Chapter twenty-two

Na de autorit komen we aan bij een bejaardentehuis. Mevrouw Jones gaat voorop en wijst ons de weg naar de kamer van de oude vrouw waar ze het over had. Voor de deur klopt mevrouw Jones en wachten we even. Joel pakt mijn hand vast en kijkt me dan aan. Ik kijk naar de grond. De deur gaat open en er staat een oude vrouw met een vriendelijk gezicht in de deuropening. 'Hallo Elise,' zegt de oude vrouw. 'Goedemiddag mevrouw Kruis, ik heb hier twee van mijn leerlingen bij me. Caitlin hier heeft dat verhaal geschreven,' zegt mevrouw Jones. Ik kijk op en voel gelijk een warm gevoel van binnen. 'Aah kom binnen.' We gaan naar binnen en ik laat Joel's hand niet los. 'Ga zitten, willen jullie iets drinken? Thee? Koffie?' 'Koffie,' zegt mevrouw Jones. 'Thee,' zeggen Joel en ik tegelijk terwijl we op de bank gaan zitten. Mevrouw Jones gaat op een stoel zitten. Even later komt de oude vrouw terug met drinken en gaat ook op een stoel zitten. 'Elise, zou je ons alleen willen laten?' Mevrouw Jones staat op en loopt de deur uit naar buiten. 'Weten jullie al hoe jullie Domino gaan redden?,' vraagt Mevrouw Kruis al gelijk. Joel en ik kijken elkaar aan. 'H-hoe weet u dat wij de nieuwe redders zijn?,' vraag ik uiteindelijk. Ze staat op en loopt naar een kast doet die ze open maakt en ineens vliegt er een klein elfje door het huis. 'Caitlyn, Joel, jullie moeten echt snel weer terug komen, Draliëne heeft bijna gewonnen,' zegt met een hele hoge stem. 'Dit is Felicia. Ze komt me vaak vertellen wat er allemaal in Domino gebeurt,' zegt mevrouw Kruis. 'Mevrouw, het spijt ons heel erg, maar wij kunnen Domino niet redden. De poort is verdwenen, we kunnen er nooit meer heen.' Ik kijk haar aan terwijl Joel voorzichtig mijn hand vast pakt en met zijn over de bovenkant heen wrijft. 'Daar heb ik wel wat voor.' Ze loopt de kamer uit en komt even later terug met een soort ketting. 'Dit is het hart van Enron,' zegt ze en houd het omhoog. 'Met dit kun je poorten naar Domino openen en dicht maken. Zo kwam ik er altijd.' Ik kijk naar Joel die haar ook vragend aankijkt. 'Maar waarom laat u ons dit zien?,' vraagt hij dan. 'Omdat ik het nu aan jullie geef. Jullie kunnen het nu beter gebruiken dan mij.' Ze gaat weer zitten en kijkt ons serieus aan. 'Hebben jullie je krachten al gevonden?,' vraagt ze dan. Joel en ik schudden onze hoofden. 'Dan komen jullie daar vanzelf wel achter. En ga nu, voordat het te laat is.'

Nadat mevrouw Jones ons weer thuis had gebruikt leek het ons het best om gelijk het hart van Enron uit te proberen. 'Mam, ik ga samen met Joel even naar het park toe. Wacht maar niet op me met het eten,' zeg ik en loop samen met Joel weer weg. Als mijn huis uit het zicht is beginnen ik te rennen, gevolgd door Joel. Na een paar minuten rennen komen we in het park uit. We zoeken een beschutte plek omringd door bomen. Daar pak ik het hart en hou het voor me. 'En nu?,' vraag ik onzeker aan Joel. Hij komt naast me staan en pakt het hart ook vast. Ineens komt er een blauwe flits uit en verschijnt er net zo'n poort als dat er in mijn kamer was voor ons. 'Dat dus,' zegt hij en loopt een stukje naar voren. 'Kom,' zegt hij en pakt mijn hand vast. Samen springen we door de poort wat ons weer terug naar Domino leidt.