18.

'Annie, wakker worden.'
Moeizaam open ik mijn ogen en ik kijk recht in het gezicht van Finnick. Hij haalt voorzichtig een lok haar uit mijn gezicht. Achter hem staat Hyacintha in de deuropening naar ons te kijken.
'Ohh, wat romantisch.' gilt ze, terwijl ze emotioneel tranen uit haar ogen veegt. 'Hoelang hebben jullie al iets? Waarom wist ik dat niet als jullie personal coach?'
Zonder Hyacintha aan te kijken loopt Finnick naar de deur, doet de deur vlak voor Hyacintha's neus dicht en loopt weer terug naar mij.
'Sorry Annie, maar vandaag....'
'Ga ik de arena in.' maak ik zijn zin af.
Ik voel me leeg, alsof dit allemaal niet gebeurt. Alsof dit een droom is en ik straks wakker word. Finnick kijkt me bezorgd aan en trekt me voorzichtig overeind. Dan begint hij als de perfecte mentor uit te leggen wat er straks gaat gebeuren. 'Als eerste ga je hier afscheidt nemen van mij, Mags en Hyacintha. Dan ga je samen met de andere tributen in een hovercraft, die jullie naar de arena zal brengen. Daar zal je eerst je outfit nog aankrijgen van Vinco en daarna...'
Zijn adem stokt en hij slaat zijn armen om mij heen. De tranen lopen over mijn wangen en Finnick veegt ze langzaam weer weg.
'Kom, we gaan.' zeg ik zachtjes, waarna we langzaam naar de woonkamer lopen.
Mags geeft me meteen een knuffel. Ze aait even over mijn arm, waar het armbandje zit die ze aan mij heeft gegeven. 'Niet vergeten, armbandje brengt geluk.' fluistert ze in mijn oor.
Dan is Hyacintha aan de beurt. 'Jullie gaan het geweldig doen.' roept ze vrolijk. 'Ik durf te wedden dat jullie beide sowieso in de top 8 komen, wat betekent dat wij ook worden geïnterviewd als begeleider en mentoren.'
Ik ga hier maar niet op in en probeer haar woorden te vergeten. Top 8, dan zijn er al 16 tributen dood.
Ook Matthew omhelst me even. 'Succes en moge de beste uit 4 winnen.'
Hij gaat er al helemaal vanuit dat één van ons, hij dus, gaat winnen. 'Succes.' is alles wat ik antwoord.
Als laatste drukt Finnick me nog even dicht tegen hem aan. Hij zegt niets, maar houdt me alleen stevig vast. Hij is de enige die weet hoe ik me op dit moment voel. Dan drukt hij nog een kus op mijn voorhoofd en laat me voorzichtig los. Nu zal ik Finnick een tijd lang niet zien, waarschijnlijk nooit meer.
Twee vredesbewakers leiden mij en Matthew naar de hovercraft. Ik kom naast Sarah, het kleine meisje uit 10, te zitten en naast Brianna. Sky zit een eindje verderop en kijkt me aan met een gemeen lachje. De rillingen lopen over mijn rug. We gaan met 24 naar de arena en straks komt er maar één persoon uit deze hovercraft weer terug. Een vrouw spuit een zender in mijn arm, wat erg pijn doet. Ik haat naalden en probeer de pijn te negeren.
Na een kort ritje komt de hovercraft tot stilstand en worden we allemaal apart naar onze startkamers gebracht. Het eerste wat Vinco doet als hij me ziet, is me omhelzen.
'Het komt goed, ik beloof het je.' fluistert hij, terwijl hij me helpt met het aantrekken van mijn outfit. Mijn vingers trillen en het lukt me niet goed om de knopen van mijn jas dicht te krijgen. Het voelt alsof ik elk moment in elkaar kan storten, maar dat mag niet. Straks in de arena kijkt Finnick de hele tijd naar me en mag ik hem geen pijn doen door mijn pijn te laten zien. Ook mag ik niet zwak lijken bij de mensen in het Capitool. Een nieuwe soort spanning die ik nog niet eerder voelde, verspreidt zich nu door mijn aderen. Ik moet er alles aan doen om dit te overleven. Alles.
Een mechanische Capitoolstem begint af te tellen. Ik bijt mijn lippen op elkaar en kijk naar de koker, die mij naar de arena zal brengen.
'Annie, onthoud dat het niet gaat om doden, maar om overleven.' zegt Vinco nog.
Dan loop langzaam naar de koker. Zodra ik in de koker sta, sluit de koker zich en begint te bewegen. Ik sluit mijn ogen en probeer mijn adem rustig te krijgen. Straks zal ik in heel Panem te zien zijn. Straks zullen de 70e Hongerspelen beginnen.