14.

Allison Wright’s P.O.V.

“Wat denk je dat je hier mee bereikt, Zayn? Ben je jaloers?,” vroeg Louis kribbig.
Zayn lachte spottend. “Jaloers? Jaloers waarop?”
“Op het feit dat ze jou niet wil en mij wel?”
Zayn stond op het punt om te antwoorden, maar ik snoerde hem de mond. “Oké, ophouden nou. Jullie allebei.” Twee gezichten keken me geschrokken aan. “Ik heb hier geen zin in. Ik dacht dat jullie vrienden waren.”
Louis draaide zich naar mij toe. “Dat zijn we ook,” antwoordde hij.
“Waar slaat deze hele act dan op? Als jullie zo doen, hoef ik jullie allebei niet.”
Louis pakte mijn hand vast. “Maar–”
Ik maakte mijn hand los van de zijne. “Ik ben moe. Ik wil even alleen zijn.”
Zayn’s ogen prikten in die van mij. Hij leek eerst geschrokken van mijn reactie, maar hij had nu zijn pokerface weer opgezet. Hij leek nu zelfs tevreden en voldaan. Alsof zijn actie was geslaagd. Waarschijnlijk was dat ook het geval.
Toen ik van beiden geen reactie kreeg, vroeg ik opnieuw of ze mijn kamer wilden verlaten. “Willen jullie gaan?” Een zucht van Louis verliet zijn lippen. Ik liep naar de deur en opende die. “Alsjeblieft?”
Zayn was de eerste die de kamer verliet, waarna Louis volgde. “Het spijt me. Ik wilde je niet–”
“Het is goed, Louis. Ik ben niet boos.”
Hij haalde diep adem en stapte de gang in, waarna ik de deur sloot. Ik tilde mijn koffer van het bed en besloot even te gaan slapen. Ik was uitgeput.

“Au, fuck!,” riep ik uit toen ik een pijnsteek in m’n voet voelde. Na een uitgebreid ontbijt – waarbij Zayn en Louis niet kwamen opdagen omdat ze nog lagen te slapen – waren we nu onderweg naar het strand. Nadat Zayn en Louis gisteren mijn kamer hadden verlaten en ik besloten had om een klein dutje te doen, hadden we later die avond met z’n allen nog wat gegeten, maar daarna geen contact meer gehad. Ik was doodmoe na de reis en ging vroeg naar bed. Ik geloof dat een aantal nog wel uit waren gegaan, waaronder Liam, maar ik heb hem niet meer terug horen komen. Hij vertelde me vanochtend dat het licht nog aan was toen hij terugkwam. Zo moe was ik dus.
Liam keek om. “Gaat het?,” vroeg hij.
Ik negeerde zijn vraag en zakte neer op het dichtstbijzijnde bankje. Ik schopte mijn slipper uit en bekeek aandachtig mijn voet. Voor zover ik kon zien zat er niks dat de pijn kon veroorzaken. Toch was het stekende gevoel nog niet voorbij. Liam ging voor me staan en keek me vragend aan. De anderen waren al wat verder vooruit gelopen, behalve Liam en de stem die ik opeens naast me hoorde.
“Zal ik even kijken?” Zayn’s woorden vulden mijn oren. Ik kon het niet helpen, maar elke keer als ik Zayn’s stem hoorde, begon mijn hart een stukje sneller te kloppen. Ik probeerde hem uit mijn hoofd te zetten. Ik deed er alles aan om mijn gevoelens voor hem te verminderen. Maar zelfs na hoe hij zich gisteren had gedragen, bezorgde hij me nog steeds vlinders in m’n buik. Zo erg dat ik er misselijk van werd.
Ik keek verontwaardigd op. “Nee, laat nou maar.” Zayn’s reactie vertelde me dat hij schrok van mijn geïrriteerde toon, waardoor ik zachtjes zuchtte. “Sorry,” mompelde ik.
Hij schudde zijn hoofd. “Nee, het spijt mij.”
Ik keek hem quasi verbaasd aan. “Waarvoor?,” vroeg ik hem.
Hij krabde over zijn hoofd. “Voor gisteren,” antwoordde hij. “Ik had niet zo moeten doen. Het spijt me.”
Ik glimlachte even en liet een zucht ontsnappen. “Au,” mompelde ik, toen ik weer een pijnsteek voelde.
“Zal ik toch maar even kijken?,” vroeg Zayn zorgzaam. Ik knikte, waarna Zayn op het bankje kwam zitten en mijn voet vastpakte. Zijn aanraking bezorgde een tintelend gevoel in mijn voet, maar ook de rest van mijn lichaam vulde zich met vreugde. Liam was ondertussen achter de groep aangerend om te vertellen dat we er zo aan zouden komen. Ik richtte mijn blik op Zayn die nog steeds mijn voet aan het bestuderen was. Er verscheen een glimlach rond zijn lippen, toen hij merkte dat ik naar hem keek. Hij hief zijn hoofd op, waardoor ik zag hoe zijn donkerbruine ogen glunderden. Zijn blik deed mijn maag vullen met nog meer vlinders. Voor zover dat mogelijk was tenminste, want hij leek al aardig vol te zitten.
“Ah, hier hebben we de boosdoener,” mompelde Zayn. Hij liet een steentje zien die hij in zijn hand had.
Ik glimlachte en wist verder geen woord uit te brengen. Ik wilde wel iets zeggen, maar het leek alsof iemand mijn mond dichtdrukte, waardoor er geen geluid uit mijn keel te krijgen viel. Zijn ogen doordrongen die van mij en een ongemakkelijke stilte volgde. Liam’s stem doorbrak het moment.
“Komen jullie nog!?,” hoorde ik hem roepen. Zayn keek om, waarna hij opstond en zijn hand uitstak. Ik pakte hem vast en liet me van het bankje omhoog trekken. Samen liepen we naar de rest toe.