Lost

De drukkende stilte wekte me uit een duistere droom, de leegte duidelijk voelbaar op m’n huid. Het huis voelde leeg en kil aan, te groot om onze aanwezigheid te voelen.
Ik keerde me slaapdronken om, zijn warmte gloeiend tegen m’n koele huid. Zijn hartslag bonsde tegen m’n wang aan, zoekend naar de mijne. “Jake?”
Hij prevelde onverstaanbaar, wikkelde me in zijn armen en duwde zijn lippen zacht tegen de rand van m’n haarlijn aan. Ik grinnikte onbezorgd.
Voorzichtig krulde in onder hem door. De lucht beet fris in de rand van m’n huid vast, het ongemak bijna sterk genoeg om te smeken op Jacob’s warmte. Bijna wilde ik hem uit m’n bed sleuren en hem smeken mee te zoeken naar een keuken, of voedsel. Bijna.
Ik slofte de kamer uit en schoof de deur geruisloos achter me dicht, het beeld van Jacob onder m’n lakens brandend in m’n gedachten. Ik probeerde niet te grijnzen als een idioot, maar het was zo ontzettend moeilijk.
Ik danste de trap af op blote voeten, gokkend dat een keuken hoogstwaarschijnlijk zich beneden bevond.
Een plan! Dat hebben we nodig. Een kaart met een dikke rode bol die zegt: u bent hier!
Ik probeerde me niet de domme grijns van m’n vader voorstelde bij de nutteloze gedachten die door m’n hoofd spookte.
Pap! Ik heb honger! Waar je ook bent, als ik niet snel iets vind om te eten… dan… speel ik frisbee met je platencollectie!
Ik duwde m’n neus in de lucht en sperde m’n ogen open. “Eten??? Kom liefje!”
Er kwam geen reactie… wat waarschijnlijk ook het beste was. Ik vluchtte de eerste de deur in die uitkwam op een gigantische woonkamer. Witte lederen zetels stonden om een grote brandende openhaard heen geschikt, een klein tafeltje bijna onzichtbaar in hun midden. De muren waren zacht bruin, donker bruine klimplant details duidelijk zichtbaar in de hoeken van de kamer. Kleine spots schenen dof neer op –wat waarschijnlijk- de mooiste woonkamer was in de geschiedenis van woonkamers. Ik haalde diep adem, schudde het van me af en volgde het gegrom van m’n buik. Eten!
Grote ramen leidde me naar een nieuwe ruimte. Een glimlach krulde zich om m’n lippen. “Eindelijk!”
Volledig afgewerkt met licht hout en kleine witte deurknopjes. Een kookeiland centraal van de ruimte en een tafel die groot genoeg was om 20 mensen te zetelen. Een keuken had er nog nooit zo goed uitgezien. Ik opende iedere schuif en kast, zocht naar een pak koekjes of een blik met een eetbare inhoud; maakte niet uit wat.
De kasten waren leeg en de koelkast was nog niet eens aangesloten. Ik keek uitgeput door de schuifdeuren naar buiten. De ondergaande zon kleurde de hemel oranje, de bomen die het huis omsingelde dansten zorgeloos op het gezang van de wind. M’n blik scheurde door het hoge gras en ving nog net een glimp van een konijn. Ik likte langs m’n lippen. De honger maakte me duizelig. Het eten op het vliegveld was afschuwelijk geweest, de smaak nog steeds bitter op de achterkant van m’n tong. Ik kon het al voelen. De warme zoete smaak van het bloed dat langs m’n keel naar beneden gleed. Ik huiverde. Ik snelde naar de deur, duwde de schuifdeur en wilde mezelf vooruit schieten….
Tot de bel ging.
Woede vlamde door m’n borst heen, het knagende gevoel onmogelijk te negeren. Ik racete naar de deur en hoopte dat –wie het ook was- niet het gekke idee had om door het raam te kijken. Ik kwam schuivend tot stilstand en knalde bijna tegen Jacob op. Zijn kleren zagen er beslapen uit, zijn haar in de war. De vlammen doofden langzaam tot gloeiende kooltjes in m’n borstkas.
Zijn arm hield stevig de deur open, zijn blik verward op 2 figuren in de deuropening.
“Welkom!”
Haar stem knalde luid tegen me op en bleef nog seconden nagalmen door m’n hoofd. De vrouw was.. opgewekt. De enige manier waarop ik haar kon beschrijven. Haar jurk was fel roze, haar hakken glanzend wit. “Danku,” mompelde ik. Haar ogen gleden prijzend langs Jacob heen. Mijn wenkbrauwen gleden verbaasd naar elkaar. Ik wilde sissen als een kat en aan haar haren trekken. Hij voelde de verandering, de spanning die zich door m’n hele lichaam verspreidde. Zijn arm gleed om m’n middel heen en trok me stevig naast hem. Ze leek bijna teleurgesteld.
Ze keerde zich van ons weg, “dit is mijn dochter June!”
Een meisje met felle blauwe ogen en muis bruin haar strompelde ongemakkelijk naar voren, haar hand in iets wat op zwaai moest lijken. “Hallo,” zei ik vriendelijk.
Nog voor ze kon reageren, had haar moeder haar alwaar achteruit geschoven. “Dus zijn jullie de enige? Nogal groot voor jullie tweetjes, niet?”
Nieuwsgierig probeerde ze om ons heen te kijken, haar ogen glimmend onder de spanning. Ik slikte angstig. PAP!
Ik hoorde de deuren achteraan het huis schuiven. “Nee, de rest van de familie zit in de woonkamer…”
Ze knikte enthousiast en bleef afwachtend staan. Ik slikte, “wilt u misschien binnen komen!”
Een kakelende schreeuw knalde uit haar mond , haar lichaam al halfweg de gang. June bleef staan, haar ogen die meer zeiden dan woorden ooit konden. Ik legde m’n hand om die van Jacob heen en zette een stap opzij,” kom maar!”
Ze grinnikte zenuwachtig glipte om ons heen.