59~

Een zwakke glimlach siert mijn gezicht als William mij een dampende kop thee aangeeft. Thee is het enige wat me op dit moment kan kalmeren. Ik hou van thee, het doet me denken aan thuis. ‘Zal ik verder gaan?’ Stelt William voor terwijl hij zijn eigen kop thee op het tafeltje naast hem zet. Ik knik langzaam terwijl mijn blik nog altijd rust op de hete thee. ‘Ehm, nouja, ehm. Goed en kwaad dus. Ik hoor bij de goede trouwens, net als het gehele koninkrijk. En zoals je al weet ben je hier met een doel. Anders zou je hier niet zijn. Je behoort tot beide werelden. In Realis waren zowel goede als kwade naar jou komen zoeken. Elike bijvoorbeeld, zij is niet iemand die je verwacht dat ze is. Nee wacht, dat komt er raar uit, ik bedoel dat ze… Ik wil je niet teleurstellen maar ze…’ Ik kijk William verwachtingsvol aan. Toch blijft het geheel stil vanuit zijn kant, ook slaat hij zijn ogen neer. Ik zet mijn kop thee op het tafeltje en pak zijn handen beet. Gek, zoiets zou ik eigenlijk nooit doen. Toch voelt het goed, vertrouwt eigenlijk. Een kleine glimlach ontstaat op Williams gezicht, waarop ik ook mijn tanden bloot lach. ‘Je bent mooi als je lacht,’ constateert William met een beginnende grijns. Ik schud lachend mijn hoofd, maar dat komt abrupt ten einde omdat William mijn kin beet pakt. Ik zie nog snel een grijns voordat ik zijn warme lippen op de mijne voel.

Mijn ogen heb ik gewoon nog open, mijn handen zweven ergens doelloos in de lucht en in mijn buik lijken wormen te kronkelen. Zo verrast en snel als zijn lippen kwamen, zo snel verdwijnen ze ook weer. ‘Het spijt me zo erg,’ verontschuldigd William zich met echte spijt in zijn ogen. ‘Ik kan me moeilijk inhouden. Ik heb honderd jaar moeten wachten om je stem weer te horen. Elke dag ging ik naar je toe. Soms zat ik dagen lang op de stoel naast je bed. Totdat de honderd jaar voorbij waren, toen mocht ik je eindelijk wakker kussen.’ Er lijkt een last van zijn schouders te vallen, bij mij komt er juist een last bij. Vindt hij me leuk? Als in leuk-leuk? Goh, Belle, hij heeft je wel net gekust hoor. Dat móét toch íéts zeggen? Maar ik heb geen tijd om te denken aan romantische bedoelingen, ik moet gewoon weten hoe het nou zit hier. Ik moet gewoon- ‘Alles ok?’ Onderbreekt Oma’s stem mijn gedachtestroom. Wat doet zij nou hier? En waar is William? Verwoed kijk ik om me heen. ‘Oma?’ Ze gaat zitten op de stoel waar net William nog zat. Ik heb hem niet eens weg horen gaan… ‘Belle. Wat is er gebeurt?’ Vraagt ze me, ook al komt het maar half binnen. ‘Niets. Hoezo? Waar is William opeens heen?’ Ze trekt een gek gezicht. Ik kan niet precies de emotie bepalen. Daar heb ik tegenwoordig wel vaker last van. ‘Het is vast een van je bijwerkingen...' mompelt ze. 'Je hebt zojuist drie uur lang voor je uit gestaard. William was nogal van slag. Hij dacht dat het zijn schuld was. Iets met een kus ofzo?’ Ik voel mijn wangen langzaam rood worden. ‘Oh,’ is het enige wat ik uitbreng.

‘Ik hoorde dat hij midden in zijn uitleg was over dit alles?’ Ze maakt een gekke beweging met haar vinger, heb het dus niet van een vreemde. Ik antwoord met een kort knikje. ‘Wat weet je tot nu toe?’ Vraagt ze, snel zucht ik. ‘Dat toen ik werd geboren “ze” al kwamen voor me. Dat ik een “rol” speel in goed en kwaad strijd. Dat ik na honderd jaar wakker ben gekust door William. Dat jij met toeval hier terecht ben gekomen. Dat sommige sprookjes nog niet gebeurt zijn. Dat de koning en de koning denken dat William en ik gaan trouwen. Dat Elike helemaal niet was wie ze voordeed te zijn, maar wat ze wel is weet ik niet. Dat je niet teveel koekjes moet eten hier want dan krijg je buikpijn. En dat ze hier gekke kip hebben,’ compleet buiten adem van de lange reeks woorden zak ik onderuit in mijn stoel. Nadat ik het hardop heb gezegd klinkt het allemaal nog gekker. Het doet me denken aan een jaar geleden, of nouja, een maand geleden. Toen was alles nog normaal. Of althans, normaal…