Let the walls break down (atl) 42

Het is vandaag de dag dat All Time Low vertrekt op tour. Ivy heeft in haar slaap de hele tijd op Jack geroepen. Elke keer opnieuw werden we beiden wakker en ging Jack steeds naar haar. Enkele minuten later lag hij weer in bed naast mij om uiteindelijk te zeggen dat ze weer in haar slaap aan het roepen was. Ik vraag me af hoe de komende twee maanden gaan verlopen.

Eens Ivy wakker is volgt ze Jack de hele tijd. Als hij naar boven gaat, gaat zij ook naar boven. Loopt hij naar buiten dan gaat zij naar buiten. Jack loopt naar boven om een koffer te halen, zoals verwacht loopt Ivy achter hem aan. Wanneer hij even later met die koffer in de woonkamer staat zoekt hij een plekje om hem uit de weg te zetten. Hij stapt verder met de koffer, net voor hij de koffer wil gaan neerzetten struikelt hij over zijn eigen voeten. Binnensmonds begint hij te vloeken, zeker wanneer hij merkt dat hij Ivy heeft meegetrokken in zijn val. Ze begint te onophoudelijk te huilen. "Ivy, alsjeblieft, stil nou. Ik heb al niet veel geslapen, ga me nou niet op de zenuwen werken door zo hartverscheurend te gaan huilen." Wanneer Ivy hem dat hoort zeggen begint ze net nog erger te huilen. "Kom Ivy" Ik neem haar op en wieg haar de hele tijd heen en weer. "Papa is boos op mij." huilt ze. "Hij is zenuwachtig en heeft niet veel geslapen. Hij weet niet goed wat hij zegt en doet. Hij meent het niet." Sussend wrijf ik over haar rug. "Chester zijn mama heeft gebeld. Je mag naar daar gaan tot als Jack vertrekt. Wat denk je daarvan?" vraag ik haar. Ze wrijft haar oogjes uit en kijkt me ongelovig aan. "Echt waar?" vraagt ze voor de zekerheid. "Echt waar, ze komen je zo halen." Op dat moment gaat de bel. "Ga maar opendoen." Ik zet haar neer en meteen loopt ze naar de deur.

"Was dat nou echt nodig?" Jack kijkt me schuldig aan. "Het spijt me, maar ik ben zo al zenuwachtig genoeg en dan blijft ze maar achter mij lopen en ik heb zo weinig geslapen en dan val ik en trek haar mee in mijn val en dan voel ik me schuldig maar aan de andere kant ben ik geïrriteerd en ik wou niet zo tekeer gaan tegen haar want ik hou echt heel erg veel van haar maar op dit moment zou ik gewoon 2 minuutjes willen dat ze niet achter me aan blijft lopen, dat begrijp je toch wel of niet want anders wil ik het nog wel eens uitleggen dat ik er niet tegen kan want ik moet nog altijd mijn koffers naar beneden brengen en ik moet nog eten en binnen enkele uren staat de bus hier en dan ben ik niet klaar en en en...." ratelt hij. "Jack, stop je bent aan het ratelen. Je hebt wel 20 dingen in 1 zin gezegd. Ga naar boven, kruip in bed en ik zorg er wel voor dat al je koffers beneden staan en dat je straks kan eten. Ik zal je nog wat klaarmaken voor op de bus ook als je dat wil." Hij kijkt me dankbaar aan en knuffelt me te pletter. "Dankjewel, ik zou niet weten wat ik zonder jou zou moeten beginnen." Ivy komt de woonkamer binnen om nog even dag te zeggen voor ze vertrekt met Chester. "Het spijt me, Ivy. Ik wou niet zo tegen je tekeer gaan. Ik ben gewoon een beetje zenuwachtig." Ivy knikt en draait haar weer om zodat ze naar Chester kan lopen. Net voor ze de deur uitloopt draait ze haar nog eens om naar ons en komt op Jack afgelopen. "Het is je vergeven papa, maar doe dat alsjeblieft nooit meer. Als je dat doet heb ik het gevoel alsof je me niet graag hebt." Met een enorme pruillip kijkt ze hem aan. Ook al is ze niet het biologische kind van Jack, die twee hebben zoveel weg van elkaar dat het niet meer normaal is.

Wanneer Ivy de deur uit is geeft hij me dankbaar een kus op mijn mond en gaat naar boven. Wat ga ik hem missen in die 2 maanden. Ik zet één voor één alle koffers beneden klaar en begin dan met wat boterhammen klaar te maken. Ik besluit maar om voor hun allemaal een grote kom spaghetti-saus te maken. Dan weet ik tenminste zeker voor vandaag dat ze iets voedzaam eten en niet McDonalds ofzo. Als dat allemaal gedaan is besluit ik wat tv te kijken. Ivy komt pas binnen een half uur naar huis en Jack kan ik nog even laten slapen.