#5 What the...?

Ik droog mijn haren. Het is nog vroeg in de morgen. Het gesprek van gister heeft me gerust gesteld dat Liam snel thuis zal zijn. Ik haal de föhn door mijn haren, spray er een goedje in en borstel het in model. In m'n Ik trek mijn oversized trui, kousen, panty en shorts uit de kast. Daar onder trek ik mijn enkel laarsjes aan. Ik schuif een beanie over mijn kruin en bekijk mezelf in de spiegel. Als mijn haren golvend over mijn schouders vallen wandel ik naar beneden. Niemand is beneden. 'Mooi.' denk ik even bij mezelf. Ik pak de krant en leg 'm op tafel. Ik schuif de waterkoker onder de kraan en laat 'm vol lopen. Dan klik ik de koker aan. Ik begin door de producten in de koelkast de speuren, opzoek naar een lekker ontbijtje.

Als ik mijn ontbijtje op heb zet ik het servies in de vaatwasser. Mijn ogen glijden over de muur naar de klok die half 1 aan geeft. "Hm, dan heb ik uitgeslapen vandaag." Praten in mezelf, dat deed ik altijd als ik alleen was. Moeder noemde het een vorm van autisme, mij interesseerde dat niet. Ik draaf terug naar boven, pak mijn tas en benodigdheden en huppel naar beneden. Ik schrijf een briefje aan moeder waarin staat waar ik ben. Ik sluit de deur goed af en bega mijn weg. Voor onderweg doe ik mijn oordopjes in en zet mijn muzieklijst op shuffle. Ik zou eerlijk gezegd niet wegen wat ik in het park moet, de schaatsbaan staat er en ik kan absoluut niet schaatsen.. Ik trek een gezicht. "Het zal wel.." Fluister in mezelf toe.
Zodra mijn mobiel geluid maakt schrik ik kleintjes. Ik antwoord.
"Eliz, met Liam, ik wilde even weten of je het niet vergeten bent." Ik zucht.
"Hmm, wat vergeten?" Een klein lachje volgt snel. "Nee.." Hoor ik hem gaan.
"Je bent toch niet vergeten om 2 uur in het park te zijn?!" Met moeite houd ik mijn lach in.
Als antwoord zeg ik plagerig; "Was dat vandaag? Was toch morgen?" "Waar ben je nu?" Krijg ik direct als antwoord van hem.
"Ben er Liam, ik ben met vijf minuten daar. Jezus man, jij bent niet de gene die op me wacht, alleen de gene van wie ik verplicht ben..." Even is het stil.
"Liam...?" Vraag ik, vermoedend waarom hij me er om belt. Een aantal tonen vallen. Liam heeft op gehangen. "Lekker leuk.."Fluister ik. Mijn voeten worden zwaar. Een traan weet zich te ontwikkelen en ontsnapt uit mijn ooghoek.

Met moeite en met lopende tranen heb ik het park dan naar Liam zijn wens bereikt, maar met wat voor doel? Liam zal hier toch niet zijn, ik weet niet eens waar hij is. Ik neem plaats en laat me gezicht in mijn handen vallen. Ik zucht een paar keer diep. Tranen stoppen langzaam met opkomen.
"Lizbeth?" Ik kijk op naar de vrouwenstem die mijn naam noemt. Het is een knappe vrouw. Ze is naast me komen zitten en wilt zich voorstellen. "Mijn naam is Mary. Wil je met me mee lopen?" Ik knik maar, het kan me heel even niet schelen..
Mary neemt me mee de schaatsbaan binnen en vraagt me bij de baan te gaan staan. Ik doe wat ze zegt en ga aan de rand staan. Ik stuur Liam nog een berichtje.
"Leuk dat je ophangt.. Waarom the fuck moet ik hier eigenlijk zijn?" ...