Quarante huit

De duisternis nam mijn gedachte over en ik deed mijn uiterste best om het licht te zien, maar het enige licht wat ik te zien kreeg waren twee lampen en daarna kwam de helse pijn en weer duisternis. Hoe lang was het al zo donker? Minuten, uren, dagen, weken? Ik wist niks alleen dat ik mijn ouders heb gezien. De tijd verstreek en steeds kwamen meer beelden terug, Alfredo, Blaire die zwanger is, Chloe, Shara, Justin, Ik zoenend met Justin, Justin zoenend met Selena, van af dat moment herinner ik me alleen nog maar pijn. Opeens was ik in een tunel, ik hoorde mensen tegen me praten maar ik kon niet antwoorden of bewegen, de stemmen waren boven me en ik probeerde te klimmen, geen centimeter kwam ik omhoog. 'We houden van je.' Hoorde ik een schorren stem zeggen, die stem die klank ik kenden dat, ik verlangde naar die stem. Langzaam begon ik steeds moeier te worden van het klimmen, en weer werd het weer zwart. Het bleef een hele tijd zwart tot ik iets voelde in mijn hand, zachtjes voelde ik hoe iets zacht over mijn hand streek, meteen na ik dat voelde ging er een helse pijn door mijn lichaam. 'Ze huilt' Hoorde ik een stem zeggen. Opeens kwamen meer geluiden mijn gehoor binnen maar get intereseerde me weinig het enige waar ik om gaf was de hoofdpijn, ik wou dat het verdween. 'Maddie kom terug.' 'Blaire?' Wist ik zachtjes uit te brengen. Ik kon haar stem zo goed horen dat ik wist dat de pijn echt was, 'Madison? Ze is wakker?' Verschillende stemmen riepen door elkaar em mijn hoofd begon te kloppen. 'Jongens rustig ze is twee dagen weg geweest, ik wil dat jullie allemaal even weg gaan.' Zei een onbekende stem. Na een paar minuten was het stil en werd de hoofdpijn iets minder.'Madison, ik ben dokter Gold als het je lukt kun je, je ogen dan openen.' Langzaam kneep il mijn ogen dicht en deed ze daarna voorzichtig open. Het licht drong naar binnen en meteen begon de hoofdpijn weer. 'Ah.' Kende ik. De dokter stelde me allerlei vragen maar het enige wat ik wou was Justin. 'Goed, je hebt een zware hersenschudding en je heb een geklopte long en drie gebroken ribben, ook heb je een scheurtje in je schouder en zijn je darmen aan getast.' Hij some het op als of het niks is en ik zuchten diep, wat beat pijn deed dus ik stopte er maar snel mee. 'Justin!' Mompelde ik. De dokter knikte en verliet de kamer, nog geen minuten later ging de deur weer open en keek ik naar zijn perfect gevormde gezicht, ik keek naar zijn ogen ze stonden bedroefd. 'MJ, het spijt me zo en..' 'Justin stil, het is goed!' Zei ik. We konden er wel ruzie over maken of uren discussiëren maar ik zou hem toch vergeven. 'Ik hou van je Madison, ik dacht dat ik je zou verliezen.' 'Je bent nog niet van me Af' Zei ik lachend. Hij keek me blij aan en drukte zachtjes zijn lippen op die van mij.