58~

William kijkt me niet aan. Ik haat het als mensen me niet aankijken. Ik beweeg mijn hoofd iets naar links om in zijn blikveld te komen. Zijn ogen ontmoeten kort de mijne, maar daarna zijn ze gefocust op iets achter mij. ‘Ok, William, kappe dit,’ verbreek ik de stilte. Hij zucht en kijkt me daarna weer recht aan. ‘Ik dacht dat we voorbij dit hele,’ ik wuif met mijn vinger wat spastisch heen en weer, ‘ontwijk-gedoe waren!’ ‘Dat zijn we ook. Maar dit is verschrikkelijk moeilijk om te vertellen. Ik weet dat je me gaat haten hierna,’ zegt hij met iets van wanhoop in zijn stem, snel legt hij zijn hoofd in zijn handen. Ik klop wat ongemakkelijk op zijn schouder, om hem te troosten. Zei ik troosten? Das belachelijk. Waarom zou hij verdrietig zijn? Hij ziet er wel zo uit, maar goed, focus. ‘Goed,’ zucht hij terwijl hij langzaam zijn hoofd recht, ‘het begon allemaal toen je geboren werd.’

Ik moet me inhouden om niet in te springen met mijn bijdehante opmerking. Hij kijkt me twijfelend aan, maar gaat dan toch verder. ‘Toen jij geboren werd, kwamen wij naar Realis, zo noemen wij jouw “echte wereld”. Je oma heeft ons toen met toeval ontmoet, zo kwam zij haar sprookje tegen. Vanaf dat moment wisten we zeker dat jij de juiste was. We hebben ons geïntegreerd in de samenleving, en zo langzamerhand kwamen we elkaar tegen. We waren alleen niet de enige. Je moet weten dat in onze wereld goed en kwaad tegen elkaar strijden. En jij zal daar een belangrijke rol in-’ ‘Ho! Stop! Halt!’ Ik kon het niet laten om te onderbreken. ‘Dit is nogal veel in een keer,’ verklaar ik mijn actie. ‘En dit is nog maar het begin,’ mompelt William.