Second snowflake

‘Wakey, wakey’, fluister ik in Audrey’s oor. Vermoeid opent ze haar oogjes. ‘We zijn er’, glimlach ik en druk een kus op haar kruin. Meteen lijkt ze een stuk wakkerder, na mijn woorden gehoord te hebben. We wandelen het vliegtuig uit. Nu moeten we alleen nog ons koffer nemen. Na een tijdje naar de draaiende band te hebben gekeken, zie ik mijn gele koffer al. Ik neem hem van de band af en wandel de luchthaven van Londen uit. Voordat we naar buiten gaan doe ik Audrey haar jasje aan en trek ik de mijne ook aan. Meteen als ik de deur opendoe, voel ik een koude wind langs mijn gezicht waaien. ‘SNOW!’, kiert mijn dochtertje vrolijk en neemt wat witte sneeuw in haar handjes. Het maakt me gelukkig om haar zo blij te zien. Ik houd een taxi aan die langs rijdt. Hij stopt. Nadat we zijn ingestapt, zeg ik tegen de jonge chauffeur het adres van ons hotel. Hij knikt vriendelijk naar me in zijn spiegel. De auto komt in beweging en rijdt rustig over de besneeuwde wegen in het drukke Londen. Als de auto stopt, betaal ik de jongen voor de rit. ‘Thank you! Have a nice holiday!’, glimlacht hij naar me. ‘Thanks, you too’, reageer ik en knik naar hem. Met Audrey aan haar hand vast, wandel ik het grote, mooie hotel binnen. Het was een best duur hotel, maar ik kan het wel veroorloven. Ik heb een goede baan en verdien er goed mee. Ik heb een fijne baas, die me ook de dagen vrijgaf. ‘I made a reservation’, glimlach ik naar de vrouw achter de balie. ‘May I know your name, please?’, vraagt ze beleefd aan me. ‘Harris, Maddison Harris’, antwoord ik vriendelijk. ‘I’ll go get your key, miss’, reageert ze en neemt een pasje met nummer 207 van het rekje af. ‘Here you go. Have a nice stay’, glimlacht ze en geeft me het kamerpasje aan. ‘Thank you’, bedank ik haar en neem het pasje aan. ‘Come one, Audrey. We’re going to our room’, glimlach ik naar Audrey. Huppelend volgt ze me naar de lift. We stappen de lift in en ik klik de tweede verdieping aan. Na een kleine tijd in de lift, gaan de schuifdeuren open. We stappen de lift uit en wandelen naar onze kamer. Bij kamer 207 stoppen we. Ik maak de deur open en ga de kamer binnen. De kamer is erg mooi. Er staat zelfs een klein kerstboompje. ‘Shall we go for a walk, sweetie?’, vraag ik aan Audrey. Ze knikt vrolijk, wat ik als een ja zie.