Epilogue

Het is 2 januari. Vandaag gaan Audrey en ik weer terug naar huis, naar Australië. We stappen in een taxi. Ik vertel aan de chauffeur waar we moeten zijn. Na een korte rit komen we aan op het vliegveld. Ik betaal de chauffeur en stap uit. Ik open het portier van Audrey en laat haar ook uit. ‘Have a nice fly’, knikt de man naar me. ‘Thank you, sir’, reageer ik glimlachend.
We hadden vanmiddag al afscheid genomen van Liam. We hebben nog iedere dag afgesproken, na kerstavond. Het voelt goed om bij Liam te zijn. Ik vind ook erg moeilijk om hem nu te moeten verlaten. Ik kan niet zomaar langskomen. Ik woon helemaal aan de andere kant van de wereld. Ik ga hem verschrikkelijk missen, dat is al zeker. Als we de luchthaven van Londen binnenlopen, wandel ik naar de balie om mijn tickets op te halen.
Een stem laat me stoppen met lopen. Ik draai me om, zoekend war het geluid vandaan komt. ‘Maddi, wait!’, hoor ik een bekende stem. Eventjes moet ik denken van wie de stem afkomstig is. Als ik Liam in de verte aan zie komen rennen weet ik het al. ‘Maddi, stay here with me. Don’t go back to Australia’, brengt hij nog hijgend van het rennen uit. Verbijsterd door zijn woorden kijk ik hem aan. ‘I love you, Maddison. Please be my girlfriend and stay’, zegt hij. Met een hoopvolle blik kijkt hij me aan. ‘I love you too, Liam’, reageer ik, na een tijdje, wanneer ik mijn woorden heb weten te vinden. ‘Does that mean you’re stayin?’, vraagt hij opgewekt. ‘Yes, it does’, reageer ik en druk mijn lippen op de zijne. Hij slaat zijn armen strak om me heen. Het alsof hij me nooit meer gaat loslaten. Dan verslapt zijn grip toch om mijn middel en laat hij me los. ‘Let’s go to my home, princesses’, glimlacht Liam. Audrey kijkt verbaasd, maar dat verandert al snel in een vrolijke uitdrukking. ‘Yeay, we’re going back!’, glimlacht Audrey.