19.

Met een schok komt de plaat tot stilstand en sta ik in de arena. Het eerste wat me opvalt is de Hoorn, die zoals gebruikelijk in het midden staat. Eromheen liggen allemaal wapens en rugzakken verspreid. Mijn eerste ingeving is om zo hard mogelijk weg te rennen, maar ik weet dat dat niet kan. Ik moet gaan samenwerken met de beroeps, zorgen dat de kans dat ik win zo groot mogelijk wordt. Een onmogelijke opgave.
Ik laat mijn ogen over de rest van de Arena glijden. De Hoorn staat op een heuvel en eromheen is een graslandschap. Daarbuiten is een dicht bos, perfect om je in te verstoppen. Waarschijnlijk zullen er ook heel wat giftige planten of mutilanten in schuilhouden, maar dat risico zullen veel tributen nemen. Een brede rivier slingert door het landschap, waar hopelijk vis in zal zitten. De rivier snijdt zich gewoon een weg door het dichte bos heen. Waarschijnlijk is de rivier het belangrijkste van de arena, en dat baart mij op de een of andere manier zorgen. Ik zou blij moeten zijn dat er water is, maar ik ken de gevaren van te veel water. En het Capitool zal weer een arena gemaakt hebben die een leuke spelen zal opleveren.
De klok telt steeds verder af en mijn hart bonkt in mijn keel. Ik moet het bloedbad overleven, herhaal ik steeds opnieuw in mijn hoofd. Als ik het bloedbad overleef, maak ik nog kans. Mijn oog valt op de drietand. Opluchting schiet door mij heen, die meteen weer verdwijnt. Er is maar één drietand. Ik durf te wedden dat Matthew ook een drietand wil, ook al kan hij met veel meer wapens omgaan. Maar zonder drietand ga ik het bloedbad zeker niet overleven.
Ik kijk langs alle tributen en Matthew staat maar twee plaatsen verderop. Ik wacht tot ik oogcontact heb en sein dan naar de drietand.
'De drietand is van mij.' vorm ik geluidloos met mijn lippen.
Maar Matthew schudt even kort zijn hoofd en kijkt dan weer star naar de Hoorn.
Wat? Ik heb zin om te gaan gillen. Ik heb die drietand nodig, zonder drietand overleef ik het niet. En Matthew, die ook met andere wapens om kan gaan, gunt mij die drietand niet. Natuurlijk niet, waarom zou hij mij iets gunnen? Het zijn de spelen. Hoe eerder ik dood ben, hoe beter dat voor hem is. Maar ik ga MIJN drietand niet afstaan. Ik probeer de afstand naar de drietand in te schatten. Ik kan best hard rennen, maar Matthew natuurlijk ook. Dat weet ik zeker. Hij traint al zijn hele leven. Een korte sprint zal hij waarschijnlijk winnen. Maar de drietand ligt dichter bij mij, dus ik moet het proberen.
Geconcentreerd staar ik naar de drietand. Ik moet er alles aan doen om die te pakken. Alles. Ik probeer nergens anders aan te denken en richt al mijn aandacht op de drietand. In mijn hoofd tel ik mee met de aftellende Capitoolstem. Ik moet zo snel mogelijk weg zijn. Mijn lichaam trilt van de zenuwen als ik voorover buig om in de starthouding ga staan. Nog 3. 2. 1. Dan gaat de gong.
Mijn spieren spannen zich samen en ik sprint naar voren. Zo snel als ik kan ren ik de heuvel op, wat nog best zwaar is. Mijn hart bonkt luid in mijn keel en ik adem gehaast. Ik probeer niet achterom naar de andere tributen te kijken. Ik ren letterlijk voor mijn leven en de angst zorgt ervoor dat ik nog harder ren. Net voordat Matthew bij de Hoorn is, grijp ik de drietand.
'Geef de drietand hier.' klinkt Matthew's kwade stem. Zijn ogen staan donker, alsof hij me wel met zijn blote handen wil vermoorden.
'Nee.' is alles wat ik buiten adem uitbreng. Ik klem de drietand stevig vast in mijn handen. Niet opgeven. Vooral niet opgeven, is alles wat ik denk.
Matthew brengt zijn arm al omhoog, waarschijnlijk om de drietand met geweld te pakken, maar een pijl komt recht in zijn arm terecht. Schreeuwend trekt hij zijn arm terug en probeert de pijl uit zijn arm te halen.
Geschokt staar ik naar de pijl en even kan ik niks uitbrengen. Dan draai ik me snel om, met de drietand stevig in mijn hand geklemd. Een jongen, ik heb geen idee uit welk district hij komt, heeft zijn pijl en boog in de aanslag. En de punt van de pijl is op mij gericht.