Chapter Thirteen

De ‘Children of the Vortex’ paradeerde door de gangen. Iedereen keek hen aan, omdat ze luidkeels lachte. Iedereen moest weten wie ze waren. Jack en Kevin liepen voorop en riepen naar iedereen dat zij de ‘Children of the Vortex’ zijn. De andere leerlingen lachte.
“We moeten een logo hebben!” zei Jack.
“Ja! En ook iets waardoor ze ons herkennen” zei Kevin.
“Ik zorg wel voor het logo” zei Yazmyne.
“Ik kan houten kettingen maken voor ons allemaal, maar dan moet ik wel weten wat het teken gaat zijn” zei Lucas.
“Wel...Ik dacht aan iets spiraals achtig, gezien de naam: Vortex” zei Yazmyne.
“Geen slecht idee” zei Lucas.
“Maar waarom hout?” vroeg Kevin.
“Staal is veel mooier”
“Ga jij een gouden of een zilveren ketting dragen met steentjes erop?” vroeg Lucas. Kevin en Jack hielden hun mond en de rest van de groep lachte.
“Hou is mooier” zei Angelique.
“Het leeft, het is tijdloos en het staat bij elke outfit”
“Typisch Angelique” zei Jack.
“Alles om er goed uit te zien. Daarover gesproken: Hoe zit het met jullie kamers? Ik wil mijn kamer helemaal in mijn stijl ontwerpen”
“Mag dat wel van de directeur?” vroeg Sam.
“We kunnen het altijd vragen” zei Britt.
“En als hij nu nee zegt?” zei Lucas.
“Een nee heb je, een ja kun je krijgen” zei Angelique.
“Iemand die met verstand spreekt” zei Britt.
“Dank je” zei Angelique.
Het geschiedenislokaal was in de bibliotheek en de ‘Guardians of Time’ dachten eerst dat het een verzamel plek was. Meneer Ford stond op het podium achter zijn bureau en begroette de leerlingen van harte.
“Welkom. Ga zitten” De leerlingen probeerde allemaal een plek boven in de tribune te veroveren, in tegenstelling van sommige die liever in het midden of vooraan zitten.
“Het dagelijkse routine de komende dagen. Ik roep je naam af en jij laat weten dat je er bent” ( je kent het wel ). In deze les ging het vlugger en dat had Meneer Ford duidelijk door. Hij liet de boeken op de eerste rij vallen.
“Deel maar uit en sla open op pagina 3” Meneer Ford ging terug naar het podium. Een gezucht en geklaag, werd duidelijker naargelang de boeken rond gingen.
“Eerste les” zuchtte Jack.
“Waarom ging de introductie deze keer zo snel?”
“Let nu maar op!” zei Angelique.
“De oertijd of wel: De oorsprong van de aarde en dat van mens en dier”

Later...

De bel ging en de leerlingen stonden op. Ze wilde zo snel mogelijk het bibliotheek verlaten.
“Ik zat niet goed” zei Kevin.
“I know that feel” zei Jack.
“Wat nu?” vroeg Lucas.
“Euh...” Yazmyne haalde haar lessenrooster boven.
“Automechanica. De groep kan worden opgesplits”
“All right” Jack en Kevin gaven elkaar een high five, boven het hoofd van Yazmyne.
“De leerlingen die liever iets anders doen dan automechanica, kunnen technologie volgen bij meneer Downey Jr”
“Klinkt niet slecht” zei Angelique.
“Ik heb liever automechanica” zei Sam.
“Hey! Wie weet staat de Impala hier wel” zei Britt. Angelique krijste. De andere keken haar aan.
“Sorry. Dat zou geweldig zijn!” zei ze.
“Dus...” Yazmyne stond stil.
“Wie gaat technologie volgen en wie automechanica? Ik technologie” zei ze.
“Ik ook” zei Angelique en ging bij haar staan. Britt en Lucas volgde haar voorbeeld, zodat alleen de tweeling en Sam voor automechanica gingen.
“Nou dan. Op naar de werkplaats” zei Yazmyne. Ze liep sensationeel voorop.