Third snowflake

Met Audrey aan haar handje vast wandel ik de drukte in die in Londen heerst. Ik volg de stroom met mensen dat waarschijnlijk naar het centrum leidt. Ik kijk op een bordje en zie dat we ons nu op Leicester Square bevinden. Ik draai even een rondje om alles goed te kunnen bewonderen. Londen is echt prachtig. De vier verdiepinghoge M&M World. ‘Do you want some candy, sweetheart?’, vraag ik aan mijn dochtertje. Uitbundig begint ze te knikken. Het is dat ik weet dat de delen van het menselijk lichaam goed aan elkaar vast zitten, anders was ik bang geweest dat haar hoofdje eraf zou vallen. Grinnikend loop ik met haar de immense winkel binnen. Ik neem een zak van de wand af en geef het aan Audrey. ‘Put some nice colours in it’, leg ik haar uit, waarna ze langs alle rekken afgaat om haar zakje te vullen. ‘That’s enough, Audrey’, lach ik en neem het zakje uit haar hand. Samen wandelen we naar de kassa, waar een lange rij staat. Ik heb het gevoel dat ik in een pretpark sta te wachten om een attractie in te mogen. Na mijn verbazing schiet het toch wel op in de rij. Ik reken de M&M’s af. ‘Thank you, miss. Have lovely christmas’, glimlacht de caissière naar me. ‘You too’, reageer ik glimlachend. Het valt me echt op dat de mensen hier allemaal heel vriendelijk zijn. Ik zou hier zo kunnen wonen.
Als we terug buiten zijn, zet ik me neer op een bankje. De M&M’s heb ik in mijn tas gedaan, want anders zouden ze nu al op zijn geweest. Die eten we straks op de hotelkamer wel op. Mijn gedachte gaan naar morgen. Morgen is kerstavond. Audrey gaat eindelijk een witte kerst hebben. Voor mij is het de derde keer. Ik ben namelijk twee keer in Frankrijk geweest bij mijn tante met de kerst. Mijn ogen glijden naar Audrey die lachend met de sneeuw aan´t spelen is. Een gesmoorde “awhh” verlaat mijn mond. Het maakt me gelukkig om haar zo te zien.

Liam Payne’s p.o.v.

Met mijn handen diep in de zakken van mijn jas begraven, wandel ik Leicester Square op. Ik moest nog een kerstkaart opsturen naar mijn ouders in Wolverhampton. Als ik hem voor 7 uur op de post zou zetten, komt de kaart morgen nog aan bij hun. Ik ga dit jaar niet naar mijn ouders met kerst. Ik heb besloten om deze kerst in mijn appartement te vieren. Het ging er van uit dat Niall, mijn beste vriend, wel hiernaartoe wou komen met kerst, maar helaas had hij al plannen. Mijn andere vrienden gingen kerst al vieren met hun vriendinnen. Ik heb nu al een jaar geen vriendin meer, dus dat was ook geen optie. Plots hoor ik iemand schattig giechelen. Ik probeer op te vangen waar het geluid vandaan komt. Mijn ogen blijven haken bij een klein meisje. Ze gooit telkens de sneeuw in de lucht en draait dan een rondje. Vertederd kijk ik naar het meisje. Het is zo schattig. Ik besluit om er naartoe te gaan. ‘Hi, sweetie’, glimlach ik naar het meisje. Het meisje reageert met een glimlach. ‘It’s beautiful, isn’t it?’, vraag ik aan haar doelend op de sneeuw. ‘I know right!’, reageert ze opgewekt. Aan haar stem te horen is ze niet van hier. Ze heeft een Australisch accent. ‘I’m Liam. What’s you name?’, vraag ik aan het meisje. ‘I’m Audrey’, reageert ze glimlachend.
Plots staat een beeldschoon iemand achter het kleine meisje. Waarschijnlijk is het de zus van Audrey, tenminste dat vermoed ik. ‘Heey, love. Are you enjoying the snow?’, klinkt haar prachtige stem naar het kleinere meisje. Audrey knikt vrolijk als antwoord. ‘I’m sorry, I’m Maddison’, zegt het meisje dan en richt haar ogen op mij. ‘Uh, uh… I’m Liam’, reageer ik en schudt haar hand beleefd. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, dat ik niet uit mijn woorden kwam. Ze doet iets me en ik weet niet wat het is. Ik weet wel dat het me een fijn gevoel geeft. ‘We need to go. Nice to meet you, Liam’, vertelt ze dan. Ze draait zich al om en begint te lopen met Audrey aan haar zijde. ‘Wait,’ roep ik, ‘can I have your mobile number, please?’ Ze keert zich dan om met een verbaasde gezichtuitdrukking. Er valt wel vreugde te vinden in haar lichtbruine ogen. ‘Uhm, sure’, reageert ze. Ze zegt haar nummer op en onmiddellijk plaats ik het in mijn gsm. Ik begin terug naar mijn appartement te lopen. Maar één gedachte spookt er nu nog maar rond in mijn hoofd. Ik wil haar nog eens zien. Ik moet haar gewoon nog eens zien.