#6 My heroes!

Ondertussen is er een half uur verstreken. Nog steeds geen reactie van Liam.. Mary staat nog steeds naast me, maar ze is met haar telefoon in de weer. Voor de laatste keer kijk ik op Liam nog reageert. Net op het moment dat ik ons gesprek open stuur ie een bericht. "Hierom?" fluister ik vragend. Net op dat moment dempen de lichten en sluiten gordijnen. Muziek wordt aangezet, maar zonder vocalen. De klanken van de muziek die de speakers doorboort verwarmt me een beetje. Het klinkt zo zwoel dat ieder koppel elkaar stevig in de armen neemt. Een schemer lichtje verlicht de schaatsbaan die nu compleet verlaten is.

Na tien minuten van instrumentale muziek dooft het licht over de schaatsbaan die als een kaartje schitterde. Wit licht wordt in spotlights op de baan gericht.
"Ladies and gentleman.." Wordt door een microfoon geroepen. "Houd uw adem even vast. Binnen enkele seconde maakt u deel uit van een hereniging van twee vrienden. Sinds de kleuterklas staat zij al aan zijn zijde, klaar om hem hoe dan ook te verdedigen. Hij was haar aller eerste beste vriend die altijd zijn troost bij haar kon vinden."
Even slaat mijn hart sneller. "Dat kan niet.." zeg ik sprakeloos.
"Sinds zijn tweede deelname aan de xFactor werd hij met vier andere jongens een wereld beroemde boyband. Na opnieuw een jaar uit elkaar te zijn geweest zijn ze dan eindelijk weer herenigd." De helft van het licht verschuift naar een bepaald punt op het ijs waar hij staat. De andere helft schuift over de menigte naar mij. Tranen hopen zich op. Met mijn handen voor mijn mond geslagen loop ik naar de opening van de baan. Hoe kwam ik daar? Een vrouw tikt me aan en houd schaatsen op.
Als ik ze aan heb schaats ik voorzichtig naar ze toe. Ze staan daar op een plateau, Liam en de jongens van One Direction. Als ik met me schaatsen op het plateau ga ben ik nog steeds kleiner dan hem. Zijn lach, zijn ogen en zijn aanwezigheid. Ik kon hem eindelijk weer vasthouden.
Twee sterke armen worden om me heen geslagen en drukken me zachtjes tegen het lichaam aan. "I've missed you so much." Fluister Liam mij in mijn oor. "Ready for some ice skating?" Ik kijk 'm even verward aan. Ik had op kunstschaatsen gezeten ja, maar of ik het nog kon.. Dat was de grote vraag. Toch knik ik zelf verzekerd. Ik trek mijn jas uit geef deze aan Paul. Hem sprak ik af en toe als Liam weer in een dipje zat.
Even zoek ik mijn evenwicht door een rondje te maken. Als ik een knikje geef aan Liam gaat er muziek aan. Het mooiste is nog dat de jongens het zingen. En wat zingen ze? Chasing Cars!
Zachtjes maak ik bewegingen om een parcours te zetten. Ogen volgen mij, alsof ik in een film zit. Het voelt zijn om dit weer te doen, na jaren gezworen te hebben niet meer de schaatsen wegens een blessure. Gelukkig wist ik dat het lag aan de schaats en niet aan mij, maar ik was bang voor het gevaar.
Niet alle helden dragen een cape, zij zijn mijn helden!