Never forget - Louis Tomlinson

Eindelijk was het juni. Mijn zus was al weken aan het zagen over Londen. Ze gaat naar het concert van One Direction. Natuurlijk vind ik dat fijn voor haar maar ik ben ook best wel jaloers. Ik wil ook heel erg graag gaan maar nee, ze gaat met een vriendin.... Heel leuk... Ach ja, misschien komen ze ook nog wel naar België.
'Jolien?' 'Ja?' Roep ik verveeld als mijn zus me roept. Ik heb echt geen zin in weer wat gezeur over haar voorbereidingen. 'Kom je even?' Ik zucht en ga naar beneden. 'Wat?' Vraag ik een beetje op mijn tenen getrapt. 'Je weet dat ik met Katja naar Londen ga eh?' 'Ja.' Zucht ik, het gaat dus weer beginnen. 'Ik heb net telefoon gekregen van Katja.' Nu ik iets beter kijk zie ik dat mijn zus wel iets serieuzer kijkt dan normaal. 'Dus?' Vraag ik een beetje nieuwsgierig. 'Ze is gevallen en heeft haar been gebroken. Ze kan dus niet mee naar Londen.' 'Oei.' Zeg ik. 'Wacht eens. Met wie ga je dan?' Mijn zus zwijgt en glimlacht. 'Mira! Kom op, met wie ga je?' 'Wel, ik heb er al met mama over gepraat en van haar mag het.' 'Wat mag?' Vraag ik opgewonden. 'Jij mag mee.' Mira glundert en ik spring in haar armen. 'Dank je wel! Je bent de beste zus van de wereld!' Mira begint te lachen. 'Kom op, dan gaan we onze spullen al pakken. Over 2 dagen vertrekken we.' Nu vind ik het niet meer erg om over Londen te praten. Helemaal niet zelfs. Vrolijk kies ik mijn mooiste kleren en steek ze voorzichtig in een tas.

Twee dagen later is het zover. Vroeg in de ochtend maakt Mira me wakker. 'Kom meid, One Direction wacht op ons.' Meteen ga ik me wassen terwijl Mira de auto inlaad en ons ontbijt klaar maakt. 'Hmm. Eitjes.' Zeg ik vrolijk als ik in de keuken kom. 'Yep, ik wil dat je dit nooit meer gaat vergeten.' 'Dat komt wel goed.' Mira en ik eten onze eitjes en dan is het tijd om te vertrekken. De muziek van One Direction giert luid door Mira's boksen terwijl we naar Brussel rijden. Gelukkig zijn we goed op tijd vertrokken. Eindelijk zitten we op de Eurostar. Over een uur zijn we al in Londen.
'Jolien.' Hoor ik Mira in de verte zeggen. 'Wakker worden. We zijn er.' Meteen schieten mijn ogen open. Ik kijk naar buiten en zie... Niets. Vragend kijk ik Mira aan. 'In een tunnel kan je niets zien gekkerd.' Mira lacht en ik lach vrolijk met haar mee. Ik voel het nu al, het gaan geweldige dagen worden. We nemen onze spullen en gaan naar buiten. 'En nu?' Vraag ik aan Mira. 'We gaan eerst inchecken in het hotel. Daarna gaan we aanschuiven.' 'Zo vroeg al?' 'Ja Jolien. We hebben staanplaatsen dus ik wil er vroeg bij zijn zodat we goede plaatsen hebben. Ik knik. Zoals iedere keer heeft Mira gelijk. Als we hen gaan zien moeten we natuurlijk zorgen dat we ze van zo dicht mogelijk kunnen zien. We komen boven en ik kijk mijn ogen uit. Het is hier zo anders dan in België. 'Kom op Jolien. Ik wil zo snel mogelijk naar de "underground". Ik knik en volg Mira. Na een half uurtje zijn we er. We stappen uit en komen boven. 'Slapen wij hier?' Vraag ik verbaasd. 'Yep.' Zegt mijn zus vrolijk. 'Maar... Hoe duur is dat hier?' 'Ik heb een goede deal gesloten.' Zegt Mira met een knipoog. Met open mond volg ik mijn zus naar de kamer. Daar begin ik te fluisteren. 'Heb je ook gezien dat hier een hele verdieping afgesloten is?' 'Yep. We zitten hier ook maar een kilometer van het stadion. Het zou wel kunnen dat ze hier slapen.' Vertelt mijn zus. 'Dat zou echt wel cool zijn.' Zeg ik opgewonden. Mijn zus lacht. 'Kom, even opfrissen, omkleden en dan vertrekken we.'

Nog nooit heb ik mij zo snel omgekleed. 'Gaan we vertrekken?' 'Jaja.' Zegt mijn zus terwijl ze haar kleedje goed trekt. Eindelijk is ook zij klaar en vertrekken we. Ze had wel gelijk. Het is echt niet ver naar het stadion. We staan niet eerst maar toch op een goed plaats. Na een paar uren mogen we eindelijk naar binnen. Mijn zus en ik blijven redelijk rustig waardoor we geen enkele keer verkeerd lopen. Het lukt ons om helemaal vooraan te staan. HELEMAAL vooraan. Met onze spandoeken zal het ons dus zeker lukken om op te vallen.

Het is zover, het concert gaat beginnen. Het gegil begeleid de jongens terwijl ze op het podium komen. Allerlei liedjes worden fantastisch gebracht. 'Hey, those fans are not from the UK!' Merkt Niall op. Mira en ik zwaaien met onze Belgische vlag. Dan komt mijn favoriet met zijn micro langs. 'Where are you from?' Vraagt Louis en duwt de microfoon in mijn zus haar gezicht. 'We are from Belgium.' Antwoord Mira alsof ze het altijd zou antwoorden. Ik daarentegen verdwijn in Louis zijn ogen. De rest van het concert gaat aan mij voorbij. De hele tijd heb ik het gevoel dat Louis contact met mij blijft zoeken. Wanneer ze een kledingswissel doen duwt mijn zus me en kijkt me aan. 'Volgens mij heeft Louis jou gezien.' 'Echt?' Vraag ik. 'Zou ik het anders zeggen?' 'Nee, dat is waar.' Zeg ik. Net op dat moment komen de jongens terug. Louis heeft een wit hemd aan. Hij wijst onze richting uit en wijst dan naar zijn borstkast. Op zijn wit hemd heeft hij een Belgische vlag staan. Zou dat toeval zijn? 'Dat is voor jou.' Roept Mira. Ik glimlach en geniet van de rest van het concert.

Uitgelaten gaan Mira en ik na het concert naar onze kamer. De verdieping onder ons is de "verboden" verdieping. Plots komt er wel heel veel lawaai van die verdieping. Geen idee wat ze daar doen maar dan wordt er op onze deur geklopt. 'Are you the girls from Belgium?' Vraagt een Engelstalige man. 'Yes we are.' Antwoord Mira. 'Follow me.' Met een knipoog kijkt Mira me aan. Zenuwachtig volgen we de man. We komen aan bij de lift. Waar gaan we naartoe? Een verdieping lager stoppen we. Dat wilt dus zeggen dat we op de afgesloten verdieping zijn. De jongens komen ons verwelkomen. Ik begroet hen allemaal vriendelijk maar blijf direct bij Louis hangen. De rest maakt me eigenlijk niet veel meer uit. Mijn zus blijft bij Niall, ze wil meer te weten komen over de Ieren en hun tradities. Echt voorspelbaar. 'Hi.' Zegt Louis. 'Wanna join me?' Gelukkig heb ik al wat Engels geleerd en kan ik dus zelf antwoorden. 'Yeah, sure.' Louis neemt me mee naar een apart kamertje en zet een film op. De hele tijd blijven we naar elkaar kijken. Op een romantisch moment slaat Louis zijn arm om me heen en komt dichterbij. Ik sluit mijn ogen en voel hoe zijn zachte lippen de mijne raken. 'You're my dream coming true.' Fluistert Louis in mijn oor. 'Thank you. You're mine.' Fluister ik terug.

De hele nacht blijven we bij de jongens. We slapen allemaal samen in de living op geïmproviseerde bedden. De jongens hebben even gevraagd aan Louis of hij mij niet te jong vindt maar hij zegt dat op liefde geen leeftijd staat en gaf mij meteen een kus. s' Morgens moeten we helaas inpakken. Louis en de rest hebben vanavond nog een concert maar wij moeten terug naar huis. Gelukkig geeft Louis mij zijn nummer en de belofte dat hij zo snel mogelijk naar België komt. Mira had gelijk. Dit ga ik nooit meer vergeten.


Voor Jolientje432