026.

(Volgende ochtend)
Kim keek me aan toen ik 's morgens naar beneden liep. Het was zaterdag en ik had nog niks gemerkt. Kim keek naar beneden. Ze leek niet echt vrolijk. Meer angstig.
"Het viel mij gister al op." Zei ze.
"Wat?" Zei ik onbegrijpelijks.
"Mijn nagels en de jouwe. Heb je dan nog niks gezien. Of gemerkt?" Zei Kim.
"Leg is uit?"
"Gister had ik last van mijn vingers. Mijn nagels leken dikker dan normaal en toen ik vanmorgen opstond..."
Ze stopte met praten en ik keek naar mijn handen. Aan het uiteinde van mijn handen waren de nagels een heel stuk langer en dikker. Het leken wel hele grote katten nagels. Ik zag ook dat de nagelriemen beetje rood waren. Ik vond zelfs af een toe een schubje op mijn handen en armen.
Het ging dus sneller dan dat ik wilde. Ik had geen keus. We werden gedwongen om dit te zijn.