Cinquante

Ik zat voor me uit te staren terwijl ik zachtjes over Madison haar hand heen streek, terwijl ik dacht aan de woorden die de dokter ons vorige week heeft verteld. Haar hersens zijn nog erger beschadigt dan dat ze eerste instantie dachten. Misschien is het een blijvend letsel en zal ze zich niks meer kunnen herinneren wat een dag geleden is gebeurd. 'Justin.' Vroeg haar lieve stem aan mij. Ik keek naar haar mooie bruinen ogen. 'Justin ik voel me echt niet goed.' Zei ze, ik keek haar geschrokken aan en zag hoe bleek ze was. 'Zal ik een dokter halen MJ?' Ze schudden haar hoofd. 'Nee blijf maar gewoon bij me.' 'Wat voel je dan beauty.' 'Het voelt zo zwaar in mijn borst, en ik heb het zo benauwd, en mijn ogen willen niet open blijven.' Ik bleef haar aan kijken, dit had ze vaker maar nooit zag ze er dan zo beroerd uit. 'Ik blijf bij je Madison, maak je geen zorgen.' Ze keek me dankbaar aan, en sloot haar ogen. Haar ademhaling werd rustig en ik zag hoe haar borst langzaam op en neer ging. 'Ik blijf altijd van jou.' Mompelde ik tegen het slapende meisje. Shara was naast me komen zitten en keek me lief aan, 'Ze word beter Justin wacht maar af.' Ik knikte en keek haar dankbaar aan. Er mochten meer mensen bij haar komen en de rest die net wat waren gaan eten kwam de kamer weer in. Een nieuw geluid vulde mijn oren en ik keek naar Madison, haar ademhaling ging raspender en haar wangen weerden een beetje rood. Ik keek weer uit het raam, eigenlijk zou de tour al lang weer zijn begonnen, maar ik kon het niet ik kon het nog niet. Scooter snapte het wel maar wou dat ik volgende maand echt weer verder ging, ik zuchten en keek naar de monitor naast haar bed, ik zag hoe de lijntjes langzaam op en neer gingen en hoe er telkens een piepje klonk. 'Justin ik heb wat eten voor je mee genomen.' Zei Blaire. Ik keek haar dankbaar aan en pakte het broodje van haar over. Opeens begon Madison onrustig te woelen en keken we allemaal even naar haar. 'She is fine.' Zei Chaz om ons gerust te stellen, maar zijn worden werden minder geloof waardig toen de monitor als een gek begon te piepen, de grafiekjes kwamen steeds dichter bij elkaar en het leek wel of haar hard te snel klopten, wat ook zo was. We zagen hoe een dokter binnen kwam en, naar haar bed toe liep. 'Madiosn, word wakker.' Zei hij rustig. 'Madison kun je me horen?' Vroeg hij daarna. Ze bleef onrustig en de monitor bleef als een gek piepen. 'Jongens willen jullie de kamer verlaten.' 'Maar...' sprak ik hem tegen. Jaden pakte mijn jas en trok me mee. Ik keek een keer achter om en zag hoe haar ogen open schoten en mijn ziel dorboorden, ik bleef stil staan en keek naar haar net als de rest. En toen was het gepiep over, in plaats van honderd piepjes achter elkaar was het nu een piep, een piep die ik nooit meer zou vergeten. 'MADISON.' Ik wist niet wie dat riep, ik herkende die stem niet, of toch wel? Ja het was mijn eigen stem, mijn stem die was overspoeld door het verdriet. Mijn hard die brak, mijn benen die dorzakte, mijn ogen die zich vulde met tranen, en mijn woede die zich uiten. Was ik haar nu voorgoed kwijt?

The End