~13.

Belle
De enorme grijns die op mijn gezicht was verschenen nadat ik Arya's gezicht had gezien toen ze Edward zag, kon ik maar met moeite van mijn gezicht vegen, en dat had wel twee redenen. Reden één was dat het gewoon super grappig was dat ze Edward knap vond, wat hij uiteraard ook was. En reden twee was dat ze haar mond wel zou houden als ze wist dat ik dit leuk vond. Ze wilde echt niet met mij praten als ze wel doorhad dat ik dingen ging vragen over Edward. Dus hield ze wijselijk haar mond, en zwegen we allebei de rest van de rit naar huis.
Toen we terug thuis aankwamen wist ik dat ik een enorme scène met Brandon niet kon vermijden, waardoor ik niet met alle haast naar boven spurtte om me daar te verbergen. Ik liep rustig samen met Arya de woonkamer binnen, groette iedereen vriendelijk en ging op een stoel aan de keukentafel zitten.
'Belle, waar ben je geweest?'
Brandons stem was poeslief, maar hard en koud. Zijn lichtblauwe ogen keken me dreigend aan en spraken duidelijker dan duizend woorden ook konden doen.
Ik hield me aan de leugen die ik ook de Cullens had wijgemaakt.
'Ik verdwaalde in het bos en kwam aan bij een huis van vreemde mensen. Wel een aardige familie, een van hen wilde me net naar huis brengen toen Arya aankwam.'
Bij de uitspraak "een van hen" keek ik lief glimlachend naar Arya, die meteen doorhad wat ik bedoelde. Geïrriteerd zuchtend draaide ze haar hoofd weg en sloeg ze haar armen over elkaar. Verliefde pubers, wat moet je ermee?
Minachtend keek Brandon me aan, maar hij kon niets doen. Ik had dan wel geen bewijs voor, maar hij had geen bewijs tegen.
Dus zo verstandig als hij was liet hij me gaan, zodat ik boven op mijn kamer een beetje mijn gedachten van vandaag op een rijtje kon zetten. Iets aan Jacob Black was enorm leuk.
Maar misschien was het nog leuker om Brandon te pesten met het feit dat ik eindelijk iemand had gevonden die hij niet leuk vond.


reactie??