Five.

Nora Sophie Waterbrooks.

Zodra we het vliegtuig uit waren voelde Nora al aan de lucht in de luchthaven dat het hier veel warmer was dan in Nederland. Ze volgde haar ouders naar de bagageband, waar Liam en Nick al stonden te wachten op hun koffers. De familie Waterbrooks hadden er twee per persoon bij, dus Nora’s vader had een karretje gehuurd, waar ze alle koffers op konden leggen.
Al snel kwamen de eerste koffers aan, die Liam en Nick samen van de band trokken met luide kreten die de overige reizigers vreemd deed opkijken. Sommige lachten om de tweeling, maar Nora was er niet zo van gediend. Ze keek de aankomsthal door naar een spoor van Jem, maar de Britse jongen was al verdwenen. Daar ging de enigste bekende naast haar familie. Haar broertjes hadden alle koffers inmiddels van de band weten te halen, behalve die van haar. Een korte geïrriteerde zucht verliet haar lippen, haar koffer zou toch niet kwijt zijn? Dat zou helemaal een mooi begin zijn.
Een opgelucht gevoel trok door haar lichaam toen ze haar laatste oranje koffer aan zag komen. Liam was het wachten intussen moe geworden en zat op de rand van de kar op zijn Nintendo een spelletje te spelen, terwijl Nick eruit zag alsof hij elk moment op de bagageband kon klimmen om een rondje mee te gaan. Hun moeder zag de blik op haar zoons gezicht ook. ‘Waag het niet Nicholas,’ waarschuwde ze haar jongste zoon, met een blik die Nora zich nog goed kan herinneren. Wanneer Claire haar kinderen deze blik toe wierp, wisten de kinderen dat ze grote problemen zouden hebben wanneer ze de regels zouden overtreden. Het heeft bij Nora altijd gewerkt, net als bij haar broertjes. Met een beteuterd gezichtje draaide Nick zich terug om naar de band en tilde Nora’s koffer eraf. Deze paste jammer genoeg niet meer op de kar, waardoor hij gedragen moest worden. Met een zucht trok Nora de koffer achter zich aan, terwijl haar broertjes de kar voortduwden. Haar vader was aan de telefoon met zijn ouders, net zoals haar moeder aan de telefoon was met zijn ouders. Het zag er best grappig uit, maar Nora was niet in de mood om er hardop om te lachen. Zodra ze in de echter buiten kwamen verdween dat humeur als sneeuw voor de zon. ‘Oma, opa!’ Nog voor haar broertjes de kans hadden, duwde Nora haar koffer in de handen van haar vader en stormde op haar grootouders af. Ze vloog de twee om hun hals. Het was al te lang geleden dat ze haar vaders ouders gezien had en eerlijk gezegd had ze hen erg gemist.
‘Wat leuk je weer te zien meisje,’ lachte haar oma, met haar dikke Australische accent. Nora was er altijd gek op geweest en hoopte nu stiekem dat ze zelf ook zo’n accent zou ontwikkelen. Ze omhelsde haar opa, die lachend een kus op haar wang drukte, voor Liam en Nick aangerend kamen. Ook haar ouders begroette hen hartelijk.
‘Zo, laten we nu naar jullie nieuwe huis gaan,’ glimlachte haar opa hen toe, waarna de familie naar het busje toeliepen.

---

Fijne feestdagen!
Sorry dat het zo lang duurde! Ik heb het heel druk gehad met school (verslagen inleveren en leren voor mijn examenweek) en Eva heeft een writersblock, dus waarschijnlijk krijg je meer hoofdstukken van mij dan van Eva. Dit hoofdstukken zijn waarschijnlijk een beetje saai, maar vanaf het volgende hoofdstuk komen er nieuwe (interessante) personages! Ik ga proberen morgen nog een hoofdstuk te posten, maar ik moet de hele dag werken, dus anders komt hij zondag! x