01

Ze kijkt me aan, alsof ze me niet gelooft. En haar vinger blijft op de foto tikken, bedachtzaam. ‘Simone,’ herhaalt ze langzaam. Ze mist de Italiaanse klank in haar stem.
‘Simone was tien jaar onze butler, Lorenzo is voor een tweede keer naar binnen gegaan en heeft hem uit het huis gehaald.’ Mijn stem beeft terwijl ik het haar verteld. Mijn ogen tranen, ik droom al dagen over het brandende huis. Mijn huid voelt warm aan, en ik voel de verschroeiende hitte langs mijn haren gaan. ‘Simone was op de foto nog levend.’ Ik kijk ernaar en tranen druipen van mijn wangen af naar beneden, ‘Hij is in het ziekenhuis overleden.’ Ze kijkt me aan, ze haalt adem. Haar ogen staan weer streng en stijf. Haar haren zijn dit keer niet perfect, er kruipen een paar haren onderuit, een paar vallen naar beneden, anderen blijven rechtovereind staan. ‘Oké, dank je wel, Francisca,’ zegt ze tegen me. Ik knik en laat me in mijn stoel vallen, ze staat op, haar slanke hand grijpt naar de foto. Voor ze wegloopt, blijft ze staan, ‘Wat bedoelde je met dat het misschien niet de politie is waarvoor jullie vluchtten?’ vraagt ze. Ik glimlach, oprecht, voor het eerst in dagen. Ze heeft het onthouden, en het heeft indruk gemaakt, ‘Jij bent hier de politie,’ zeg ik tegen haar. Ze kijkt niet begrijpen, haar schouders zakken naar beneden, alsof ze het haat dat ik het haar niet vertel. ‘Ik dacht dat we de waarheid zouden spreken.’
‘Ik vertel de waarheid,’ zeg ik tegen haar. ‘Niet alles, maar de waarheid.’ Anna blijft me aan kijken terwijl ze naar de deur loopt. Haar wenkbrauwen zijn gefronst. Ik glimlach, Anna heeft nog lang niet gewonnen. Ik staar naar mijn vingers, ik win haar over. Ik ben aan de winnende hand, hoewel ik de foto niet verwacht had.