~ 1 ~

Ik keek naar de hemel en staarde net zo lang totdat last van m’n ogen kreeg. ‘Misa-chan.’zei Nightmare en zuchtte. ‘Ik weet hoe je je voelt.’zei hij. Wild schudde ik mijn hoofd. ‘Nietes.’zei ik en liep verder. ‘Waar ga je naar toe? Je moeder vroeg om te blijven wachten.’ ‘Nou en.’zei ik en liep door. ‘Ik wil niet naar spiegater.’zei ik boos. ‘Psychiater.’zei Nightmare en ging voor me staan. ‘Ik heb niets gedaan.’ ‘Dat weet ik.’zei Nightmare. Hij aaide me over m’n bol. ‘Je bent een grote meid. Je kunt dit.’ ‘Ik ben al zes.’zei ik. ‘Daarom.’zei Nightmare en glimlachte. ‘Tegen wie praat je liefje?’hoorde ik mijn moeder zeggen. Ik draaide me om. ‘Niemand mamma.’zei ik en liep naar haar toe. We stapten in de auto. Ik ging achterin zitten op een speciale stoel en Nightmare ging naast me zitten. Mamma startte de auto en we reden weg. Ik keek naar buiten en zag ons huis steeds kleiner worden.

‘Wacht hier op deze stoel, liefje. Mamma is zo terug.’ Ik bleef zitten en keek om me heen. Nightmare was verdwenen. Ik schopte met m’n benen en neuriede een nummer die ik op de radio had gehoord. Mamma kwam weer terug. ‘Kom je mee, liefje? Er iemand die gezellig met je wilt praten.’ Ik knikte en sprong van de stoel af en liep met mamma mee. We liepen een kamer in en een man zat aan een bureau. Hij keek me aan. Ik werd verlegen en hield me vast aan mamma. ‘Ga maar op deze stoel zitten.’ Ik deed wat mamma zei. ‘Hallo, Misako.’zei de man en glimlachte naar me. ‘Wat leuk je te ontmoeten!’zei hij. Mamma stond op. ‘Ik haal je over een half uurtje weer op, liefje. Tot zo!’ ‘M-mamma!’zei ik in paniek. Ik vond het maar niets dat ik alleen met deze man in een kamer alleen werd gelaten. ‘Maak je geen zorgen, Misako. We gaan alleen even praten. Je mag zo weer mee met mamma.’zei de man. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik ben bij je.’hoorde ik Nightmare’s stem zeggen. Ik voelde al wat meer op m’n gemak. Ik bleef op de stoel zitten. ‘Mijn naam is Harlan.’ ‘Harlan? Wat is dat voor rare naam. ‘zei Nightmare. Ik giechelde. De man keek me verrast aan. ‘Waar moet je om lachen? Om mijn naam?’vroeg hij grijnzend. Ik knikte. ‘Nightmare vind je naam raar.’giechelde ik. ‘Wie is deze Nightmare? Een vriend?’ Ik knikte. ‘Je moeder vertelde dat je een verzonnen vriend had, waar je al een jaar mee praat en speelt. Maar ik geloof niet dat hij verzonnen is. Hij bestaat echt, is het niet?’ Ik knikte nogmaals. ‘Is hij hier nu?’vroeg Harlan. Ik wees naar Nightmare. De man keek naar de kant ik wees. Nightmare zwaaide grijnzend. ‘Ik zie hem niet, helaas. Kan hij mij wel horen?’ Ik knikte. ‘Hij zwaaide naar u.’zei ik. Harlan glimlachte. ‘Kun je hem misschien voor me tekenen?’vroeg hij en gaf me een leeg blaadje en wat kleurpotloden. Ik pakte een zwart potlood en begon te tekenen. Ik maakte een poppetje met lange, scherpe tanden en grote handen met lange vingers en donkere ogen. Ik gaf het terug. ‘hé, zo zie ik er niet uit!’ zei hij. ‘Ik kan niet zo goed tekenen.’zei ik. Nightmare liep naar de tafel toe en keek mee naar de tekening, die Harlan nu in zijn handen had. ‘Ziet hij er eng uit?’vroeg Harlan. Ik knikte en keek naar Nightmare. ‘Hij heeft scherpe lange tanden en donkere ogen. Zijn handen zijn ook eng.’ ‘Als een monster?’ ‘Ik ben geen monster!’zei Nightmare boos. ‘Ik ben half demoon!’zei hij en sloeg een beeldscherm in. Harlan schrok en keek naar het kapotte beeldscherm. ‘U maakte Nightmare boos.’zei ik. ‘Ik ben half demoon met geen krachten!’riep hij boos en sloeg wat boeken van de plank af. ‘Nightmare stop!’zei ik. Ik wordt altijd bang als hij boos wordt. ‘Sorry, Nightmare.’zei Harlan. Nightmare kalmeerde toen hij mijn angstige gezicht zag. ‘Waarom is Nightmare bij jou?’vroeg Harlan. ‘Hij heeft mij gered uit het water. Het heeft hem veel kracht gekost, omdat hij niet van deze wereld is. Hij verzamelt energie om weer terug te kunnen naar zijn eigen wereld.’ ‘Waar is deze wereld?’vroeg hij. ‘Skeleton Town.’zei Nightmare. ‘Sk..Skelton town.’zei ik. Nightmare schudde zijn hoofd en pakte een potlood en schreef het op het blaadje. Harlan keek geschokt toen hij het potlood over het blaadje zag gaan en er letters vormde. ‘Skeleton Town?’vroeg Harlan. Ik knikte. ‘Hij is daar de baas.’zei ik. Er werd op de deur geklopt. Nightmare liet het potlood vallen. De deur ging open. Mamma stond in de deur opening. ‘Mamma!’zei ik en stond op. ‘Het half uur is voorbij. Ga maar met mamma mee. We praten de volgende keer wel verder goed?’vroeg Harlan en ik knikte instemmend. Ik rende de deur uit. Nightmare zweefde achter me aan.