57~

Het is dood stil aan de tafel. Iedereen eet in stilte. Af en toe wissel ik een blik met oma, maar meestal kijk ik gefascineerd naar het stuk kip op mijn bord. Is het eigenlijk wel kip? Hebben ze hier kippen? Williams moeder, oftewel de koningin, schraapt haar keel. ‘Dus, wanneer is de bruiloft?’ Vraagt ze met haar blik gericht op William. Ik wist niet dat de koningin zulke humor had, ik lach dan ook hard. Mijn gelach is al snel ten einde als ik Oma’s blik zie. Langzaam draai ik mijn hoofd naar William, die met rode wangen en grote ogen zijn moeder aankijkt. ‘Je hebt het haar niet verteld?’ Vraagt zijn moeder dan wat zachter. ‘Ik had-’. ‘Wat niet verteld?’ Onderbreek ik Williams uitleg. Mijn blik schiet van William naar zijn moeder. ‘Wat de gevolgen zijn,’ zegt ze rustig, niet ingaande op de paniek in mijn stem. ‘Wat de gevolgen zijn? Érg duidelijk, zoals altijd,’ mopper ik. De koning en de koningin verwisselen wat blikken en ook William kijkt ze wanhopig aan. ‘Nou? Uitleg?’ Dring ik aan. ‘Na het eten, ok?’ Zegt William zacht, zijn wangen zijn nog steeds knal rood. Ik rol met mijn ogen en focus me weer op mijn eten. Wat heeft die moeder toch met die bruiloft? We zijn niet meer in de gewone wereld. Snel eet ik het stuk “kip” op. Weet nu bijna zeker dat dit geen kip is. Wat is het dan? Als ik niet reuze benieuwd was naar Williams uitleg zou ik het vragen, maar eerst wil ik wat duidelijkheid.

‘Klaar. Kom mee,’ zeg ik nadat ik mijn bestek met veel kabaal op mijn bord heb laten vallen. Ik wéét dat dit tegen de etiquette ingaat, maar veel kan het me niet schelen. Ik loop naar de andere kant van de tafel en trek William van zijn stoel af. Zijn vork, met stukje “kip”, legt hij snel nog even op de tafel. Half stampend en Williams hand fijnknijpend loop ik door de gangen heen. Na een tijdje ben ik natuurlijk de weg volledig kwijt. Ik wás op weg naar mijn kamer, maar volgens mij ben ik nu in de bieb. ‘Weg kwijt?’ Vraagt William. Op mijn hielen draai ik me om, één wenkbrauw om hoog en hand in mijn zij. ‘Nee, dit is de plek waar ik naar opzoek was. De- euh- bieb,’ gok ik, met mijn pokerface. De grijns van William verandert langzaam in een lach. Als hij zijn gelach weer onder controle heeft neemt hij op de stoel naast me plaats. Mijn ogen vliegen over de hemelhoge boekenkasten. Ben ik in de hemel beland? Ik kan niet wachten tot ik alle boeken heb gehad. Dan ben ik vast hoog bejaard. ‘Waar denk je aan?’ Glimlachend kijk ik William aan; ‘De boeken,’ antwoord ik zijn vraag. William zit onderuit gezakt in de stoel en kijkt me met pretoogjes aan. ‘Wat is er met de boeken dan?’ Hij grinnikt even en kijkt me dan weer indringend aan. Iets in zijn blik maakt me nerveus. ‘Nou, ik zat te bedenken hoe oud ik wel niet moet zijn als ik al deze boeken heb gelezen,’ antwoord ik met een glimlach. Hij glimlacht met me mee, het is een oprechte glimlach. ‘Uitleg?’ Vraag ik nadat we een minuutje gewoon elkaar aangestaard hebben. Hij gaat wat rechterop zitten. ‘Tuurlijk. Ehm… Tja, waar te beginnen?’ Vraagt hij zich hardop af. ‘Het begin?’ Stel ik sarcastisch voor terwijl mijn wenkbrauw omhoog schiet. Hij grinnikt terwijl hij de rollende stoel iets dichterbij schuift. ‘Maar niet boos worden, ok?’ De wanhoop in zijn stem maakt me angstig. Wat gaat hij me in hemelsnaam allemaal vertellen?