Hoofdstuk 5

Het vliegtuig zette de daling in. Ik had een kauwgompje genomen om te voorkomen dat mijn oren dicht zouden gaan zitten. Ik had ooit van iemand gehoord dat dat hielp. Maar voor mijn gevoel sprongen mijn oren van mijn hoofd af. Ze zaten zo erg dicht dat ik het door mijn hele hoofd hoorde bonken. Ik zat naast het raampje en kon dus naar buiten kijken. Het vliegveld waar we op aan het landen waren lag aan de rand van Londen. Ik zag enorm veel hoge gebouwen. Wolkenkrabbers heetten die. Ik keek mijn ogen uit. Londen zag er zo anders uit dan ik me had voorgesteld! Zoveel mooier, groter en moderner dan in Nederland. 'Welcome in London.' Klonk het door het vliegtuig. 'We hope you had a nice flight. Please don't forget to take you handluggage with you. Have a nice time.' Rose trok me uit mijn stoel. 'We zijn er! Kom, pak je handbagage, de rest van onze koffers kunnen we straks ophalen! Zei Rose opgewonden. Ik pakte snel mijn spulletjes bij elkaar en liep achter Rose aan het vliegtuig uit. Even later hadden we ook al onze andere koffers weer compleet. Het was veel minder gedoe om van het vliegveld af te komen dan om er in te komen. Toen we eenmaal buiten stonden, gingen we op zoek naar een bushalte. Het duurde niet lang voor we er een gevonden hadden. Er stond al een bus te wachten. Achter het stuur zat een vrouw chagrijnig te kijken. 'Excuse me, are you going to the Waterloo Road?' Vroeg Rose. Ze kon redelijk Engels, want ze was al 14. De vrouw knikte. 'Get in.' Knorde ze. We stapten naar binnen. Rose gaf de vrouw wat geld en de vrouw wuifde met haar hand in de richting van de stoelen achterin de bus. Als teken dat we mochten gaan zitten. Ik plofte neer op een van de stoelen. Rose kwam naast me zitten. 'Rain zei dat er een huis in de Waterloo Street al heel lang leeg staat. Dus daar kunnen we dan gaan wonen.' Vertelde Rose. Ik zag aan haar dat ze het moeilijk vond om over Rain te praten. 'Ik geloof dat het nummer 548 was. Om geld te verdienen voor eten en nieuwe kleren, zal ik één of meerdere baantjes moeten zoeken. Helaas hebben we niet genoeg geld om naar school te gaan.' Ging Rose verder. 'Ik zal je nog wel wat proberen te leren, want ik heb langer op school gezeten dan jij. Vind je dat goed?' Ik knikte. Na een tijdje stopte de bus op een kruispunt. 'Waterloo Road?' Klonk hete van achter het stuur. 'Yes.' Antwoordde Rose. 'Well, than get out!' Gromde de vrouw. Samen met Rose verliet ik de bus. 'Hier moet het ergens zijn.' Zei Rose. We hadden onze koffers even op de grond gezet en we keken om ons heen. 'Daar.' Zei ik wijzend op een straatnaambordje waar "Waterloo Rd" op vermeld stond. 'Laten we gaan dan.' Glimlachte Rose. Na ongeveer 5 minuten lopen stopten we voor een huis met nummer 548 op de muur geschreven. Het zag er inderdaad verlaten uit. 'Dit moet ons nieuwe huis zijn.' Ik bekeek het eens goed. 'Wat is het groot...' Zei ik bijna onhoorbaar. En het was ook echt groot. Je zou het een villa kunnen noemen. Samen stonden we een tijdje voor het huis. Dit was waar een nieuw hoofdstuk van mijn leven zou beginnen. Of misschien wel gewoon een compleet nieuw boek. Een nieuw leven. 'Laten we naar binnen gaan.' Mompelde Rose. Ik knikte instemmend. Voor de deur bleef ik even staan. Dag oude ik, dag Nederland, dag Lola. Dacht ik. En hallo nieuwe ik, en hallo Londen. Daarna stapte ik het huis in.