Hoofdstuk 4

Syeolli pov

Ik liet mezelf in de zetel neerploffen. "HaeJae?" vroeg ik. "hmm bwo?" antwoordde ze. "Mag ik je lessenrooster eens zien? Ik wil weten wanneer we samen zitten." legde ik uit. "Ok, kijk maar in mijn zak." Ik nam haar zak en keek erin. "Waar zit het? Ik vind het niet." vroeg ik na een tijdje te hebben gezocht. "Wat? Het moet erin zitten." Ik grabbelde tussen haar spullen. "Neen, ik zie alleen een agenda, je portefuille en gsm. Oh, en je verse kleren."
"Dat kan niet kijk anders... Wacht. Kris heeft het nog." Zei ze met grote ogen.

Kris? "Uh, wat doet Kris met je lessenrooster." Ze leek te zoeken naar woorden. "Wel..." Het wekte mijn nieuwsgierigheid. "Wat is er gebeurd?" "Niets speciaals, ik wist gewoon het lokaal niet zijn en hij wilde mijn lessenrooster zien. Maar hij kon me toch niet helpen, dus moest ik naar de directeur gaan." vertelde ze. Ik had het gevoel dat ze iets voor me verborgen hield, maar wat? Dat zou ik later pas te weten komen. Als ik haar er nu over zou doorvragen, zou ze het helemaal niet vertellen. En alleen maar om me te plagen.

"Wacht, ik haal mijn lessenrooster wel uit. Misschien dat we dan kunnen zien wanneer we samen zitten." Zei ik terwijl ik mijn tas van de grond raapte. "Waarom wil je zo graag weten welke lessen we samen hebben?" hoorde ik haar vragen. "Uh... omdat... omdat het vandaag saai was. Zolang zitten vervelen is echt niets voor mij." Op dat moment viel er iets uit mijn tas. Ik wilde het al snel oprapen maar HaeJae was me voor. "Wat is dit?" Ik probeerde het tevergeefs af te pakken. "Is dit niet die jongen? Wat was zijn naam ook alweer? Het begon met een T en eindigde op een O"

"Komaan, geef terug!" riep ik met rode wangen en probeerde de tekening af te pakken. Helaas was ze te groot voor mij en kon ik er niet aan. Klein zijn heeft zo meer zijn nadelen, heb ik ondervonden.

"Waarom heb je hem getekend?" vroeg ze geniepig glimlachje. "Ik... Omdat ik niets anders wist om te tekenen. Dankzij hem moet ik vandaag nog twee uren nablijven en dat irriteerde me enorm." antwoordde ik eerlijk.

"Moet je twee uren nablijven? Waarom zeg je dat nu pas?" vroeg ze lichtjes hysterisch. "Vergeten..." antwoordde ik na een tijdje nadenken. "Had je dan beter niet op school gebleven?"

"Wat? Neen! Ik moet vanavond pas nablijven omdat het vandaag maar een halve dag school was. Dus ik moet nog terug gaan." "Ik breng je wel." besloot HaeJae. "Ik laat je echt niet alleen in het donker buiten."

"Ik ben geen klein kind meer, ik kan gerust voor mezelf zorgen. Je weet dat als ik aangevallen wordt dat ik mijn matrial arts nog altijd heb om mezelf te verdedigen. Ze kunnen zeker niet tegen me op." zei ik wat geïrriteerd.

"Toch laat ik je niet alleen gaan." Zei HaeJae. Ik kon er niets meer op zeggen om haar gedachten te veranderen. "Goed dan." antwoordde ik koppig.

"Ik maak wel iets klaar om te eten, ga jij je maar opfrissen." stelde HaeJae voor. "Ja mama." zei ik sarcastisch en ging naar de badkamer. Daar nam ik een lekker lange douche voordat ik terug naar beneden ging voor het eten.

"Hier." zei HaeJae en gaf me een bord. "Pff ik zie het echt niet zitten om na te blijven." zei ik met een diepe zucht. "Als je niet gaat, wordt je voor een week geschorst van school. Je hebt dus geen keus. Zorg wel dat het niet meer gebeurd hé." zei mijn zus. Ze gedroeg zich echt als een overbezorgde moeder. Gewoon irritant.

Na het eten nam ik mijn spullen en stapte in de auto. HaeJae ging zitten aan de bestuurderskant en startte de auto. De rit duurde niet lang, het kon perfect te voet gedaan worden. Maar het was inderdaad al redelijk donker buiten. "Ik blijf hier wachten tot je terug bent." zei ze. "Ga je dan niet terug naar huis?" vroeg ik verrast. Ze moet dan zo lang wachten! "Neen, anders moet ik vier keer rijden." Ah zo... "Tot straks." zei ik kort en ging de school binnen.

Ik zag het echt niet zitten om met die pandaboy voor twee uur opgescheept te zitten in een klaslokaal... alleen wij twee. Ah ja, er zal wel een leerkracht zijn.

Het nablijflokaal was nog leeg toen ik binnen kwam, op de leerkracht na dan. "Ah, je bent er al. Zit maar hier en haal maar iets uit om je bezig te houden." "Ja mevrouw." zei ik beleeft en ging zitten. De jongen was wel laat. Als hij niet gauw komt zal hij geschorst worden, dacht ik wat bezorgd. Ik was niet bezorgd om hem ofzo. Maar het zou deels mijn schuld zijn en dat zou nog wekenlang aan me knagen.

Opeens hoorde ik iemand naar binnen komen. Het was die jongen. "Je bent laat." merkte de leerkracht op. "Mianhe." zei hij en ging drie banken achter me zitten. "Ik heb geen toestemming gegeven om daar te zitten. Zit maar hier." zei de leerkracht wijzend naar de bank naast me. "Dat is toch niet nodig als er niet veel mensen zijn?" zei Tao verward. "Ik duld geen tegenspraak. Anders mag je gerust nog een uur blijven." Met tegenzin ging hij naast me zitten.

Dit wordt de langste twee uur van mijn leven... "Haal ook maar werk boven en-" Een redelijk mollige man opende de deur van het lokaal en onderbrak haar. "Mevrouw Kim, kunt u eens komen?" Het was de directeur. "Tuurlijk meneer Kang. Maar ik kan deze twee leerlingen niet alleen achter laten." Ze keek naar ons en dan terug naar de directeur. "Het zijn maar twee leerlingen, en zo te zien zijn ze al mooi aan het werken. Er zijn enkele papieren die niet kloppen." legde meneer Kang uit. "Komt in orde meneer." stemde mevrouw Kim uiteindelijk toe. Ze volgde hem maar aan de deur draaide ze zich om en gaf ons een waarschuwing. "Zorg dat ik niets hoor tijdens mijn afwezigheid." En toen was ze weg.

Ik zuchtte opgelucht. Nu kon ik eens normaal ademhalen zonder dat ze elke beweging die ik maakte volgde met haar ogen. Zooo irritant! Ik haalde mijn tekening uit die HaeJae na veel zagen terug had gegeven totdat er naast me een korte kucht te horen was. Tao! Ik was hem al helemaal vergeten door mevrouw Kim. Al vlug had ik mijn tekenblok erop gelegd zodat hij het niet zou zien. Om niet al te verdacht over te komen, begon ik wat te tekenen op mijn blok. Misschien zou ik wat meer oefenen op de ogen. Hoe zagen HaeJae's ogen eruit. Ik tekende al de basis. Mijn gedachten waren er niet bij dus ik tekende maar wat.

Ik merkte wel dat Tao af en toe keek wat ik aan het doen was. "Kun je tekenen?" vroeg hij wat verrast. "Neen, ik heb gewoon een potlood vast en krabbel wat op mijn tekenblok." reageerde ik sarcastisch. "Serieus? Teken mij eens!" was zijn reactie daarop. Ik trok grote ogen. "Uh..." Ik wist niet wat te antwoorden. "Je bent toch al begonnen? Je kunt het nu afmaken." zei hij wijzend naar mijn tekening. "Wat neen, dat zijn de ogen van..." Ik keek ernaar. Oh neen... dat wegdromen had een slechte invloed op mijn tekening. Ik had het zodanig zitten aanpassen dat het langzamerhand op Tao's ogen begon te lijken. Damnit.

"Hoe moet ik zitten?" onderbrak hij mijn gedachten en kwam dichter bij me zitten. "Uh... Gewoon?" zei ik schouderophalend en wende mijn blik van hem af. Hij schoof mijn stoel opzij zodat we met twee achter één bank zaten. Hij leunde op mijn bank en keek me glimlachend aan. "Gewoon genoeg?" vroeg hij en lachte zijn tanden bloot. Ik had het plots door. Hij was me aan het plagen! Maar dat kon ik ook.

Ik draaide me naar hem toe en trok mijn knieën op om mijn tekenblok erop te leggen zodat hij het niet kon zien als ik hem tekende. Ik nam alle tijd om het mooi af te werken. Zodanig veel tijd dat het hem begon te vervelen. Ik kon hem niet natekenen als hij om de vijf minuten zijn pose constant veranderde. Dus krabbelde ik maar wat.

"Het is af." zei ik tevreden van het resultaat. "Laat zien." zei hij nieuwsgierig. Ik glimlachte vriendelijk toen ik hem mijn tekening toonde. Zijn glimlach verdween na het zien van mijn kunstwerk. "Ik weet dat er een paar foutjes zijn. Maar voor de rest lijk je er wel op." zei ik toen hij na een poosje nog geen reactie had gegeven. "Het... Het is een varken."

"Vind je het mooi?" vroeg ik plagerig. "Neen." antwoordde hij kort. "Hé, ik teken maar wat ik zie." Hij leunde naar me toe en zei zachtjes. "Dan moet ik een andere kant van me laten zien." Ik kon aan zijn gezichtsexpressie niet afleiden als hij me nog steeds aan het plagen was of gewoon boos was. En welke kant bedoelde hij? "Dus je wilt het niet hebben?" zei ik en scheurde het af om het weg te stoppen.

Hij greep mijn pols vast en gebruikte zijn andere hand om het van me af te nemen. Alsof ik vastgenageld zat aan mijn stoel, bleef ik zo stokstijf zitten. Hij liet me terug los en ging staan. De plek waar hij aangeraakt had voelde warm en tintelend aan. Hij verkreukelt de tekening en liet het op mijn bank vallen. Zonder me aan te kijken nam hij zijn stoel en ging terug achter zijn bank zitten.

Wat was er gebeurd? Ik kon me terug bewegen en zat terug recht achter mijn bank. Ik keek naar de tijd. Nog een uur...

Tao pov

Ik had niet verwacht dat ze op de eerste plaats me zou willen tekenen. Wat was ik stom om zelfs interesse te tonen in wat ze deed. Ze heeft me helemaal in het belachelijke getrokken met haar varken. Mijn ogen had ze wel juist. Maar waarom ging ze daar niet verder op in? Een heel uur ging voorbij voor alleen maar een mislukte tekening. Ze had me echt boos gekregen daar. Maar goed dat ik me wist in te houden. Morgen drie uur vechtsport, daar kon ik me eens goed uitleven in de training.

Ik moest werk uithalen, maar dat had ik nog niet gedaan. Ik keek in mijn rugzak. Wat zou ik doen? De leerkracht was er niet en het zag er niet naar uit dat ze al te snel ging terug komen. Ik nam mijn gsm uit mijn jaszak en keek als ik smsjes had in mijn inbox. Niet dus. Spelletjes spelen dan. "Kun je het wat zachter zetten?" hoorde ik haar vragen. Zonder reactie te geven zette ik het stil en speelde verder. "Gomawo." zei ze. Ik keek even op naar haar, wat verward. Heeft ze me zojuist bedankt? Ik deed terug verder met het spelletje. Level vijf al nog vier te gaan en mijn record is gebroken.

Opeens hoorde ik een raar geluid naast me. "Mianhe, dat was mijn buik." was haar reactie. Haar buik knorde, grappig. Maar nu level zes van angry birds. Hah! De echte angry bird is er nu. Kris, ik zie je op mijn gsm scherm. Het maakte me kort aan het lachen. Maar ik speelde dan serieus verder. Alweer hoorde ik haar buik grommen. Deze keer wat langer. "M- Mianhe!"

"Honger?" vroeg ik. Ze keek wat verlegen naar haar tekenblok. "Niet echt, ik heb thuis al veel gegeten..." Haar maag knorde opnieuw. "Ok ja..." gaf ze toe. Ik keek in mijn rugzak wat ik nog zitten had. Een broodje van een week oud dat dringend in de vuilbak moest, mijn koek van vanochtend en iets wat zeker niet meer eetbaar was. De koek dan. "Hier." zei ik en legde het op haar bank. "Oh, dat hoeft echt niet hoor." zei ze met haar hoofd schuddend. "Jawel, eet op." Aarzelend deed ze de verpakking open en begon van de eerste koek te eten. Ik kon zien dat ze er van genoot. Had ze thuis dan niet gegeten?

De koek was al gauw op. Ah ja, er lag chocolade op. "Gomawo." zei ze blij. Oooh er verscheen zo'n kuiltje in haar wang. Net als Lay. Zo schattig. "Cheonmaneyo." zei ik daarop. Er viel een korte stilte. Op het moment dat ik verder wilde doen met angry birds, vroeg ze zachtjes : "Ben je boos omdat ik je zo getekend heb?"

"Ik ben niet zo'n persoon die lang boos blijft." probeerde ik haar gerust te stellen met een klein leugentje. Het was misschien kinderachtig van me, maar ik bleef altijd lang boos tot dat die persoon me iets geeft om me weer blij te maken. Maar die glimlach was de moeite wel waard.

"Ken je angry birds?" vroeg ik. "Uh, ja, hoezo?" antwoordde ze. Ik gaf haar mijn gsm. "Oh wacht, ik speel dit alleen op facebook. Hoe werk je met zo'n touch dinges?" Ik moest erom lachen. "Ik speel het ook op facebook. Kris heeft me overgehaald. Kijk goed hé." Ik liet haar zien hoe ze het moest doen en dan mocht ze het zelf proberen. Het was level zes, misschien wat te moeilijk voor haar.

"Al level zeven." hoorde ik haar plots zeggen. Beginnersgeluk, level zeven was nog redelijk moeilijk. Ik keek mee hoe ze het deed. "Level acht." Nog één level en ze breekt mijn record! Dat kan toch niet. "Ah, nu wordt het moeilijk." liet ik haar weten. "Oh ja? Als je gewoon dit doen, dan..." Allé dat kan niet. Level negen! "Wat staat er hier op?" vroeg ze terwijl ze het probeerde te lezen. "Nieuw record..." las ze luidop. Ah ja, wrijf het er nog maar in.

"Beginnersgeluk." zei ik en nam mijn gsm terug uit haar handen. Ze begon opslag te blozen toen ik per ongeluk haar hand had aangeraakt. Woaah, in welke situatie ben ik nu beland? "Uh um..." stotterde ze. "Ik denk het." Ik had haar van zo dichtbij gezien, maar niet als ze bloosde. Nu pas merkte ik op dat ze sproetjes had op haar roze gekleurde wangen. En ze had groene ogen.

Ik leunde wat naar voor. Groene ogen met een bruin randje die me vragend aankeken. Haar haren zag er zo fluffy uit. Waarom verstopte ze zich achter haar rode froefroe? Ik haalde het uit haar ogen en deed ze achter haar oor. Ze had inderdaad zacht haar. Ze keek me met grote ogen aan. "Wat doe je?" hoorde ik ze vragen. Wat was ik aan het doen? "Ik weet het niet." antwoordde ik eerlijk en leunde nog wat meer naar voor, mijn lippen bijna tegen haar fijne roze lippen.

"Doe die gsm weg, Tao." hoorde ik plots mevrouw Kim zeggen. Ik ging vlug terug op mijn plaats zitten en stopte mijn gsm weg. Zou ze het gezien hebben? Wacht... wat zou ze gezien hebben? Wat was ik aan het doen? Hm... Eerst angry bird spelen, dan Syeolli angry bird laten spelen en dan bijna... Ik keek even opzij om haar reactie te zien om de leerkracht haar opmerking. Ze had haar hoofd van me weg gedraaid en staarde naar buiten.

"Goed dan, over vijf minuten mogen jullie terug naar huis. Blijkbaar hebben jullie geleerd om met elkaar om te gaan vandaag. Dus ik zie het even door de vingers. Doe maar jullie spullen weg. En zorg ervoor dat jullie de volgende keer hier niet terug zitten." zei de leerkracht. Oh hoe genant... Ik merkte dat Syeolli haar spullen al had weggestoken. Ze bleef maar naar buiten kijken. Wat was er daar zo interessant aan? Misschien wilde ze me niet meer aankijken.

Ik weet ook niet meer hoe ik tegen haar moest doen na die bijna... kus. De bel rinkelde luid. Syeolli stond als eerste op en kwam naar me toe. Wat moest ik zeggen? "Ik denk dat ik toch verder kan raken dan level negen." zei ze doodnormaal alsof niets gebeurd was. "Uh ja, de volgende keer kun je het eens proberen." zei ik wat ongemakkelijk. Betekende het misschien niets voor haar? Had ze wel al eens iemand gekust? Zou ze eender welke jongen haar laten kussen ofzo?

"Tot morgen dan." zei ze en ging weg. "Tot morgen?" zei ik met een korte zwaai. "Beetje vlugger Tao, ik wil hier niet tot morgen blijven." zei de leerkracht. "Ja mevrouw." Ik nam mijn rugzak, deed mijn jas aan en ging naar de parking waar Kris zijn auto stond.