Het eerste knopje

De avond is inmiddels gevallen. Het is stil op het strand. De vogels slapen. Alleen het geruis van de zee is hoorbaar.
Komt ze niet meer terug? Ik heb dat horloge van die vriend van haar. Hoe werkt dat ding eigenlijk? Er zitten wel acht knoppen op. Je hebt er toch maar één nodig? Dat ding is niet eens digitaal.
‘JEFTA!’ O, Nee dat klinkt niet goed. Ik ken die stem uit duizenden.
‘Wat doe jij hier zo laat. We zitten al een uur op je te wachten. Het eten is al lang klaar.’ Men vader kijkt nu zo ontzettend kwaad. Ik kan het zelf niet eens goed uitleggen.
‘Jaha.’ Jikes die schop was net te ontwijken.
‘Jaha mij niet. En loop nu met die benen van je naar huis. NU!’ pff altijd het zelfde als ik te laat ben. Als ik thuis kom dan krijg ik geen eten. En moet ik naar mijn kamer. En of dat nog niet genoeg is. Mag ik ook niet achter de computer morgen.

Inderdaad had ik gelijk. Het is inmiddels acht uur in de avond. Op mijn kamer zonder computer. En zonder eten. Maar ik heb nu dus het horloge van Míra. Wat het kan geen idee.
Het eerste knopje waar zou het voor zijn. Oké dan de lange wijzer beweegt, maar wel de verkeerde kant op. Hij staat nu op kwart over zeven. Nou het draai knopje weer indrukken en dan zou die moeten gaan lopen.
Er vormt een cirkel om mij heen. zo deed ze dus die goocheltruc.

Watte? Ik zit nu dus op het strand? Maar, het is nog niet helemaal donker. Hoe laat is het. Gelukkig heb ik altijd een mobiel in mijn zak. Het is……