Chapter two

. Blijkbaar was ik diep in men gedachten verzonken want ik hoorde mijn vader amper tegen me kletsen over hoe zijn werk goed verliep en dat ik me moest klaar maken voor school. Er werd hard geklopt op de deur , waardoor ik in een fractie van een seconde weer wakker werd geschud. De persoon had blijkbaar niet veel geduld want hij bleef maar kloppen tegen de deur , mopperend en slenterend ging mijn vader naar de deur die duidelijk niet werd opgejaagd door dat voortdurende gebonk ,terwijl ik er toch maar nerveus van werd. ‘DOE DEZE BRIEF PAS VANAVOND OPEN EN VOLG DE INSTURCTIES NAUKEURIG OP!’ , brulde de kleine dwerg voor de deur zo luid dat ik het gevoel had dat mijn trommelvliezen gingen scheuren. Patrick nam weifelend de brief aan en smeet dan de deur in het gezicht van die irritante dwerg. Ik wist het niet zeker , maar het leek of de dwerg me een akelige grijns toewierp vlak voor de deur in zijn gezicht gesmeten werd. Het zal wel een gedachte geweest zijn. Ik keek nieuwsgierig naar de brief en zag langs de achterkant een tekstje er stond iets met het woord ‘opletten’ maar voor ik het beter kon bekijken draaide hij zich voor me om alsof ik het niet mocht zien. Ik stond op het punt te vragen wat er in zou staan tot ik afgeleid werd door het getrappel van de kleine pootjes van onze Golden Retriever , Sunshine, die waarschijnlijk wakker was geworden door het gebonk. We noemen hem Sunshine omdat hij de mooiste gouden vacht heeft dat ik ooit heb gezien en prachtig blinkt in het licht , dus hij verdiende zijn naam wel. Hij sprong op mijn schoot en omdat ik op een klein houten krukje zat had ik wat moeite met mijn evenwicht te houden. Je hebt mensen die onhandig zijn , je hebt echte klungels en dan heb je mij. Ik val minstens 5 keer op een dag , ik kom altijd thuis van school met blauwe plekken en schrammen waarvan ik niet weet hoe ik ze heb gekregen , ik kan niet koken zonder dat de keuken overhoop is gehaald en heb al zoveel botten gebroken dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Op mijn kamer staan er dus een stuk of 12 gipsen , wat veel is aangezien ik nog maar 15 jaar ben. Nadat Sunshine op mijn schoot was gesprongen en mijn gezicht een volledige wasbeurt had gegeven , staarde ik weer nieuwsgierig naar de brief. ‘Ga je hem opendoen?’ vroeg ik zo neutraal mogelijk aan mijn vader , hij haatte het als ik mijn neus in zaken stook die me niets aan gingen , zoals deze brief dus. ‘Nee , die dwerg heeft duidelijk gezegd dat ik hem vanavond mag pas opendoen , je hebt toch met je eigen oren gehoord Enora’, zei licht geïrriteerd , dat was dus het teken dat ik beter mijn mond zou houden. Toen hoorde ik mijn moeder de trap afstrompelen. Ze is niet echt een ochtendmens , dus ik zou tegen haar ook beter mijn mond houden. ‘Enora! Binnen 10 minuten moet je in school zijn! Ik wil niet dat je nog een keer te laat komt! , zei ze, duidelijk geschrokken dat ik nog in mijn pyjama zat en dat mijn haar er nog altijd uitzag als een vogelnest. Ze had wel een punt over dat te laat komen. Ik was dit jaar al 10 keer te laat op school gekomen , nooit veel, hoogstens 5 minuten , maar op mijn school namen ze het niet echt licht op , vooral door het feit dat het mij al veel overkomen is en het nog altijd maar de maand september was. Ik had ook niet het gevoel dat de leerkrachten me leuk vonden , zelfs als ik op tijd kwam in hun lessen bekeken ze me nog altijd met afschuw alsof ik een of andere dodelijke bacterie was die hun lessen verstoorde. Ik haatte mijn school , elke leerling , elke leerkracht zelfs elke baksteen ervan. Niemand daar mocht me en ik had geen idee waarom , ik droeg geen extravagante of lelijke lompe kledij (denk ik) en gedroeg me niet vreemder dan alle andere leerlingen , ik was zelfs een van de stillere en toch moest niemand iets van me weten. Het enige wat ik wel wat vreemd vond aan mezelf was dat ik blauwe ogen had en ze waren niet echt blauw maar eerder van dat hemels lichtblauw met dan in het midden van mijn ogen een paar rode stippels, iets wat niemand op school bleek te hebben en nu ik erover nadenk heb ik eigenlijk nog geen enkele persoon gezien met blauwe ogen en al zeker geen met rode spikkels. Maar ik besloot om me er niet echt druk om te maken , het was tenslotte maar een oogkleur.’Enora! Ga nu naar boven om je klaar te maken in plaats van wat te dagdromen!’, zei mijn moeder. Geschrokken stond ik op en haastte me naar boven terwijl ik achter me nog wat gemompel hoor van klagende ouders. Ik trok mijn wit hemd aan en knoopte vlug mijn donkerblauwe das ,die wat slordig zat als ik klaar was, dan zocht ik in de was mijn geruite donkerblauwe rokje en trok dan ook mijn donkerblauwe kousen tot aan mijn knieën. Toen ik klaar was zag het er een beetje langs de slordige kant uit met mijn gekreukt wit hemd. Ik nam een haarbostel en kamde zo hard mijn haar dat de tranen in mijn ogen sprongen , wanneer ik eindelijk klaar was met mijn dikke bos haar te kamen , stak ik het vlug in een staart en rende naar beneden met een laatste blik op de klok zag ik dat er nog 2 minuten waren voor de schoolbel ging. Sowieso kon ik er niet meer op tijd geraken , maar ik was het al gewoon en het liet me nogal koud, maar mijn ouders zouden het niet echt appreciëren dat ik nu naar school zou slenteren . Razendsnel gaf ik Sunshine nog een kus en zei gedag tegen mijn ouders , net toen ik de deur wou uit sprintten riep mijn moeder nog iets. ‘Zorg ervoor dat je na school direct naar huis komt zonder getreuzel!’ , ik knikte kort en rende naar school. Onderweg vroeg ik me af waarom ze ineens zo bezorgd was en toen dacht ik bijna onmiddellijk aan die mysterieuze brief die de dwerg vanochtend had afgegeven. Wat zou er toch met die brief zijn en waarom mogen we het pas vanavond openen, dacht ik bij mezelf.