2.3 they call it friendship

‘Dit jaar zullen we het om te beginnen hebben over de voortplanting en de drang daarnaar, die zeker op jullie leeftijd sterk aanwezig is.’ De biologieleerkracht keek iedereen streng aan over zijn bril. Ik vond hem maar eng. Een paar kinderen lachten, maar hielden daar snel mee op toen ze zich realiseerden dat hij het serieus meende. Alleen Eline bleef giechelen. Zo kende ik haar, dat mens zat vol sex. ‘Sla jullie boeken dan maar open op bladzijde 3, daar zien jullie de inleiding tot deze leerstof. Lees die individueel en bespreek daarna met je buurman.’ Ik keek naar Justin en Justin keek naar mij en we zuchtten tegelijkertijd. Daardoor lachten we weer tezamen en bogen ons op hetzelfde moment over onze boek. Ik las de tekst snel door, er stond in dat het een serieus onderwerp was, dat we moesten opletten, dat het woord penis niet grappig was en dat seksistische opmerkingen niet op hun plaats waren. ‘Ja, wat moet ik daar over zeggen?’ mompelde Justin hoofdschuddend. ‘Dat we dit onderwerp in het tweede al behandeld hebben’, zeurde ik. ‘Juist, en ik heb toen alles begrepen’, antwoordde Justin lachend. Ik lachte terug. Hij had heel erg bruine ogen. Rondom ons begon iedereen echt te praten over de inleiding. Ik prulde wat met de rand van mijn trui. ‘Duseh, waarom zonder je je eigenlijk zo af?’ vroeg Justin verlegen. Ik haalde mijn schouders op en mompelde iets van ‘geen behoefte aan’. Dat was gelogen, ik was ongelooflijk blij dat hij tegen me praatte. Ik had gewoon nooit de moed gehad om vrienden te maken, en ik was te bang om gekwetst te worden. Hij trok een wenkbrauw op en ik zuchtte. ‘Het is een lang verhaal.’ ‘Ik heb tijd’, zei hij en hij knikte richting de leerkracht die duidelijk een interessant gesprek met Eline had. Ik kneep mijn ogen even toe, en toen, zomaar opeens, zonder dat ik het echt wou, gooide ik het eruit. Het was de eerste keer dat ik het hier tegen iemand vertelde. ‘Mijn moeder is gestorven bij mijn geboorte. Twee jaar geleden kwam mijn vader om in een auto-ongeluk. Ik moest naar hier verhuizen en bij mijn tante komen wonen. Toen ik nog in Florida woonde had ik een hele hoop vrienden, maar met hen heb ik ook geen contact meer. Voor mijn tante ben ik een last, en mijn neef –’ ik kapte mijn zin snel af en hoopte dat Justin niet zag hoe ik ineen kromp. ‘Sinds de dood van mijn vader heb ik eigenlijk met niemand nog contact gehad’, bekende ik beschaamd. Ik besefte dat ik me wel heel erg geïsoleerd had. Justin keek me medelevend aan, en ik draaide mijn hoofd weg. Ik had beter niets gezegd, nu dacht hij vast dat ik zielig was. En dat was ik niét. Waarom had ik het trouwens verteld? Ik kende hem amper. ‘Zo, jongens, dat was het voor vandaag. Jullie gaan nu naar de kerk. De leerkracht godsdienst vroeg me om jullie er nog eens op te wijzen dat jullie je moeten gedragen.’ Ik wou snel op staan en weg lopen, maar Justin legde zijn hand op mijn schouder. Ik schrok zo van het contact dat ik abrupt bleef stilstaan. ‘Het spijt me voor je, echt’, zei hij, terwijl hij me dwong om hem aan te kijken. Hij keek alsof hij meende wat hij zei. ‘Het is oké’, fluisterde ik met een krop in mijn keel. We glimlachten tegelijkertijd bedeesd. ‘Kom op, haast jullie wat’, riep de biologieleerkracht geërgerd. We liepen snel achter de anderen aan naar de rij. ‘Gaan we alsjebliéft op een hoek zitten?’ smeekte Justin. ‘Huh?’ lachte ik. ‘Dan kan Eline niet naast me komen zitten’, mompelde hij met een schattig gezichtje. En zo keek heel de school stomverbaasd toe hoe dé Justin Bieber op een hoek ging zitten. Naast mij dan nog wel.