Hs 31: Isabels geschiedenis (door Lynn)

Na Valentijn is er tussen Inge en mij zoveel veranderd. We zijn nu echte vriendinnen. Het is al maart zelfs. Bijna een maand geleden dat ik haar dat kaartje aan die roos stuurde. Maar Inge heeft door mij ook minder contact met de anderen. Daar voel ik me wel schuldig over. En voor Isabel hou ik onze vriendschap ook graag geheim. Alhoewel... Waarom toch? Ik mag toch zelf kiezen met wie ik omga zeker!! Inge en ik zitten op onze kamer. We zijn wat aan het giechelen en roddelen. Net alsof we gewone vriendinnen zijn. Net alsof we onze vriendschap niet verborgen houden en net alsof ik niet verzwijg dat Isabel me slaat. Net alsof mama niet dood is en net alsof ik de liefste vader heb die er bestaat. Net alsof Chanyeol niet zo preuts is en net alsof we geen kracht hebben. Net alsof Inge niet asociaal wordt dankzij mij en net alsof we geen problemen hebben. Zo net alsof doen we.

(nog steeds Lynn)
"Heb je Ralfs vest gezien vandaag?", zeg ik lachend.
"Ik dacht eerst dat het van zijn oma was!" We schieten in de lach.
"Heus, Ralf draagt niet elke dag zoiets maar als hij het doet, kunnen we ten minste nog eens lachen", giechel ik nog wat na. Op dat moment komt Isabel binnen...
"Praat jij met HAAR?", vraagt Isabel. Mijn adem stokt. Dit heeft ze me al eens gevraagd, maar toen was ik te laf om 'ja' te zeggen. Tegenover dat moment ben ik gegroeid.
"Ja, Isabel, ja", ik ga staan, "Jij kan me niet eeuwig verbieden met normale mensen om te gaan. Jij verziekt mijn leven. Je slaat me, omdat je mama's plaats in wil nemen, maar dat kan zo niet blijven duren! Ik ben een sterke meid, ik kan je met gemak aan. Jij hebt niet het recht mijn lot te beslissen. Ik ben geen pop waarmee jij kan spelen. EN HET WORDT TIJD DAT JIJ DAT BESEFT!!!", gil ik. Wow, dat lucht op. Tot mijn verbazing begint Isabel te huilen.
"Ik... Ik... je, je hebt gelijk, Lynn. Ik had dit eerder moeten inzien. Je vader... hij, ik moet je veel vertellen." Ik ben zelfs geen mejuffrouw meer. Wat heerlijk om terug Lynn genoemd te worden. Ik ga terug zitten en Isabel, die intussen al een beetje uitgehuild is, begint te vertellen.
"Dat ik op je vader verliefd ben, is een smoes omdat ik dit verhaal niet graag vertel, maar nu moet het wel. Luister, Mijn moeder heeft zich altijd helemaal ingespannen om genoeg geld voor mijn zusjes en mij te verzamelen. Mijn vader smeerde hem na de geboorte van mijn jongste zusje Lisanne. Mijn lieve moeder stond er alleen voor. Met haar schaarse loontje kon ze maar net aan genoeg geld geraken. Toen ik 15 jaar was, kon ze de huishuur niet meer betalen en werden we uit het huis gezet. We belandden bij een tante van me. Mama bleef werken, anders mochten we niet bij m'n tante blijven. Mijn tante buitte haar helemaal uit. Mama werd ziek en stierf. Op haar sterfbed zei ze tegen me: 'Isa, zorg dat jij later een betere baan hebt dan ik, zodat jouw leven mooier kan eindigen dan dat van mij.' Ik was toen 17. Ik beëindigde onmiddellijk mijn studies en ging op zoek naar een goedbetaalde baan. Zolang ik niks vond, sloeg mijn tante me. Pas toen zij stierf, werd mijn leven rustiger. Maar ik wou wraak. Op mijn 25e kwam ik bij jullie als kuisvrouw. Toen jouw kindermeisje ontslag nam, zag ik dat als een mooie kans. Maar ik was altijd al bang van je vader. Als ik jou niet stevig zou aanpakken, zou hij me ontslaan, dacht ik. En ik moet nog steeds voor mijn zusjes zorgen. En ik heb mama beloofd een goede baan te zoeken. Ook doordat mijn tante me sloeg, vond ik het maar normaal dat bij jou ook te doen. Dat was fout. En Lynn, ik wou dat je carrière goed was, omdat jouw baan dan ook goedbetaald zou zijn,. Dat jouw leven beter eindigt dan dat van mijn moeder." Ze is alweer in tranen. Ik moet ook wat huilen. In grote lijnen lijkt haar leven wel wat op het mijne. ik omhels haar.
"Gaan we opnieuw beginnen, Isa? Zonder slagen en zonder driftbuien?"
Ze knikt dankbaar. "Jij bent zo'n goed kind, Lynn." Ik glimlach.