Fear OO3

Een paar minuten later stap ik de trein uit, met mijn koffer aan mijn zijde. Terwijl ik op mijn horloge kijk, probeer ik mijn weg te vinden naar de uitgang van het station. Er zijn nog teveel mensen die in en uit stappen, dat ik bijna in de mensenmassa terecht kom. Maar als nog blijft mijn gezichtsuitdrukking onveranderd, en loop ik met gewone passen het station af. Het kan niet zo zijn dat ik dit hele stuk moet lopen, maar helaas is het wel zo. Mijn fiets heb ik thuis achter gelaten, op de heen weg ook, dus een andere keus heb ik niet. Ik vervolg mijn looproute langs het station, dan kom ik langs de Albert Heijn, altijd leuk natuurlijk. Aan beide kanten van de straten zie ik kinderen fietsen met rugzakken op hun rug, die op weg naar school zijn. Voor mij is het nog niet zo ver, ik hoef vanmiddag gelukkig pas om half één te beginnen. Uit mijn zak pak ik mijn mobiel en druk ik een playlist aan die vanzelf af gaat spelen. Een paar passen ben ik verder, ik ben niet meer bij de Albert Heijn, maar nu vlakbij het theater dat hier sinds een paar jaar staat. Hmm, ik ben sowieso nog tien minuten onderweg, tenminste, dat schat ik. De vorige klas waar ik in heb gezeten vind ik nog steeds leuker, het maakt niet uit met wie ik in de klas zit. Ook al is het met een paar uit dezelfde klas, het is niet hetzelfde, en dat gaat het nooit worden ook. Zo voel ik het, het kan ook heel anders lopen dat ik misschien verwacht. Hardhandig probeer ik deze woorden uit mijn hoofd te krijgen, wat me een hoop moeite kost. Nog steeds leid ik mezelf hetzelfde weggetje naar huis, en help ik mijn hoofd om de aandacht erbij te houden, voor eventjes. Het liefst wil ik dat het allemaal voorbij is, de eerste week. Dan kan ik me op school concentreren, het werk wat ik moet leveren.
Een diploma halen, dat is mijn einddoel, over twee jaar. Jammer genoeg duurt dat nog éénentwintig maanden, om precies te zijn iets minder dat twee jaar, maar als nog zijn dat twee schooljaren. Nadat ik de laatste passen gezet heb op het terrein van mijn huis, zoek ik ondertussen naar mijn sleutel die ik ergens. Ik steek hem in het slot en draai hem om, zodat de deur met een klik opengaat. Op mijn rug houd ik mijn tas goed vast, en zo loop ik uiteindelijk binnen.

Ik snuif opnieuw de heerlijk geur op als ik binnen kom. Mijn tas houd ik nog even bij me, maar ik loop alvast door de kamer om te kijken of er nog iets te doen is.
Niet dus. Ik loop weer terug, en ik ga richting de trap omhoog waarna ik in mijn kamer beland. Zoals altijd smijt ik mijn jas op mij bed neer, waar ik hem achter laat. Ook zet ik mijn tas neer, naast de kast. Als ik op de klok kijk, zie ik dat ik nog precies twee uur de tijd heb om iets te gaan doen. Dat moet lukken, zeker binnen die tijd. Ongeduldig zet ik mijn computer aan, ik heb toch niks beters te doen. Misschien staat er nog wel iets op Twitter of Facebook, of ik ga weer aan de slag met één van mijn verhalen. Ik heb nu het gevoel dat ik steeds zenuwachtiger word, of het komt doordat ik weer naar school moet, of doordat ik nieuwe leerlingen ga ontmoeten, weet ik niet. Maar in ieder geval, ik zou er het beste van maken, en dat ga ik mezelf beloven. Desalniettemin, toch zijn er wat leerlingen in mijn klas komen die ik nog ken van vorig jaar. Dat zal niet uitgesloten zijn. Daar is één minpunt aan: ze kennen me door en door, en dat kunnen ze dan weer aan mijn andere klasgenoten doorgeven. En dat is nu precies waar ik bang voor ben.