A ranger/traitor 182

De rest van de bemanning deed alleen maar iets als hen wat opgedragen werd, met al resultaat dat het schip regelmatig schokte omdat de zeilen niet op tijd bijgesteld werden en meer van die dingen. Miko had nog maar twee keer gevaren en dat was op boten die het in de verste verte niet konden halen bij een wolfsschip, maar daar had de bemanning gewerkt als één lichaam, dat wist wat het moest doen en slechts af en toe een aanwijzing nodig had. Miko hoopte maar dat ze niet in een storm terecht zouden komen, want hij had geen idee of deze verdeelde bemanning er dan wel in zou slagen het schip boven water te houden.
Er was echter een iemand die Miko’s aandacht trok. Een jongen die een jaar of twee ouder was dan hemzelf. Miko had zijn naam nog niet gehoord en niemand leek daarin geïnteresseerd. Het was wel duidelijk dat hij van iedereen de laagste in rang was. Hij kreeg altijd de smerigste taken, zoals het opkuisen van het braaksel van zeezieke gevangen. -en dat waren er heel wat- En als hij daar niet mee bezig was, verzon een van de andere bemanningsleden wel een klusje. Niet zelden één dat ze eigenlijk zelf hadden moeten doen. Op sommige momenten was hij de enige op de gevangenen en een stuurman na, die aan het werk was.
Miko besloot dat het geen kwaad kon om te proberen nader kennis te maken. Al was het maar omdat hij ook degene was die het eten uitdeelde. Helaas kon Miko niet op hem afstappen om een praatje te maken. Dus beperkte hij zich tot een simpel ‘dankje’ de volgende keer dat hij te eten kreeg. De jongen staarde hem verbaasd aan, maar toen verscheen er een flauw glimlachje rond zijn lippen. Dat was alvast een begin.