Seems ~ 2

Maandag 14 oktober
Als ik na een lange schooldag eindelijk mijn straat in rij. Zie ik de auto's van mijn ouders op de oprit staan. Vol verbazing zet ik mijn fiets dus in de tuin naar en ga ik naar binnen. In de woonkamer aangekomen zie ik mijn ouders op de bank zitten... Met een politie-agent tegenover hen. Als ik binnen kom kijken ze allemaal op. Mijn moeder staat gelijk op om me een knuffel te geven. 'Ze is gevonden, Sereen, ze is eindelijk gevonden!'
'Echt waar?! Waar is ze?'
De agent kucht. 'Ik was nog niet helemaal klaar met mijn verhaal, mevrouw. Gaat u even rustig zitten.'
Mijn moeder gaat weer zitten en trekt mij naast zich.
'Uw dochter is inderdaad gevonden. Momenteel is ze nog op het bureau voor onderzoek.'
Mijn vader onderbreekt hem dit keer. 'Wat doen we hier dan nog? Kunnen we niet nu meteen naar het bureau?'
'Meneer, het zou fijn zijn als u me even wilt laten uitpraten!' Streng kijkt de agent mijn vader aan.
'U kunt haar momenteel nog niet zien. Uw dochter... Is helaas van het leven beroofd.. Ze willen er nu achter komen wie de veroorzaker is...'
De rest van de woorden gaan langs me heen. Uw dochter is helaas van het leven beroofd... Van het leven beroofd... Ik zal haar dus nooit meer horen zingen. Nooit zal ik nog haar lach horen. Nooit zal ik haar kunnen knuffelen. Nooit zal ik haar überhaupt nog levend zien... Ik merk dat de tranen over mijn gezicht lopen, maar ik heb de kracht niet om ze weg te vegen. Ik hoor hoe de agent op staat en mijn vader hem het huis uit laat, maar ik heb de kracht niet om op te kijken. Het enige wat ik doe is voor me uit staren en denken aan haar lach, haar gezicht, haar stem... Aan alles wat we ooit samen gedaan hebben en wat we ooit nog zouden gaan doen. We zouden ons samen inschrijven voor talentenjachten. We zouden samen een band starten, zij als zangeres en ik als gitarist. We zouden samen beroemd worden en een tour gaan doen. En ja we hebben soms ruzie. Maar ze verdient dit niet. Ze heeft nooit iemand ook maar iets fout gedaan. Ik voel hoe mijn ouders hun armen om me heen slaan, maar ik reageer niet. Ik kán niet reageren. Het klopt niet om te reageren, aangezien Elisa dat ook nooit meer zal kunnen...