O1

Ik gaf mijn zusje een knuffel en een kus op haar voorhoofd.
“Veel succes op het werk Lexi.” zei ze, en haar groene oogjes keken me lief aan. Ik knikte en liep vervolgens het huis van mijn ouders uit. Ik woonde er zelf niet meer, maar eens in de zoveel tijd bracht ik een bezoek aan mijn zusje. Dat deed ik dan ook alleen maar voor haar, en niet voor mijn ouders. Die vielen het volgens mij niet eens op als ik er was. Het was dat ik van mijn zusje hield, anders was ik daar al lang niet meer over de vloer gekomen. Ik had mijn eigen huis, mijn eigen baan en mijn eigen leven, waar ik eigenlijk heel tevreden mee was. Ik was fotografe bij Armani, net als mijn beste vriendin Skyler. We werkten er nog niet heel lang, dus echt grote klussen kregen we meestal nog niet. Maar er werd me vaak verteld dat ik goed met de camera was, dus die grote opdrachten kwamen hopelijk nog. Het leek me zo geweldig om grote sterren te fotograferen, en dat die foto’s dan in tijdschriften kwamen. Ja, dat was echt wel mijn droom. Toch wist ik ergens dat ik realistisch moest zijn. De kans dat die droom ging uitkomen was één op de honderd procent. En toch hield ik ervan om te hopen.

Ik keek vluchtig op mijn mobiel en zag dat ik nog dik een half uur had voor de eerste shoot. Meneer Tomlinson, de baas van Armani, het bedrijf waar ik dus werkte, had gezegd dat ik een shoot moest doen, maar had er niet bij verteld wie ik dus moest fotograferen. Ergens was ik wel benieuwd. Aangezien ik toch nog zoveel tijd over had besloot ik bij een random coffeeshop naar binnen te lopen. Ik had wel zin in een stevige bak koffie voordat ik aan het werk zou gaan. Het hielp me ook om goed wakker te blijven. Stel je eens voor dat je in slaap viel tijdens een fotoshoot. Het was mij gelukkig nog nooit gebeurd, maar ik kon het me eerlijk gezegd ook niet voorstellen. Gelukkig was meneer Tomlinson niet heel erg streng (Al probeerde hij dat wel af en toe, wat dan eindigde in een lachbui en een milkshake), dus daar had ik geluk mee.

Toen er een meisje langskwam om mijn bestelling op te nemen bestelde ik een Caramel Macchiato, waarna ik haar een vriendelijk knikje gaf. Ik had geluk dat ik zelf altijd al een redelijk verstandig meisje was geweest, want zonder dat was ik echt niet zo beleefd geweest. Mijn ouders hadden me haast niets geleerd, geen manieren, niets. Ze hadden me in niets gesteund en één keer waren ze zelfs mijn verjaardag vergeten. Dat was toen ik vijftien werd. Ik was toen kwaad weggelopen, naar Skyler toe. Daar hadden we een taart gebakken en die gezellig opgegeten op de bank, met een film op. Daardoor was het gelukkig geen rampzalige verjaardag geworden. Sindsdien vierde ik mijn verjaardag altijd samen met Skyler, en als zij jarig was kwam ik ook altijd bij haar. Ik vond het prima op die manier. Het was in ieder geval gezelliger dan met mijn ouders, al voelde ik me soms wel schuldig dat ik mijn zusje dan niet meenam. Hetzelfde meisje wie mijn bestelling had opgenomen, zette mijn koffie op tafel en vertrok daarna weer. Ik dronk de koffie rustig op en verliet daarna de coffeeshop.

Ik iets te vroeg op het werk, dus ik besloot om nog snel op zoek te gaan naar Skyler. Ik wist dat zij rond dezelfde tijd haar shoot had, waarschijnlijk was ze dus ook al in haar kantoor te vinden. Zo ver was dat niet lopen, eigenlijk zaten onze kantoren naast elkaar, waar ik heel erg blij mee was. Dan hoefde je niet het halve gebouw rond te lopen - geloof me, het was enorm - Oké, wat verwachtte je anders van Armani? Het was één van de grootste modebedrijven in de wereld. Mijn niet al te hoge hakken tikten op de tegels terwijl ik naar het kantoor naast dat van mij liep, dat van Skyler dus. Ik klopte aan, al wist ik dat ik altijd welkom was.