Chapter six.

De ouders van Colton waren altijd al aardig en lief, maar rond kerst leken ze de taak van de kerstman over te nemen. Het was tijd voor kadootjes en hoewel ik al heb gezegd dat ik geen eisen had, moest ik iets op het papiertje zetten. Dus ik schreef 'memories'. Ik wilde iets wat me aan hun zou denken.
"Goedenavond," begroette ik ze. Ik gaf zijn moeder drie kussen en zijn vader ook eentje met een ferme handdruk. "Ga zitten, we hebben op jullie gewacht!" Riep ze vrolijk. "Oeh, het ruikt al lekker."Complimenteerde ik haar gerechten, die ik nog niet heb gezien. Maar ik kon ze nu al ruiken. Colton glimlachte maar hij was nerveus. Hij ging vanavond zeggen dat hij 6 maanden weg zou gaan. Ik hield zijn hand zachtjes vast onder de tafel en kneep er eventjes steunend in. Hij knipoogde en liet mijn hand toen los. Zijn moeder begon te vertellen over van alles en nog wat en ik bewonderde het decor. Het was erg mooi versierd en je kon duidelijk zien dat ze zich had uitgesloofd. Ik keek naar de kerstboom waar allemaal kerstballen met onze foto's erop in de boom hingen. Het was erg schattig en ik vond het lief. We zouden volgend jaar hierop terug kunnen kijken en elk jaar zullen we zien hoeveel we zijn veranderd.
Het eten was klaar en we begonnen met een wens. Ik mocht als eerst. Ik keek rond de tafel, niet wetend wat ik moest wensen want ik had alles al wat ik wilde. Maar toen schoot me wat binnen. "Ik wil graag het vanzelfsprekende elk jaar opnieuw beleven. Alles en iedereen die hier aanwezig is, ik hoop dat het nieuwe jaar ons nog dichter bij elkaar zal brengen. En dat we elk jaar, op deze dag, terug kunnen kijken naar het jaar en dankbaar kunnen zijn." Colton's moeder Moira glimlachte. "Dat was heel mooi," fluisterde ze. Colton's vader Roy, knikte instemmend. Roy schraapte zijn keel. "Ik wens om volgend jaar deze mooie, aardige en lieve gezichten weer te mogen zien. " Zijn zin was kort maar het raakte me tien keer harder dan alle wensen die ik ooit heb gehoord. Ik kreeg vochtige tranen maar wilde geen scène maken en nam snel een slokje van mijn wijn. We mochten eindelijk eten.
"Mam, pap, ik moet jullie wat vertellen." Zijn hand zocht stiekem de mijne onder de tafel. "Ik ga 6 maanden naar Afghanistan. Over een week mag ik al beginnen." Het was stil, heel stil maar zijn moeder begon zachtjes. "Dat is fijn schat, ik hoop dat je het leuk hebt daar en heelhuids thuis komt." Ik knikte en kneep in zijn hand. "Ik ben trots op je zoon, dat je zoiets doet voor ons land. Veel mensen mogen een voorbeeld aan je nemen." Colton begon eindelijk te glimlachen en zijn nerveuze houding was al helemaal weg. Hij was zo blij en legde alles uit aan zijn ouders, dat ik het niet kon maken om hem tegen te houden. Ik besloot die avond om niets te doen. Ik zou hem laten gaan en over 6 maanden zou hij terug komen. Ik weet het zeker, zo is mijn Colton.


Reacties alsjeblieft? Gedachtes? Feedback?