3.

Hoe dieper ze het kamp in reden, hoe... Er trok een vreemd gevoel over Elysia heen. Ze zag verschillende wezens, en met de meter die ze verder reden, werden de wezens vreemder en vreemder. Centauren, wezens met punt oren, kleine wezens, grote wezens, allerlei verschillende creaturen, die haar een lichtelijk gevoel van angst bezorgden.
Ze was totaal niet meer in de normale wereld. Ze was inderdaad nu ergens anders. Dat was zeker.
Er leken allerlei weggetjes te lopen door het kampement, met één centrale weg. Bij een van de tenten vlak op het einde, in de buurt van de grote tenten, stopte May, en gebaarde dat Elysia moest afstappen.
'Eh...'
May gaf geen antwoord, stapte zelf ook af, en zette de motor uit.
'De medische tent. Standaard procedure. Ik zal Mary even voor je halen, daarna ga ik in de richting van de tent van de leiding gevenden.'
Ze pakte Elysia bij haar arm vast, luisterde totaal niet naar haar commentaar, en trok haar mee de tent binnen.
Binnen... Elysia had even tijd nodig om het op zichzelf te laten inwerken. Binnen in de tent was het in de eerste plaats veel groter -het groter aan de binnenkant ding misschien? Het zou kunnen- , en het zag er bijna uit als iets wat door kon gaan voor een echt ziekenhuis. Een klein halletje, met allemaal kasten, daarachter een klein kamertje met vier ziekenhuisbedden, en daarachter een geïmproviseerde gang. Overal liepen mensen heen en weer, maar May trok Elysia gewoon verder.
'Ze is waar je haar altijd kan vinden, May,' riep een verpleegster die bij een bed stond, zonder op of om te kijken.
'Dankje, tracey.'
Ze trok Elysia verder, en duwde ergens een doek opzij die als deur hoorde te dienen.
'Mary?'
Een vrouw met kort blond haar stond bij een jongen met punt oren een verband aan te leggen.
'Ik heb hier een jeweetwel, afkomstig uit datene. Zou jij of John haar even willen nakijken? Gewoon een routine dingetje. Daarna moet ze door naar de tent van de leiding gevenden.'
'Tuurlijk, ga maar alvast. Ik zorg eerst even voor deze elf.'
Elysia zag hoe May weg liep, en bleef in de deuropening even naar Mary kijken, die een verband goed strak trok, bij de jongen die in het bed lag. Ze glimlachte liefjes naar hem, en kwam toen op Elysia afgelopen.
'Ik ben Mary Watson. Voordat ik je naar mijn man breng,-'
'Ik ben Elysia,' kapte ze Mary haar zin af. 'En ja, May heeft me opgeduikeld in het bos. Lang verhaal. Vertel ik nog wel eens.'
'Elysia. Mooie naam. Waar kom je vandaan?'
Mary liep de gang door, en ging een andere kamer in de tent binnen. Elysia liep rustig achter haar aan.
'Los Angeles. En dit hier is-?'
'Het kampement, Narnia. Een van de laatste niet bezette gebieden. Klink heel erg, maar is het niet hoor.'
Ze stond in de kamer even met een man te praten, en liep toen weer terug naar Elysia.
'John is nog even bezig met een centaur, een pijlschot in de flanken. Als hij klaar is brengt hij je naar de tent van de leidinggevenden. Soms werkt Melinda ook té veel via het protocol als je het mij vraagt.'
'Ze zei dat ik haar deed denken aan junk been,' flapte Elysia er uit. 'Wie zou ze daar mee kunnen bedoelen?'
Mary begon te lachen, en liep dit keer een andere kamer in. Het was een soort woonkamertje, met zelfs een keukentje er in, en een zithoek.
'Dat zal wel over Sherlock gaan. Die twee hebben elkaar nooit echt gemogen. Helaas willen de meeste mensen Sherlock toch in zijn gezicht slaan als hij praat, maar je raakt het gewend. Wil je iets drinken? Cola'tje?'
'Wacht... Dit is een tentenkamp, en jullie hebben hier zelfs een koelkast met cola?'
Mary begon te lachen.
'Dat we in oorlog zijn betekend nog niet dat we helemaal van onze werelden zijn afgesneden. De wereld van Dean en Sam is nog veilig gebied, regelmatig slaan zijn ook voorraden in voor het kampement. Soms laten we ook nog wel eens wat overkomen uit ons eigen London. Dean heeft geluk dat hij raadslid is van "de raad van al oude fandoms", want daardoor kon hij er op aandringen om extra voorraden in te slaan. Zo, thee water loopt, nu word het even tijd om naar jou te kijken. Wil je je mond even open doen alsjeblieft?'
Elysia wist meteen dat ze Mary mocht, nog meer dan Melinda. Daarom deed ze precies wat haar gevraagd werd.
'Het lijkt me sterk dat er iets mis is met je hoor. Je voelt je ook compleet normaal?'
'Ondanks het feit dat ik in dit kampement ben bedoel je?'
'Zo kan je het ook bekijken.'
'Ondanks dat voel ik me zo normaal als mogelijk.'
'Mooi. Dan is het nu alleen maar wachten tot dat John hier is. In de tussentijd is het misschien een idee om te vertellen hoe je hier terecht gekomen bent?'
Een stemmetje in het achterhoofd van Elysia zei dat ze niet zo snel mensen moest vertrouwen hier. Dat dat haar nog wel eens de kop zou kunnen kosten. Maar zoals gewoonlijk luisterde ze nooit naar dat soort gevoelens, en begon op een rustige manier te vertellen hoe ze de twee jongens in het bos had gezien, en hoe Melinda May haar vervolgens gevonden had.
'Hm,' mompelde Mary na afloop van Elysia haar verhaal. 'Ik weet bijna wel zeker dat er meer mensen erg geïntereseerd zullen zijn in jouw verhaal. Sherlock waarschijnlijk, en de doctor sowieso. Als ik je zo hoor vertellen, weet ik bijna wel zeker dat je het goed gaat kunnen vinden met de engelen van het controle rijk. Nog iets drinken? Of zal ik maar even kijken waar John blijft? Niemand heeft zin in een speech van-'
'Hoor ik iemand hier mijn naam noemen?'
Dezelfde man waar Mary een tijdje terug nog mee had staan praten, kwam de kamer binnen gelopen. Mary liep gelijk naar hem toe, en drukte een kus op zijn lippen.
'Jij moet zo naar de bespreking van leidinggevenden neem ik aan?'
'Er is geen delegatie gevraagd van de al ouden gevraagd, dus het is voor mij niet verplicht.'
'John is de vertegenwoordiging van de Sherlock fandom,' vertelde Mary aan Elysia. 'Sherlock zelf heeft daar geen tijd voor-'
'Want hij loopt nog steeds te bekvechten met Mycroft ja. Na al die tijd,' verzuchtte John. 'Maar ik denk nu dat het het beste is dat ik Elysia naar de vergadering breng, we willen niet dat Aslan ontevreden is.'
Mary lachte, en wreef over John zijn kruin.
'Doe de groeten aan die oude leeuw.'
John glimlachte als antwoord, en gebaarde dat Elysia hem moest volgen.
Binnen een paar minuten waren ze de grote tent uit, en waren ze buiten, op wat Elysia de "centrale weg" gedoopt had.
'Verbaasd het je, als ik je vertel dat de drie hoofd tenten van de drie raden aan de kop van het kamp staan?' Vroeg John aan haar. Ze trok haar wenkbrauwen op.
'Neuh. Ik had eigenlijk al zoiets verwacht.'
Ze kwamen bij drie tenten die naast elkaar stonden. John liep in de richting van de middelste.
'Schrik niet van de leeuw.'
'Ik weet het. Ik ben bekend met Narnia.'
Hij glimlachte eventjes naar haar.
'Ze hebben allen niets anders dan goed in de zin. Onthoud dat. Wacht hier even, tot je geroepen word.'
John schoot de tent binnen, en Elysia moest wachten. Buiten.
Alleen.