3. Vanuit Linde

Na een tijdje gezellig gepraat te hebben over wat onnozele dingen, zoals hoe laat we de bus namen, besloot ik mezelf maar voor te stellen. "Ik ben Linde trouwens." De jongen glimlachte. "Ik ben Nils, je lijkt me aardig!" Ik grinnikte even. "Wat? Zei ik iets verkeerds?" Nils keek me verontwaardigd aan. "Nee, nee! Je zei het gewoon zo leuk." Eigenlijk grinnikte ik omdat ik niet vaak hoorde dat iemand me aardig vind en omdat hij zich voorstelde en het daarna gelijk zei. "Uh oke?" Hij vond me raar, dat sowieso. "Ik vind jou ook heel aardig hoor." Nils glimlachte. "Zou ik dan misschien je nummer mogen?" Ik knikte, "Natuurlijk! Snel dan, ik moet er zo uit." Nils knikte en ik zette m'n nummer in zijn mobiel. "Ik moet gaan, app je me?" Nils knikte en stond ook op. "Ik moet er ook uit, maar ik app je sowieso." "Oh oke!" Toen stopte de trein en iedereen begon te lopen, ik liep met de menigte mee, maar Nils zag ik nergens meer...

Op school aangekomen begon het gezeur alweer. "Kijk uit waar je loopt, stom wicht." Riep een jongen me na, nadat hij expres tegen me opgelopen was. Eikel. Ik liep naar m'n kluis en daar stond Lies, "Yo slet. Waarom ben je hier überhaupt nog. Je hebt hoop ik door dat niemand je mag?!" "Ga weg, bitch." Ik stopte m'n jas in m'n kluis en liep richting m'n lokaal. Dit werd weer een zware dag.