OO8

Ik voelde een koude vloeistof mijn gezicht hard raken. Mijn ogen schoten open. Waar ben ik? Wat is er gebeurd? Ik zat vast! Ruw begon ik me los te trekken maar de touwen sneden gemeen in mijn vlees.
'Dat gaat je niet lukken, lieve Harry,' Verschrikt keek ik op. Die stem kende ik. Die stem kende ik maar al te goed. En mijn wat ik dacht werd bevestigd. Ik probeerde iets nuttigs te zeggen maar er kwam niks uit.
“JIJ?” Kreeg ik er uiteindelijk uitgeperst. Ik hapte kort naar adem. Niet weer, alsjeblieft niet weer!
“Ja, ik weer ja.” De rode lippen trokken in een verleidelijke glimlach. Toch was het een glimlach waar ik van walgde.
“Ik heb een cadeautje voor je.” Zei ze terwijl ze met haar vingers over mijn arm liep. Ik kreeg er kippenvel van en ik had het gevoel dat ze mentaal gestoord was geworden. De manier waarop ze sprak. Zacht en koel, ijzig en rustig. Ik voelde hoe ik misselijk werd. Haar blonde haren voelde ik in mijn nek kriebelen. Haar adem voelde ik in mijn nek. Voor ik het wist had ik een zuig zoen in mijn nek en ik walgde er van. Zuigzoenen leken altijd een teken dat je van iemand was. EN ik wilde niet van haar zijn. Niet van Taylor, Taylor Alison Swift! Ze had een rondje om mijn stoel gelopen en hurkte nu voor me neer. Een grijns speelde op haar lippen. Ik wende mijn gezicht af.
“Wat wil je Taylor?”
“Jou..” Ik rolde met mijn ogen, ze leek even iets minder angstaanjagend. Maar dat duurde niet voor lang.
“..Maar ik weet dat jij mij niet wilt..”
“Goed gezien, mag ik nu weer gaan?” Ik kreeg het er met moeite uit geperst er zat een brok in mijn keel, maar ik wilde niet dat ze wist dat ik ook maar een beetje bang voor haar was. Ik mocht dan wel een superheld zijn, maar vastgebonden kon ik nogal weinig.
“Ik zou graag langer willen praten, maar ik moet toch echt eerst wat afhandelen.” Zei ze terwijl ze weer recht ging staan en achter mijn stoel liep. Ik deed niet eens moeite me om te draaien om te kijken wat ze deed. Ik hoorde haar hakken weer terugkomen. Ik zuchtte. Ik wist niet wat ik van deze situatie moest denken, ik wist niet of ik bang of geïrriteerd moest zijn. Taylor moest me met rust laten. Helaas was ze dat blijkbaar nog lang niet van plan. Ze kwam terug met iets in haar hand. Ik kon alleen de roze kleur onderscheiden, en het was niet erg groot. Taylor zag me kijken en stopte het giechelend achter haar rug terwijl ze zich naar mij toedraaide, zodat ik het voorwerp niet meer kon zien.
“Of zullen we toch nog even verder praten?” Vroeg ze speels.
“Wat heb je achter je rug Taylor?” Probeerde ik rustig te zeggen. Ook al stroomde het bloed snel door mijn aderen van angst. Ik wist niet hoe het allemaal in haar hoofd zat, maar het feit da ik hier opgesloten zat in een of andere kille kelder, alleen samen met haar zei toch al wat. Ik besefte dat ik misschien via mijn horloge contact op kon nemen met Niall, de anderen hadden er nog geen een. Ik voelde met mijn handen aan beide polsen waar niks aan zat. Taylor zag dat ik bezig was en grinnikte.
“Ik weet heel toevallig dat je een superheld bent, hoe sexy is dat?” Zei ze terwijl ze me diep in de ogen keek. Ik wende opnieuw mijn hoofd af.
“Hoe weet je dat?” Mompelde ik.
“Gaat je niks aan lieverd.” Zei ze zwoel.
“Kan je alsjeblieft stoppen met dat zwoele gedoe, ik word er misselijk van.” Flapte ik eruit. Ze keek me verontwaardigd aan. Haar wenkbrauwen trokken langzaam boos samen.
“Je hebt erom gevraagd Harry,” siste ze. Met een snelle handbeweging stond ik opeens oog in oog met de loop van een roze pistool. Een kleiner formaat dan normale pistolen maar dat maakte niks uit. Had mijn laatste uurtje geslagen? Ik probeerde de brok weg te slikken in mijn keel maar dat lukte me niet. Ik voelde het zweet op mijn voorhoofd erger worden en eentje liep langs mijn slaap naar beneden.
“Het gaat maar even pijn doen Harry, sorry dat dat moet..” Zei ze, zonder een grijntje spijt of medelijden in haar stem. Ze meende er dus niks van. Ik keek nog even naar Taylor, toen terug naar de loop. En toen kneep ik mijn ogen dicht. Een harde knal vulde de ruimte en ik voelde een verschrikkelijke pijnscheut door mijn hoofd gaan. Toen werd alles zwart.