Mandy Brantjes : De interviews

De volgende morgen wordt ik ruw gewekt door Rachelle. Ik moet vandaag optijd mijn bed uit want ze gaan ons voorbereiden op de interviews. Als eerste word mijn lichaam naar schoonheidsstand nul gebracht. Na dat we hier 2 uur over hebben gedaan krijg ik eindelijk wat te eten en te drinken. Mijn voorbereidingsteam sleurt me weer mee naar mijn kamer om me verder op te maken. Als ik na acht uur mijn kamer uit kom kan ik eindelijk in de spiegel kijken. Mijn ogen komen goed uit in de lichte kleurenoogschaduw. Mijn lippen zijn zacht roze wat perfect staat. Als ik de lift ingeduwd wordt staart Rojen mij met open mond aan. Ahhh wat haat ik die gozer!!! Als we de lift uitstappen zijn we onder het trainingscentrum in een soort van grote omkleedruimte. Maar het blijkt dat elk district zo een grote ruimte heeft. Als ik binnen kom zie ik de prachtigste jurk die je je maar kan bedenken. Het was een gele baljurk, die in golven omlaag liep, Hij had een a hals en hij was prachtig!!!!
ik word in de jurk geholpen en als ik hem eindelijk aanheb (wat minstens 20 minuten duurde) zie ik er beeldschoon uit. Ik herkende mezelf bijna niet meer. ik werd de lift weer ingeholpen en wachtte totdat Rojen ook klaar was. Als Rojen aankomt lopen, ga ik stuk om zijn hoofd. Het staat zo verbaast!! De lift ging omhoog en het leek eeuwen te duren voordat hij weer openging. Ik stapte de lift uit en voordat ik ook maar iets kon doen word ik meegetrokken naar een kamertje waar ik naar een beeldscherm kan kijken en wachten tot ik aan de beurt ben. ik zie dat er nog 2 districten vóór mij zijn. Ik voel iets op mijn schouder en draai me verschrikt om. "Hey, ik wou je alleen even geluk wensen voor op het podium. Laat zien hoe goed je bent. Succes" zegt Rojen. Waarom wenst ie me nu ineens geluk? Hij is altijd onaardig tegen me geweest.... waarom??? "Uhm.. dankjewel, jij ook" Ik kijk naar het beeldscherm terwijl ik Rojen in mijn ooghoeken weg zie lopen. Wat doet ie de laatste tijd toch raar en als ik iets tegen hem, zit ie altijd te glimlachen... raar. "Ohnee, ik moet nu" zeg ik. Ik ben best wel zenuwachtig. Ik bedoel, wat als ik iets fout doe of wat als ik iets raars zeg of flauw val ofzoo. Ik word weer meegetrokken uit het kamertje en sta nu aan de zijkant van het podium. Ik loop langzaam het podium op maar draai me nog even om. Daar staat Rojen weer met z'n stomme grijns op zijn gezicht en zegt "Succes mandy" Ik glimlach en loop vol zelfvertrouwen het podium op.
Ik word meegenomen en sta backstage te kijken naar de jongen van district 4 die er een potje van maakt. De zoemer gaat en de jongen wordt van het podium afgehaald.
‘Dames en heren, uit district 5 de beeldschonen Mandy Brantjes!’ zegt Wilhelmina Naturally.
Ik loop het podium op en hoor allemaal gewauw als het publiek mijn jurk ziet.
‘Hallo Mandy, wat een prachtige jurk heb jij aan!’
‘Dank je wel, ik vind hem zelf ook prachtig.’ Zeg ik.
‘Vertel eens Mandy, waarom denk jij dat je de hongerspelen gaat winnen?’ Ik was al bang geweest voor deze vraag dus had ik het antwoord al bedacht.
‘Ik denk dat ik ga winnen, omdat ik mijn specialiteiten nog niet heb laten zien.’
‘Ohh, en wat zijn die specialiteiten dan?’ vraagt Wilhelmina
‘Ja dat zien jullie wel in de arena.’
‘Oke nog een vraag. Klopt het dat jouw zus hier 5 jaar geleden ook zat?’
‘Ja.’ Antwoord ik met een trillende stem, dit is dus totaal niet het onderwerp waar ik over wou praten.
‘Denk je dat je ouders het kunnen verdragen als ze nog een dochter in de arena verliezen?’
‘Uhh ik heb geen…’ de zoemer gaat net optijd. Ik sta op en loop de andere kant het podium af, in mijn oog hoek zie ik Rojen het podium opkomen.