Chapter 7 - Sacrifice

Kristan liet de brief vallen. Juarez was zijn beste vriend. Hij was inderdaad nog in leven door hem. Dit was wel het minste dat hij terug kon doen voor hem.
Hij dacht na. Het zusje van Juarez had hij wel eens gezien toen hij bij hem was, maar dat was nu al twee jaar geleden. Toen was hij 14.
Ze was nu vast veel groter en anders.
Langzaam stond Kristan op en keek over de vlakte. Hij zou veel moeten opgeven als hij Juarez’ zusje zou moeten beschermen. Waarom deed hij het niet zelf? Valt dat teveel op? Of is het iets anders?
“Kristan!” riep iemand. Kristan keek op en zag Juarez. Als je het over de duivel had.

Kira keek vanuit de bosjes naar het dorpje. Het was oud en gehavend, maar de mensen leefden er nog zonder moeite.
Kira keek beter en zag Draven.
Draven zat aan de schandpaal, in het midden van het plein. Vastgebonden. Helemaal weerloos. Om hem heen stonden dorpelingen.
Zachtjes liep Kira uit de bosjes en wenkte Giorgio. Als ze snel waren konden ze hem voor zijn vernedering redden.
Langzaam liep Kira naar het dorpje toe en pakte haar katana’s van haar rug. Als ze Draven wilden vernederen zouden ze eerst langs haar moeten. Als het moest zou ze zich opofferen voor hem.

Jamie pakte haar spullen bij elkaar. Alle verzamelde spullen legde ze op het bed. Op Juarez’ advies ging ze ook naar de schuur.
Langzaam liep ze naar beneden toe, zonder enig geluid te maken. Het was avond, en ze wilde niemand wakker maken.
De trap kraakte en Jamie stond stil. Gespannen luisterde ze naar de geluiden in huis. Alles bleef rustig. Opgelucht haalde Jamie adem en liep snel de trap af.
Voorzichtig deed ze de voordeur en keek naar achteren. Dit zou de laatste keer zijn. De allerlaatste keer. Ze offerde alles op.

Giorgio zag Kira’s gebaar en rende geluidloos naar de andere kant. Het plan had hij zelf bedacht. Als ze ieder van een kant zouden komen zou niemand Draven iets aan kunnen doen.
Snel rende hij naar de schandpaal. “Iedereen achteruit.” Behendig stak hij zijn zwaard vooruit. Het ding was loodzwaar, maar Giorgio was sterk.
Gehoorzaam gingen de dorpelingen achteruit. Dit was makkelijk. Misschien iets té makkelijk. Dacht hij bij zichzelf.
“Giorgio!” riep Kira vanaf de andere kant. Hij keek recht haar kant op. Haar normaal zo emotieloze en kalme indruk maakte plaats voor een soort angst. Met haar hand maakte ze een bijna ontzichtbaar “draai je om” gebaar.
Giorgio deed wat ze zei en zag Draven hangen. Zijn kleren doordrenkt van het bloed, zijn ogen uitgekrabt en zijn hoofd naar beneden. Ze waren te laat. Hij was dood.
Hij had zich opgeofferd om alle andere vrijheidsstrijders te redden.