2.2 they call it friendship

We liepen naast elkaar door de gangen en ik voelde me ongemakkelijk. Iedereen staarde naar ons. Ik wist niet of dat kwam omdat Justin nu eenmaal Bieber was, of omdat hij rondliep met het meest asociale kind van heel de school. Eerlijk gezegd vreesde ik voor het laatste. Ik probeerde het te negeren. Justin merkte dat ik niet op mijn gemak was. ‘Je raakt er aan gewend’, mompelde hij. Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik zit met je in.’ Hij lachte en knikte. We kwamen aan bij de eetzaal en liepen door naar de achterste tafel. Hier werden we nog meer aangestaard. ‘Jongens, dit is Audrey’, stelde Justin me voor. ‘Hoi’, mompelde ik verlegen. Ik keek naar m’n schoenen. Twee meisjes en vier jongens staarden me stomverbaasd aan. Justin ging zitten en ik plofte snel op de dichtstbijzijnde stoel. ‘Je moet niet zo staren, ze bijt niet’, lachte Justin. Ze leken langzaam weer tot hun positieven te komen. Ik haalde mijn brooddoos uit mijn tas en begon zwijgend te eten. Misschien was ik toch beter alleen gaan zitten. ‘Ik geraak dit jaar niet heelhuids door, ik had al bijna mijn eerste buis binnen’, zei Justin terwijl hij ook zijn brood nam. Een van de jongens grijnsde. ‘Wiskunde?’ Justin trok een gek gezicht. ‘Hoe raad je het? Gelukkig heeft Audrey me gered.’ Hij glimlachte naar me. Onwillekeurig glimlachte ik terug. ‘Oeeh, Justin heeft een vriendinnetje’, lachte een andere jongen. Ik verslok me half in mijn brood. ‘Hou je bek’, lachte Justin. ‘Onee’, kreunde een van de meisjes. Ik keek de richting uit die ze aanwees en zuchtte. Eline. Een heleboel andere leerlingen zouden al hun geld geven om bij haar te kunnen zitten, maar ik dus niet. En tot mijn opluchting Justin en zijn vrienden ook niet. ‘Justieeeen!’ schreeuwde ze door heel de eetzaal. Justin kneep zijn ogen toe. ‘Zeg dat ik droom’, smeekte hij. Daar moesten we allemaal om lachen, maar ik had wel medelijden met hem. En met mezelf, nu moest ik nog langer Eline’s gezeur aanhoren. Ze greep een stoel van aan een andere tafel en zette hem naast Justin. Hij draaide zich naar me toe en vormde met zijn lippen het woord ‘help’. Eline keek hem klef aan en ik moest mijn lach verbergen achter mijn hand. ‘Zo, jullie zitten hier gezellig’, merkte Eline op. ‘We zaten hier gezellig’, mompelde Justin. Ik beet harder op mijn lip, ik had het gevoel dat ik elk moment in lachen uit kon barsten. ‘Wat zei je, liefje?’ vroeg Eline verstoord terwijl ze zijn hand vast nam. Justin trok zijn hand weg. ‘Dat ik jouw liefje niet ben’, zei hij kwaad. Eline trok zo’n beledigt gezicht dat ik het echt niet meer hield. Ik begon te lachen, en al snel ook de rest van de tafel. Eline keek ons aan alsof ze écht niet wist wat er zo grappig was. ‘Hé, Eline, kom je nu nog?’ Cedric, de meest onuitstaanbare jongen van de school, tikte ongeduldig op Eline’s schouder. ‘Ik moet gaan, sorry. Ik zie je nog, Justin’, zei ze alsof hij nu meteen in huilen uit zou barsten omdat ze weg moest. Ik voelde een nieuwe lachbui opkomen. ‘Mijn gebeden zijn verhoord’, zei Justin dramatisch toen Eline buiten gehoorafstand was. Een van zijn vrienden keek Eline dromerig na. ‘Man, je hebt echt geluk. Het mooiste meisje van de school valt op je!’ Iedereen keek hem ongelovig aan. ‘Dat meen je toch niet?’ vroeg een van de meisjes. De jongen haalde zijn schouders op. ‘Je mag haar hebben’, zuchtte Justin. Ik besloot om verder te eten. Zonder iets te zeggen volgde ik de rest van het gesprek. De bel ging. Ik liet per ongeluk mijn brooddoos vallen. Ik vloekte wat en begon haastig op te ruimen. Toen ik alles eindelijk in mijn rugzak gepropt had was de eetzaal zo goed als leeg. Vlak naast me stond Justin. ‘Kom je?’ vroeg hij en begon naar de deur te lopen. Nog nooit had iemand op me gewacht. Ik voelde een vreemde opwelling van vreugde. Snel liep ik achter hem aan en samen liepen we naar het lokaal.