Chapter four.

"Dat is wel een raar verhaal." Ik knikte hevig. "Ja, ik snap ook niet wat ik er mee moet." Alice keek me schuin aan. "Weet je zeker dat je het je niet hebt verbeeldt? Misschien is het je allemaal te veel geworden? Werk, Colton en nu die uitzending." Ik hief mijn schouders zwakjes op. Ik ben niet gek en ik heb het echt niet verzonnen. "Nee, nee." Ze zuchtte. "Misschien wil je niet dat hij weggaat en is dit jouw manier van verwerken." - "Ik denk het niet Alice. Ik sta achter zijn beslissing, als hij dit wilt dan mag hij gaan van mij." Ze bleef even stil waardoor ik opkeek van mijn kopje thee. "Geloof je me eigenlijk wel?" Ze bleef me aanstaren en haar blauwe ogen leken ongerust. Haar voorhoofd rimpelde uit zorg en ik beet op mijn lip totdat ik besefte dat het pijn deed. "Het is allemaal gewoon zo vaag, Feli, dat het net verzonnen lijkt." Ik legde mijn kopje opzij. "Het is echt gebeurd, ik zweer het je!" Ze fronste maar knikte toch. "Ok, ik geloof je. Maar als dit over Colton ging dan mag hij niet weg." Als dit over Colton ging dan moest ik hem niet los laten. Ik moet hem vast houden en niet gaan. Ik vond het maar vaag en dit werd me allemaal te veel. Ik keek Alice wanhopig aan. "Maar dit is wat hij altijd al had gewild, het is toch stom van mij om hem nu te zitten dwarsbomen." Ze hief haar handen omhoog "Hey, het was jouw oude dametje die hier voor heeft gezorgd." Ik fronste en dacht na over wat dit zou betekenen. Als ik Colton zou tegenhouden zou hij me niet begrijpen. Maar om aan te komen zetten met hetzelfde verhaal wat Alice niet kon geloven, lijkt me niet zo slim. Ik kon dit niet zomaar vergeten en er niet meer over na te denken. Het leek en voelde aan alsof ik iets met deze informatie moest doen. Moet ik hem echt gaan tegenhouden van zijn droom? Moet ik zeggen dat hij niet weg mag gaan? Wie zegt überhaupt dat hij naar mij luistert. Ik ben dan wel zijn vriendin maar dat geeft mij niet het recht om zoiets voor hem te bepalen... Maar ik kan wel een grote invloed zijn op hem. Ik schrok op door de hand op mijn schouders. "Hey, anders vergeet je dit hele gebeuren even en laat je het links liggen. Weet Colton eigenlijk wel dat je hier bent?" Vroeg ze toen. Ik keek haar verward aan en het drong me door! Tijd! Het is me ontglipt. Ik keek naar de klok en het was bijna acht uur. Ik was hier al veels te lang.

De voordeur ging weer op en ik klopte de sneeuw van mijn laarzen af. Mijn jas hing ik weer op maar de sjaal bleef om mijn nek hangen. Ik had het nog steeds koud. Ik deed de gangdeur open en Colton draaide zich om. Hij stond met zijn mobiel in zijn handen en hij keek me opgelucht aan. "Godzijdank, Felicity! Heb je niet gezien hoe vaak ik je heb gebeld?" Riep hij gesmoord uit. "Ja sorry, ik was aan het rijden en had mijn handsfreedock niet aanstaan. Maar ik was bij Alice, als je het je afvraagt." - "Weet ik. Ik heb al gebeld naar haar toen jij niet opnam." Hij ging op de bank zitten en sloot zijn ogen eventjes. Toen hij ze weer open maakte zat ik naast hem en legde ik mijn hoofd op zijn schoot. Hij keek neer en glimlachte. "Ben je uitgeput?" vroeg ik, toen ik zijn wallen opmerkte. "Niet echt. Ik had een slecht gevoel vannacht. De hele dag eigenlijk. En toen je maar niet thuis kwam en niet opnam begon ik van alles te -" ik hief mijn hoofd op en drukte een snelle kus op zijn lippen. "Hey, ik ben er nu toch. Ik zal voortaan niet zo roekeloos doen, oké Col?" Hij knikte en drukte me tegen zich aan. "Ik heb wel al gekookt, heb je honger?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee.." Zuchtte ik. "I'm fine," zoals het nu is. Zoals ik nu op je schoot zit opgefrommeld. Hier is het fijn en veilig. Zijn gespierde armen om me heen verslapten wat en zijn hoofd leunde op de mijne. We waren beide uitgeput, door wat er is gebeurd en door wat er komen gaat.