|| 25
Ik zwaaide met mijn benen een beetje langs de toonbank heen en weer. Bijna de benen rakend van de jongen die naast me zat. Het was de jongen met de bruine haren en bruine ogen, Kay was zijn naam. June zat onder me tegen de toonbank aangeschoven, met haar armen over haar knieën geslagen.
We waren weer in het bargedeelte ingetrokken omdat er, zelfs nadat we de nacht in de kelder hadden doorgebracht, niks meer was gebeurd. Rusl was samen met een paar andere mensen de stad aan het verkennen, en ik hoopte dat ze geen vervelende verassingen in het donker tegenkwamen.
In de tussentijd had ik June geprobeerd te kalmeren en was ik aan de praat gekomen met Kay.
‘Dus je hebt je hele leven op die boerderij gewoond?’ Vroeg Kay nieuwsgierig. ‘Ja, ik dacht altijd dat ik daar bleef voor mijn vader, maar stiekem had ik niet zoveel zin om daar weg te gaan.’ Ik glimlachte toen ik daaraan terugdacht. ‘Als het aan Eleanor lag zou ze nooit weggaan, die houdt niet zo van nieuwe dingen, Jake was gelijk weg toen hij oud genoeg was.’ Zei June verwijtend. ‘En hoezo denk jij dat nou weer?!’ Zei ik beledigd.
‘Je weet dat ik gelijk heb, ik zeg niet dat je per se bang bent, maar je gaat risico’s het liefst uit de weg.’ Dit was al de tweede keer dat ik en June bijna ruzie hadden, daarom was ik blij dat Kay ertussen kwam. ‘Er is niks mis met voorzichtig zijn, hoewel iets proberen of overwinnen het wel spannender maakt. Ik bedoel ik heb nog nooit zo hard gelachen toen mijn broer een blauwtje liep bij zijn crush, maar raad eens met wie hij uiteindelijk getrouwd is.’ Ik schoot in de lach. ‘Dat meen je niet! Dat is zo romantisch,’ Ik ontweek de rest van het onderwerp omdat ik niemand gelijk wilde geven. ‘Maar hoe zit het verder met jou? Je hele leven in Castle Town gewoond?’ Hij steunde even op zijn handen. ‘Ja, ik ben wel een paar keer binnen de stad verhuisd,’ Hij dacht even na over zijn volgende zin. ‘Ik heb een al best wel lange tijd een baantje bij het terras aan het plein en daar verdien ik gewoon te goed om dat op te geven.’ Hij was dus al die tijd op loopafstand van mij vandaan geweest. Jammer dat we nooit eerder hadden gesproken. ‘En bevalt het boerderijleven jou ook, June?’ Hij leek haar niet te willen negeren. ‘Ik ben graag bij de cucco’s, maar ik heb niet zoveel zin om te praten.’ Zei ze zachtjes. ‘Net anders nog wel.’ Ik wist dat June een rare bui had, maar dat betekende niet dat ik die opmerking van net was vergeten.
Telma liep voor ons langs met allemaal spullen in haar armen. Het moment dat we de veilige kelder verlieten heb ik medelijden met haar gehad. Het was vooral de blik die ze had toen ze zag dat al haar harde werk verwoest was. Maar niet lang daarna liep ze alweer vrolijk rond met plannen voor een ‘herinrichting’ en ze had ondertussen behoorlijk wat opknapwerk gedaan.
Ik keek even omhoog naar de bovenkant van de bar waar een opening was. Ik had geen idee waar het heenging en ik had al langer het vage gevoel dat er opeens een gevaarlijk monster zou verschijnen.
Opeens zag ik een zwart balletje zweven, het was een beetje doorzichtig en was gevuld met rode vonkjes. Het leek heel zwak en bleef even hangen voor de opening maar verdween weer na een paar keer knipperen.
Verbaasd bleef ik naar de opening staren totdat ik zachtjes werd aangetikt. ‘Is er wat?’ Vroeg Kay naast me. ‘Nee niks, ik ben gewoon nieuwsgierig over wat daar achter die opening zit.’ Hij haalde zijn schouders op omdat hij het ook niet wist. Ik duwde mijn aandacht weer naar hem. ‘Maar als je bij dat terras werkt, waar woon…?’ Mijn vraag werd ruw onderbroken toen de deur snel maar geruisloos werd opengeduwd. Vijf schimmen kwamen de kamer binnen en de deur werd snel weer in de vergrendeling gezet. Het was niet hun verschijning, maar wat in de armen van de soldaat lag waar ik van schrok. In zijn armen lag een meisje van rond de vijftien jaar oud, in dezelfde zwarte jurk als ik haar ontmoet had en met blonde haren vol klitten. Florianne was bewusteloos.
Rusl hijgde zwaar. ‘De grote monsters zijn teruggetrokken maar de plek is vergeven van floormasters,
Jared was bijna gegrepen.’ Bracht hij uit. De soldaat maakte het verhaal af. ‘We vonden haar bewusteloos op de benedenverdieping van een villa.’ Ik en Kay sprongen gelijk van de bar af om plaats voor haar te maken. De soldaat liep er naartoe en legde haar voorzichtig op de bar neer. Telma kwam eraan en begon haar gelijk te onderzoeken. Nadat ze haar armen, benen en hoofd had bekeken zei ze: ‘Ze is alleen gewond aan haar hoofd. Het lijkt wel alsof ze is neergeslagen.’ Ik kon me niet precies voorstellen waarom iemand haar zomaar neer zou slaan, maar stiekem ook weer wel.
Een kreun verliet haar mond en ze greep langzaam naar haar hoofd. ‘Ugh.’ Ze opende haar ogen en keek recht in die van Telma. ‘Wow, waar ben ik nu weer.’ Ze schoot overeind en keek rond in de kamer. ‘Telma’s bar.’ Zei Telma kortaf. Nadat Florianne even had nagedacht kwam de klik. ‘Wat doe ik in een bar van zulke ‘burgers’, dat is ver beneden mijn stand!’ En daar verdween alle hoop die ik had dat haar houding door zo’n ramp zou veranderen. Ze was nog steeds onuitstaanbaar.
‘Nou nou zeg, ze hebben anders net je leven gered.’ Zei Telma geërgerd, wijzend naar de mannen in de kamer. ‘Ik vroeg er anders niet om.’ Zei ze nors met haar dunne armen over elkaar.
De jongen met de blauwe afro, zijn naam was Soal, probeerde het wat te sussen. ‘Wat weet je allemaal nog?’ Ze tuitte haar lippen en keek even wantrouwend naar de mensen in de kamer. Blijkbaar haalden we de keuring.
‘Goed dan, we waren het festival aan het bekijken vanaf onze VIP plek op het balkon toen het opeens donker werd. We hoorden allemaal gegil en uit een paar straten verschenen allemaal lichtgevende wezens. Ik dacht dat het bij de show hoorde, maar nee. Toen ik Zelda’s kant op keek zag ik in het donker alleen paars vuur. Ik zag volgens mij ook nog een jongeman met zijn armen gespreid voor haar staan en een één of andere schaduw, maar weet ik veel.’ Dat deed me aan iets denken en afgaande op de blikken in Telma’s en Rusl ogen dachten ze hetzelfde. Was dat Link geweest? Door de hectiek had ik al een tijdje niet meer aan hem gedacht, maar ik wist wel dat hij vorig jaar al onze levens had gered. Wist ik nu maar waar hij was, ik had niks meer gehoord. Zou hij nog leven? En zo ja, zou hij hier dan meer van weten?
Ze rolde met haar ogen toen ze zag dat sommigen afgeleid waren en ging door. ‘Ik kon verder niet kijken want het dienstmeisje trok me opeens naar binnen, zo hoort ze me niet te behandelen weetje.
Maar goed, daarna was het vreselijk. Ik werd van hot naar her gesleept, moest rennen voor een één of ander ding, zat in een vieze schuilkelder, waar ik bovendien de hele nacht getik uit het riool hoorde komen. Mijn ouders waren verdwenen en toen zat ik alleen nog met mijn dienstmeisje en mijn masseur. Ik bedoel dat is niet eens de helft van de bediendes die ik normaal heb, barbaars.’ Ik had al mijn interesse ondertussen verloren en ik hoopte dat de twist nog een beetje interessant was. ‘Mijn masseur ging wat later naar buiten om te kijken of we verder konden naar een volgende plek, maar hij kwam niet terug, de lafaard was vast gevlucht. Daarna zat ik alleen met mijn dienstmeisje en niet lang daarna werd ik volgens mij met iets geslagen, maar daar herinner ik me weinig van.’ Ze dacht even na en haar hand bewoog zachtjes naar de wond op haar hoofd. ‘Dat wicht! Ze heeft me vast neergeslagen om er met mijn dure sieraden en geld vandoor te gaan!’ Florianne begon te trillen van woede en leek geen zin te hebben om meer te zeggen. De anderen namen er maar genoegen mee en haalden hun schouders op. Ik kon alleen maar balen. Waarschijnlijk betekende dit dat ik voorlopig in één ruimte zat met Florianne.
We waren weer in het bargedeelte ingetrokken omdat er, zelfs nadat we de nacht in de kelder hadden doorgebracht, niks meer was gebeurd. Rusl was samen met een paar andere mensen de stad aan het verkennen, en ik hoopte dat ze geen vervelende verassingen in het donker tegenkwamen.
In de tussentijd had ik June geprobeerd te kalmeren en was ik aan de praat gekomen met Kay.
‘Dus je hebt je hele leven op die boerderij gewoond?’ Vroeg Kay nieuwsgierig. ‘Ja, ik dacht altijd dat ik daar bleef voor mijn vader, maar stiekem had ik niet zoveel zin om daar weg te gaan.’ Ik glimlachte toen ik daaraan terugdacht. ‘Als het aan Eleanor lag zou ze nooit weggaan, die houdt niet zo van nieuwe dingen, Jake was gelijk weg toen hij oud genoeg was.’ Zei June verwijtend. ‘En hoezo denk jij dat nou weer?!’ Zei ik beledigd.
‘Je weet dat ik gelijk heb, ik zeg niet dat je per se bang bent, maar je gaat risico’s het liefst uit de weg.’ Dit was al de tweede keer dat ik en June bijna ruzie hadden, daarom was ik blij dat Kay ertussen kwam. ‘Er is niks mis met voorzichtig zijn, hoewel iets proberen of overwinnen het wel spannender maakt. Ik bedoel ik heb nog nooit zo hard gelachen toen mijn broer een blauwtje liep bij zijn crush, maar raad eens met wie hij uiteindelijk getrouwd is.’ Ik schoot in de lach. ‘Dat meen je niet! Dat is zo romantisch,’ Ik ontweek de rest van het onderwerp omdat ik niemand gelijk wilde geven. ‘Maar hoe zit het verder met jou? Je hele leven in Castle Town gewoond?’ Hij steunde even op zijn handen. ‘Ja, ik ben wel een paar keer binnen de stad verhuisd,’ Hij dacht even na over zijn volgende zin. ‘Ik heb een al best wel lange tijd een baantje bij het terras aan het plein en daar verdien ik gewoon te goed om dat op te geven.’ Hij was dus al die tijd op loopafstand van mij vandaan geweest. Jammer dat we nooit eerder hadden gesproken. ‘En bevalt het boerderijleven jou ook, June?’ Hij leek haar niet te willen negeren. ‘Ik ben graag bij de cucco’s, maar ik heb niet zoveel zin om te praten.’ Zei ze zachtjes. ‘Net anders nog wel.’ Ik wist dat June een rare bui had, maar dat betekende niet dat ik die opmerking van net was vergeten.
Telma liep voor ons langs met allemaal spullen in haar armen. Het moment dat we de veilige kelder verlieten heb ik medelijden met haar gehad. Het was vooral de blik die ze had toen ze zag dat al haar harde werk verwoest was. Maar niet lang daarna liep ze alweer vrolijk rond met plannen voor een ‘herinrichting’ en ze had ondertussen behoorlijk wat opknapwerk gedaan.
Ik keek even omhoog naar de bovenkant van de bar waar een opening was. Ik had geen idee waar het heenging en ik had al langer het vage gevoel dat er opeens een gevaarlijk monster zou verschijnen.
Opeens zag ik een zwart balletje zweven, het was een beetje doorzichtig en was gevuld met rode vonkjes. Het leek heel zwak en bleef even hangen voor de opening maar verdween weer na een paar keer knipperen.
Verbaasd bleef ik naar de opening staren totdat ik zachtjes werd aangetikt. ‘Is er wat?’ Vroeg Kay naast me. ‘Nee niks, ik ben gewoon nieuwsgierig over wat daar achter die opening zit.’ Hij haalde zijn schouders op omdat hij het ook niet wist. Ik duwde mijn aandacht weer naar hem. ‘Maar als je bij dat terras werkt, waar woon…?’ Mijn vraag werd ruw onderbroken toen de deur snel maar geruisloos werd opengeduwd. Vijf schimmen kwamen de kamer binnen en de deur werd snel weer in de vergrendeling gezet. Het was niet hun verschijning, maar wat in de armen van de soldaat lag waar ik van schrok. In zijn armen lag een meisje van rond de vijftien jaar oud, in dezelfde zwarte jurk als ik haar ontmoet had en met blonde haren vol klitten. Florianne was bewusteloos.
Rusl hijgde zwaar. ‘De grote monsters zijn teruggetrokken maar de plek is vergeven van floormasters,
Jared was bijna gegrepen.’ Bracht hij uit. De soldaat maakte het verhaal af. ‘We vonden haar bewusteloos op de benedenverdieping van een villa.’ Ik en Kay sprongen gelijk van de bar af om plaats voor haar te maken. De soldaat liep er naartoe en legde haar voorzichtig op de bar neer. Telma kwam eraan en begon haar gelijk te onderzoeken. Nadat ze haar armen, benen en hoofd had bekeken zei ze: ‘Ze is alleen gewond aan haar hoofd. Het lijkt wel alsof ze is neergeslagen.’ Ik kon me niet precies voorstellen waarom iemand haar zomaar neer zou slaan, maar stiekem ook weer wel.
Een kreun verliet haar mond en ze greep langzaam naar haar hoofd. ‘Ugh.’ Ze opende haar ogen en keek recht in die van Telma. ‘Wow, waar ben ik nu weer.’ Ze schoot overeind en keek rond in de kamer. ‘Telma’s bar.’ Zei Telma kortaf. Nadat Florianne even had nagedacht kwam de klik. ‘Wat doe ik in een bar van zulke ‘burgers’, dat is ver beneden mijn stand!’ En daar verdween alle hoop die ik had dat haar houding door zo’n ramp zou veranderen. Ze was nog steeds onuitstaanbaar.
‘Nou nou zeg, ze hebben anders net je leven gered.’ Zei Telma geërgerd, wijzend naar de mannen in de kamer. ‘Ik vroeg er anders niet om.’ Zei ze nors met haar dunne armen over elkaar.
De jongen met de blauwe afro, zijn naam was Soal, probeerde het wat te sussen. ‘Wat weet je allemaal nog?’ Ze tuitte haar lippen en keek even wantrouwend naar de mensen in de kamer. Blijkbaar haalden we de keuring.
‘Goed dan, we waren het festival aan het bekijken vanaf onze VIP plek op het balkon toen het opeens donker werd. We hoorden allemaal gegil en uit een paar straten verschenen allemaal lichtgevende wezens. Ik dacht dat het bij de show hoorde, maar nee. Toen ik Zelda’s kant op keek zag ik in het donker alleen paars vuur. Ik zag volgens mij ook nog een jongeman met zijn armen gespreid voor haar staan en een één of andere schaduw, maar weet ik veel.’ Dat deed me aan iets denken en afgaande op de blikken in Telma’s en Rusl ogen dachten ze hetzelfde. Was dat Link geweest? Door de hectiek had ik al een tijdje niet meer aan hem gedacht, maar ik wist wel dat hij vorig jaar al onze levens had gered. Wist ik nu maar waar hij was, ik had niks meer gehoord. Zou hij nog leven? En zo ja, zou hij hier dan meer van weten?
Ze rolde met haar ogen toen ze zag dat sommigen afgeleid waren en ging door. ‘Ik kon verder niet kijken want het dienstmeisje trok me opeens naar binnen, zo hoort ze me niet te behandelen weetje.
Maar goed, daarna was het vreselijk. Ik werd van hot naar her gesleept, moest rennen voor een één of ander ding, zat in een vieze schuilkelder, waar ik bovendien de hele nacht getik uit het riool hoorde komen. Mijn ouders waren verdwenen en toen zat ik alleen nog met mijn dienstmeisje en mijn masseur. Ik bedoel dat is niet eens de helft van de bediendes die ik normaal heb, barbaars.’ Ik had al mijn interesse ondertussen verloren en ik hoopte dat de twist nog een beetje interessant was. ‘Mijn masseur ging wat later naar buiten om te kijken of we verder konden naar een volgende plek, maar hij kwam niet terug, de lafaard was vast gevlucht. Daarna zat ik alleen met mijn dienstmeisje en niet lang daarna werd ik volgens mij met iets geslagen, maar daar herinner ik me weinig van.’ Ze dacht even na en haar hand bewoog zachtjes naar de wond op haar hoofd. ‘Dat wicht! Ze heeft me vast neergeslagen om er met mijn dure sieraden en geld vandoor te gaan!’ Florianne begon te trillen van woede en leek geen zin te hebben om meer te zeggen. De anderen namen er maar genoegen mee en haalden hun schouders op. Ik kon alleen maar balen. Waarschijnlijk betekende dit dat ik voorlopig in één ruimte zat met Florianne.
Er zijn nog geen reacties.