~ 2 ~

Nightmare bleef niet lang. Al gauw had hij zijn krachten terug en moest hij terug naar zijn eigen wereld, in Skeleton Town. Ik was een tijd boos op hem, omdat hij mijn zomaar verliet, maar ik begreep het wel. Hij had verantwoordelijkheden ergens anders. Hij was de baas in dat land. Maar ondertussen was ik een freak, een weirdo. Iedereen vond mij eng, omdat ik een tijd een demoon aan mijn zijde had. Niemand kon hem zien, maar hij hield ze wel op afstand door dingen te halen bewegen of kapot te maken. Hij lachte toen altijd hard toen iedereen huilend van angst wegrende, maar hij maakte me alleen maar meer eenzaam. Op mijn middelbare school vertelde ik niets over mijn verleden, een nieuw begin. Ik was niet populair, maar ik had wel vrienden waar ik op kon rekenen. Halloween is mijn favoriete feestdag geworden. Ik vier het daarom ook uitbundig. Veel mensen vinden het raar, maar m’n vriendengroepje doen met veel plezier mee.

- Aantal jaren later-

Morgen is het weer zover. Halloween. Al de hele week hebben ik spulletjes gekocht. Ik zette de muffins in de oven. Dat zou Patrick lekker vinden. Hij is dol op zelfgemaakte muffins. Misschien nu ook met een Halloween thema? M’n beste vriendin Ulita, heeft nu nog meer mensen uitgenodigd voor Halloween. Ik ben benieuwd! Ik rolde de groene marsepein uit op het aanrechtblad en pakte een rond figuurtje en duwde deze in de marsepein. Ik haalde het figuurtje weer van de marsepein en pakte de gevormde marsepein uit het figuurtje. Deze legde ik apart. Dat deed ik totdat geen enkel figuurtje meer uit gehaald kon worden. De muffins waren bijna klaar. ‘Oh wat ruikt het lekker.’zei m’n moeder die de keuken binnen liep. ‘Ja hè.’zei ik en glimlachte. ‘Heb je zin in morgen?’vroeg ze. ‘Zeker weten!’antwoordde ik. Ik pakte de eetbare glitters en stiften en nog wat andere versiersels. De oven piepte. Ik pakte ze eruit en liet ze afkoelen. Ondertussen versierde ik het pakje lang vingers, die ik allemaal een rode nagel gaf en sommige nog leuk decoreerde. Ondertussen Waren de muffins al redelijk afgekoeld en kon ik ze nog een beetje versieren. Ik legde over elke een groen rondje eromheen van marsepein en gaf je allemaal een monsterlijk gezichtje. Ik giechelde. Ze waren leuk geworden. ‘Ruim je wel zo op? Dan kunnen we daarna met het avondeten beginnen.’hoorde ik m’n moeder zeggen vanuit de woonkamer. ‘Ja mam, ik ben al klaar!’ Ik begon op te ruimen. Ze hielp me met de afwas en ik we begonnen samen te koken. ‘Waar is pap?’vroeg ik even later. ‘Oh, hij komt wat later. Hij moest overwerken.’zei mams. Ik geloofde er niets van. Ik denk al een tijdje dat hij vreemd gaat. ‘Oh..’zei ik. Ze keek een beetje somber. Zou ze hetzelfde denken? Ik gaf haar een knuffel. Ze glimlachte. ‘Meidenavondje?’zei ik. Ze knikte. ‘Ik heb nog een hele leuke misdaad serie gevonden.’zei ik terwijl ik begon met de tafel te dekken. ‘Wat leuk!’ zei ze en zette het gas uit. ‘We kunnen gaan eten.’zei ze en pakte het bestek en wat onderzetters. Ze legde alles neer en we brachten de pannen naar de eettafel. ‘Eet smakelijk, mam.’ ‘Eet smakelijk, liefje.’

Die avond kwam er niets van onze meiden avond. M’n ouders hadden ruzie en ik hoorde m’n moeder huilen. Ik kon niet slapen. Ik keek naar m’n tekening van Nightmare, die ik bij de psychiater had gemaakt. Ik ben daar nu al een tijd niet meer geweest. Ik zuchtte. Ik wou dat ik Nightmare nog eens zou kunnen zien, met hem zou kunnen praten. Het is elf jaar geleden dat ik hem voor het laatst zag. Hoe zou het nu met hem zijn? Hoe zou zijn wereld eruit zien? Zou hij nog aan mij denken? Het was rustig. Ik hoorde m’n moeder alleen nog een beetje snikken. Daarna was het doodstil. Ik kon weer gaan slapen.