Let the walls break down (atl) 43

Er is helemaal niets leuk op tv dus zet ik hem maar weer af. Net op het moment dat ik besluit de computer op te starten gaat de bel. Het zijn Chester, zijn mama en Ivy. "Bedankt dat ze even mocht langskomen. Chester mag anders morgen eens bij ons komen. Ze is al zoveel bij jullie geweest." Zijn mama knikt. "Ik zal hem dan brengen. Van welk uur is het goed?" antwoordt ze vriendelijk, zoals altijd. "Anders neem ik hem direct mee van school. Dan breng ik hem rond 6 uur terug." stel ik voor. Zijn moeder knikt opnieuw. "Klinkt goed. Tot morgen dan." Chester geeft aan Ivy nog een kusje en ze vertrekken.

"Waar is papa?" vraagt ze bang wanneer ze hem beneden nergens ziet. "Hij ligt in zijn bed. Hij was moe dus is hij even gaan rusten. Ga hem maar wakker maken, maar doe rustig aan. Hij heeft nog een zware periode voor zich en het laatste wat hij nu kan gebruiken is wild wakker gemaakt worden." Ze knikt verstaanbaar en loopt naar de trap. Daar doet ze eerst haar schoentjes uit en gaat trap voor trap muisstil naar boven. Na enkele minuten ga ik ook naar boven. Wanneer ik de deur van de kamer open zie ik Ivy in Jack zijn armen liggen terwijl zijn ogen gesloten zijn. Ivy kijkt me lachend aan en slaat haar kleine armpjes rond Jack. Ik leg me er ook bij en sla mij armen rond Ivy en Jack. "Moet ik echt opstaan? Ik wil nog slapen" mompelt hij. "Moet je echt op tour, papa? Kan je niet gewoon hier bij ons blijven?" vraagt Ivy. "Als je op tour wil gaan zal je moeten opstaan Jack." antwoord ik. "Eens ik op de bus ben crash ik meteen in mijn bunk." mompelt hij. "Ik wil niet dat je weggaat." reageert Ivy een beetje overstuur. "Ik moet Ivy, maar ik beloof je dat ik binnen 2 maanden terug ben. Ik laat je hier niet achter. Ik kom terug." Hij geeft haar een kus op haar hoofdje en kijkt haar overtuigend aan. "Ik ga je missen." Haar oogjes staan waterig, ze kan elk moment beginnen te huilen. Jack zet zich rechtop en trekt haar op zijn schoot. "We gaan om de 2 dagen bellen en dan kom jij aan de telefoon en vertel je me wat je gedaan hebt op school en met Chester en dat je me mist. Dan vertel ik je hoe het optreden was, hoe Alex op mijn zenuwen werkt en dat ik je mis. Wat denk je ervan?" vraagt hij. "Alex werkt niet op je zenuwen. Alex is lief. We gaan bellen om de 2 dagen en ik ga heel lang en heel veel praten. Mag ik ook huilen?" Ze kijkt hem een beetje bang aan. "Natuurlijk mag je huilen, maar niet teveel hè. Dat gaat je mama niet leuk vinden en ik ook niet. Als je me hoort moet je glimlachen, net zoals ik zal doen. Jouw stemmetje horen maakt me gelukkig, net als die van je mama." Ivy glimlacht lichtjes. "Binnenkort zien we elkaar weer. Ik beloof het je." Hij knuffelt Ivy en trekt me dicht tegen hem aan. "Ik laat mijn 2 prinsesjes niet zomaar achter... voor geen geld ter wereld."

De bus is aangekomen en Jack zijn koffers zijn allemaal ingeladen. Hij heeft Ivy op zijn arm. Tot 2 minuten geleden liep ze nog vrolijk rond, nu is ze hartverscheurend aan het huilen. Ze is zo hard aan het huilen dat ik het er zelf moeilijk van krijg. Ik had zo beloofd aan Jack om niet te huilen maar nu voel ik toch stilaan de tranen opkomen. "Je had het beloofd." waarschuwt Jack me half-lachend. "Je dochtertje zien huilen en weten dat je de liefste, mooiste, schattigste, meest sexy boyfriend hebt die gaat vertrekken voor 2 maanden is niet bepaald om vrolijk van te worden." Een enorme lach verschijnt op zijn lippen. "Dit lijkt allemaal zo fantasie. Ik moet dromen, maak me niet wakker, dit is veel te mooi." Vertederd sla ik mijn armen rond hem en kus hem.