The Story of Moon deel 32

Moon deel 32.

Ik werd rustig wakker, door de koude zoete adem van Aron. Ik opende mijn ogen, en keek recht in de ogen van hem, waardoor het bloed naar me wangen stroomde. " We gaan vandaag op vakantie." fluisterde hij, waarbij mijn hart ophol sloeg. Ik stond op en kleedde me aan, ik deed mijn haar in een paardenstaart waardoor de losse krullen op mijn schouders vielen. " You are beautiful " fluisterde hij tegen mijn lippen. Ik kreeg een warm gevoel binnen in mijn buik van zijn koude wang in mijn nek. Ik sloeg mijn armen om zijn nek, en zo stonden we een tijdje. " Weetje Moon, ik kan mijn liefde voor jou niet beschrijven met woorden, als ik naar je kijk, voor de eerste keer weet ik gewoon niet meer wat ik moet zeggen. " " Ik voel precies hetzelfde " ik keek hem even lang aan, en rukte me los. " Ik ga mijn weekendtas inpakken. " "Oke " ik pakte shirts, broeken en mijn toilet tas in, want zoveel had ik niet nodig voor een paar dagen. Ik was al snel klaar en liep naar beneden, waar Aron in de gang op me stond te wachten. Ik wierp mijn blik nog snel op een briefje op het dessoir : " Moon, ik ben voor een paar weken op zakenreis, geen stomme dingen doen, mam (L) " ik rolde met mijn ogen, fijn lang leve de goede kookkunst van Moon, niet dus. " Klaar?" vroeg hij, ik zag zijn ogen schitteren. " Tuurlijk " zei ik en zette mijn beste smile op. " Je bent zenuwachtig he?" grinnikte hij. Eerlijk gezegd, was ik dat heel erg. Hoe zou ik het voor een paar dagen uithouden in Alaska, waar het heel koud was, want ik hield namelijk niet van koud weer. " Beetje " zei ik. Ik deed mijn rugzak om en deed de deur op slot. Ik liep van onze oprit af en begon te lopen. Opeens voelde ik een hand die mijn pols vastpakte. " Waar ga jij heen? " zei hij en boog zich naar voren. Ik moest moeite doen om mijn hoofd er bij te houden. " Nou, naar het treinstation. DUH!" zei ik. Toen ik onder mijn wimpers vandaan keek zag ik hem grijnzen." Ja wat? " vroeg ik verbaasd. " Ik weet wel een snellere weg. " zonder op antwoord te wachten trok hij me op zijn rug en begon te rennen. Ik vond het heerlijk, de natuur overal om me heen, de regelmatige ademhaling van Aron. Ik legde mijn wang in zijn nek, en keek naar het kleine lichtpuntje, wat heel erg ver leek. Na een kwartier hadden we het berijkt en liet hij me van zijn rug zakken. " Is het hier? " zei ik verbaasd. Ik zag namelijk geen huisjes, ik zag ijs, sneeuw een groot meer dat bevroren was, een paar rennende husky honden, en natuurlijk mijn beeldschone Aron. " Nee gek - hij schudde me wakker uit mijn gedachten - we moeten nu op menselijk tempo naar de receptie lopen, het is een kwartiertje lopen, maar we kunnen het risico niet nemen om gezien te worden." zei hij, en trok me mee aan me middel zodat we begonnen te lopen. Hij gaf me nog een vluchtige kus op mijn haar, en was verder de hele wandeltocht stil. We kwamen bij een grote vlakte, waar een grote cirkel gras gezaaid was, met allemaal blokhutjes erom heen. We liepen naar de receptie, die heel erg groot was vergeleken met de kleine vierkante blokhutjes. " Hallo " zei een getinte dame met een bril op haar neus, ze had bruin golvend haar, wat een tikkelte grijs begon te worden. Ze had een ouder gezicht, en ik weet niet hoe het kwam, maar het leek alsof ze ook uit een stam kwam, van de weerwolfen. Ik schudde de gedachte snel weg, en nestelde me tegen Aron aan. "Jullie zijn van blokhut B?" vroeg ze op beleefde toon. Aron antwoorde en deed de nog geregelde zaken met de vrouw. Ik was verweg met mijn gedachten, wanneer zou ik transformeren in een vampier? Wanneer zouden we weg gaan uit Vancouver? Wanneer zou ik afscheid kunnen nemen aan mijn familie en vrienden? Allemaal vragen waarbij ik me geen raad wist. "Kom" fluisterde Aron en trok me mee, blijkbaar waren ze al klaar met het regelen. We liepen langs het bospad naar blokhut B. Het was net zo'n klein vierkant blokhutje als alle anderen, maar toch had het iets speciaals. Aron deed de deur open met een roestachtige sleutel. Op dat moment, wist ik niet of ik mijn ogen nog wel kon geloven