3.1 let me be

‘Ben je met de fiets?’ vroeg Justin zodra we weer buiten stonden. Ik schudde mijn hoofd. Tijdens de mis had ik een besluit genomen; ik wou bevriend zijn met Justin. Omdat hij lief voor me was, omdat hij me niet raar vond, omdat ik nu eindelijk wel eens wat minder eenzaam wou zijn. ‘Ik moet nog boodschappen gaan doen, en dan met de bus’, antwoordde ik met een zucht. Ik deed altijd de boodschappen, en ik haatte het. Dikwijls gaf mijn tante me te weinig geld mee, en dat had ik altijd te laat door. Ze begonnen me al te kennen in de winkel. ‘Bedoel je nu dat je te voet naar de supermarkt moet?’ vroeg Justin ongelovig. Het was inderdaad een heel eind stappen, maar er was geen bus waar ik geen half uur op moest wachten. ‘Keeps me fit’, mompelde ik. Dat was ook weer een leugen; ik had de conditie van een luiaard. ‘Je kan achter op mijn fiets’, stelde Justin voor. Mijn mond viel open van verbazing voor ik het tegen kon houden. Hij lachte. ‘Je moet niet zo kijken, ik moet toch die kant op.’ ‘Ik zal wel lopen, weet jij wel hoe zwaar ik ben?’ protesteerde ik lachend. ‘Ik ben een sterke jongen’, grijnsde hij. Hij greep mijn arm en begon me naar de fietsenrekken te trekken. ‘Al goed, al goed, jij je zin’, gaf ik toe. Zijn fiets zag er absoluut niet stevig genoeg uit voor twee mensen. ‘Justin, ik weet niet of –’ begon ik, maar hij kapte me af. ‘Ik wel. Mijn moeder heeft al achterop deze fiets gezeten.’ Ik probeerde me dat in te beelden en schoot in de lach. Hij stak z’n tong naar me uit. Zodra we terug buiten de schoolpoort stonden begon ik terug te twijfelen. ‘Ik ben niet goed in zo’n dingen’, mompelde ik terwijl ik voorzichtig op de bagagedrager ging zitten. ‘Hé Jus –’ schreeuwde Eline, maar ze zweeg abrupt toen ze mij zag. ‘Als ze het je wijsgemaakt heeft, haar band is niet plat hoor’, zei ze dan maar met een gemene blik. Justin knipoogde naar me. ‘O, Audrey, hoe kun je me zo bedriegen’, riep hij dramatisch uit en stapte toen op de fiets. Ik viel er al bijna af. ‘Je moet je wel vasthouden, idioot’, grinnikte Justin. Verlegen sloeg ik mijn armen om zijn middel, en ik zat inderdaad veel steviger zo. Bij een paar bochten gingen we bijna onderuit, maar we geraakten heelhuids en met de slappe lach aan de supermarkt. Daar stapte ik snel van de fiets af. ‘Wauw, hij heeft het gehouden’, grinnikte ik. Justin glimlachte. ‘Zeker dat je sewwes een bus hebt?’ ‘100 procent zeker’, antwoordde ik, en ik vond het jammer. ‘Oke, tot morgen dan’, zei hij, een beetje twijfelend. ‘Tot morgen’, zei ik ook. Het voelde heel goed om te zeggen, en ik keek er naar uit. We keken elkaar even twijfelend aan, en toen stak hij zijn hand op en vertrok in de richting waar we uit gekomen waren. Ik schudde glimlachend mijn hoofd. Hij had deze kant helemaal niet op gemoeten.