Chapter 63

Verschrikt draai ik me om. De persoon die net op mijn schouder tikte, kijkt me glimlachend aan. Ik blijf haar raar aankijken. Wie is ze en hoe kent ze mijn naam? Ik laat mijn gedachten de vrije loop. Alle gezichten van alle zomerkampen, alle gezichten van iedereen op school, alle gezichten van de dansclub, alle gezichten ga ik af, maar op haar kan ik echt geen naam plakken. Ik blijf haar verward aankijken. Ze lacht. “Wie ben jij?” breng ik schor uit. Even kijkt ze me gekwetst aan. “Herken je me dan niet meer?” Ze heeft een zielige ondertoon in haar stem. Verlegen schud ik mijn hoofd. “Nee?” antwoord ik, waarna ik terug naar de grond staar. Ik schaam me nu best wel, ik bedoel, de manier waarop ze keek, zegt me dat we vriendinnen waren en ik herken haar niet eens! “Ik ben al een tijdje weg van jullie school” fluistert ze dan. Plots kijk ik op. “Ik weet het!” roep ik uit. Nu is het haar beurt om me verlegen aan te kijken. “Lauraaaa!!” gil ik, en val in haar open armen. Hoe kon ik haar naam vergeten? Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan! Maar ze is ook wel erg veranderd, moet ik toegeven.

Na de knuffel kijken we elkaar glimlachend aan. “Wat brengt jou in Londen?” vraag ik nieuwsgierig. “Ik ben hierheen verhuisd” antwoordt ze ter verduidelijking. “Maar Anna, wat doe jij nu nog op straat? En met wie ben jij hier?” “Met Robin” Even valt haar mond open. “Zijn jij en Robin-“ “Nee-hee!” lach ik. “Gewoon beste vrienden” Ze knikt. “En waar is die dan?” Ik wist gewoon dat die vraag ging komen. Ik zucht. “Weet ik niet, daarom loop ik hier rond, op zoek naar hem” “Moet ik meehelpen?” Dankbaar knik ik. “Graag” Ze werpt nog een korte glimlach op mij, en dan wandelen we lachend verder.