Alone 1.3.

De avond kwam traag en pijnlijk. Het leek zich verscholen te hebben achter uren van niets zeggende tijd. Er waren nog geen 2 uren verstreken. Ik wilde gewoon slapen en nooit meer waken.
De geur van worteltjes smeulde om me heen, lokte me van onder m’n lakens vandaan en de kamer uit. “Mam?”
“Ja?”
Ik strompelde dramatisch de keuken in en klemde me krampachtig vast aan het deurkader. Ze grinnikte, “oh… dus het is zo’n dag!”
Ik kreunde en zakte neer op een van de stoelen, liet m’n hoofd tegen het tafelblad knallen. De pijn was bijna dragelijk. Bijna.
Ik kreunde opnieuw, veel luider deze keer. Mijn slapen bonkte luid tegen m’n schedel aan. Zonder waarschuwing tilde m’n moeder m’n hoofd van de tafel, duwde er een kussen onder en liet me terug zakken. “Dankje…”
Ze streek door m’n haren heen, “weet je zeker dat alles oke is, lieverd!”
Een traan verdween in het kussen. “Ja, fantastisch!” gromde ik sarcastisch. Haar geduld begon haar parten te spelen. Ze schoof een stoel naast me en ging zitten, haar hand nog steeds op m’n haar. “Spill it!”
Ik duwde m’n voorhoofd op, m’n kin rustend op het kussen. “Zomervakantie,” mompelde ik terneergeslagen, nieuwe tranen prikkend. Ik zocht naar het alwetende licht in haar ogen. Ik smeekte haar ongezegd om te weten wat ik bedoelde. Maar er kwam niets. Ze trok haar wenkbrauwen vragend op, duwde haar lippen tot een harde lijn. Ik haalde diep adem, m’n hartslag luid in m’n keel.
“Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb in 6 maanden al geen optredens gehad, mijn punten op school dalen, ik heb geen job, dus geld om nieuwe muziek op te nemen, laat staan dat ik inspiratie genoeg heb om muziek te schrijven en ik…” mijn woorden bleven opeens hangen. Het licht was er. Opeens. Fel in haar ogen. Ze glimlachte treurig, “oh lieverd!”
Ik schudde haar hand van m’n schouder weg. “Bel hem!”
Het waren maar woorden, maar ze had even goed een dolk door m’n hart kunnen steken. “Mam! Ik kan hem niet zomaar bellen! Waarom zou ik hem bellen, het is niet alsof hij mij belt! Zo gaat het niet! Dingen werken zo niet! Hij zou gewoon hier moeten zijn zoals hij beloof had en hij…”
Voor ik het besefte, had ze me recht getrokken en tegen haar aangeduwde; haar grip strak om me heen. Ik voelde de wereld draaien en de lucht verdunnen.
Ze griste naar de telefoon op de rand van het aanrecht en legde hem voor me op de tafel, haar ogen strak op die van mij gericht. Ze zei niets meer, liet me achter met de stilte en de belofte die zich voor me uitstrekte.

Don't let me fall apart, when my heart's already broken...