Hoofdstuk 4

'Nee! Dat kan niet! Dat mag niet.' Schreeuwde ik. Ik probeerde me los te rukken uit de grote, stevige handen van de man die me had vastgepakt. Ik moest naar Rain toe. Rain lag ondertussen slapjes op de grond. er lag een grote plas bloed om haar heen. Ik deed er alles aan om weg te komen van de man. Maar hij bleef me stug vasthouden. Uit mijn ooghoek zag ik dat hij iemand van de politie was. Van de POLITITE! En hij stond maar gwoon een beetje toe te kijken hoe mijn zus vermoord werd! En niet eens ingrijpen ofzo! Wie dacht hij wel dat hij was! Wat was dit voor "moderne" wereld?! Woedend begon ik de man te bijten en te krassen. Uitgeput liet ik me na een tijdje op de grond zakken. Ik barste in snikken uit. De greep van de man verslapte een beetje. Hij knielde naast me neer. Met betraande ogen keek ik hem aan. Ik wist dat de man er angst, verdriet en woede uit kon aflezen. 'Het komt allemaal wel goed.' Zei de man bemoedigend. Ik knikte. Maar volgens mij niet erg overtuigend. In de verte zag ik Rose lopen. Ze had een erg bleek gezicht. Toen haar ogen die van mij ontmoette, begon ze te rennen. Bij mij aangekomen sloeg ze haar armen om me heen. 'Eerst onze moeder en nu Rain.' Fluisterde ze. 'Heeft dat rotwijf niet iets beters te doen?' Ik wist dat ze met rotwijf de verwende ex uit mijn vaders jeugd bedoelde. 'Laat ze ons dan nooit met rust?' Zei Rose met een trillende stem. Ik antwoorde haar met stilte. Na een tijdje keek ik haar aan. 'Rain zei tegen me dat we moeten gaan.' Rose knikte. 'Ze heeft al tickets voor ons geregeld om naar Londen te vliegen. Ze heeft me ook wat geld gegeven. We moeten volgens haar zo snel mogelijk vertrekken.' 'Maar waarom dan?' Vroeg ik. Nog te jong om alles te begrijpen. Rose zuchtte. 'Omdat Lola, papa's oude vriendin ons dan misschien niet kan vinden. En als ze ons niet kan vinden, kan ze ook geen wraak op papa nemen door ons op wat voor manier dan ook te laten sterven.' 'Maar waarom is papa dan eigenlijk weg?' 'Hij is bang voor Lola.' Antwoordde Rose kortaf. Ik knikte. Als teken dat ik het begrepen had. 'Kom. We moeten onze spullen inpakken, morgen vertrekt ons vliegtuig.' Zei Rose. We stonden op en liepen samen naar ons huisje om ons klaar te maken voor morgen. Dan zou ons nieuwe leven beginnen.