Quarante sept

'Meisje wat fijn dat je even langs komt.' Stralend keek ik naar mijn vader. 'Ja het is zo lang geleden.' Hij gaf me een knuffel en plofte naast me neer op het bankje, ik voelde de wind langs mijn wangen en genoot even van de frissen buitenlucht. 'Je ziet er goed uit meisje, hoe is het met je?' Ik staarde naar mijn versleten all-stars, en keek toen naar mijn vader iets was anders aan hem maar ik wist niet wat. 'Het gaat heel goed papa, ik dans en zing.' 'Wauw ik ben trots op je, ik wist dat het wel zou kunnen.' ik voelde een warm gevoel door me heen gaan em keek naar het strand voor me. 'Zie je dat daar?' Vroeg papa, en hij wees over de zee naar de zon. 'Dat is de zon.' 'Nee daar achter kindje.' Ik keek beter maar zag niks, 'Nee wat is daar dan?' Hij keek even lang voor zich uit en keek me toen weer aan. 'Dat mijn meisje is neverland, daar komen al onze dromen uit, daar kunnen we doen wat we willen, daar is geen pijn, daar is iedereen jong en vrolijk.' Ik kreeg een lach op mijn gezicht, die plek klonk zo goed. 'Papa je ziet er anders uit.' 'Dat komt door Neverland meisje.' Even schoot ik in de lag maar toen ik zijn serieuze gezicht zag stopte ik snel. 'Daar kan je toch niet komen.' 'Weet je waar jij nu bent?' Vroeg hij mij. Ik keek om me heen en bedacht me opeens dat ik niet wist waar ik was, een anderen vraag was, hoe ben ik hier gekomen? Ik kalme niet herinneren dat ik met papa hier heen ben gelopen, nu ik beter na dacht had ik papa al lang niet gezien. Opeens begon mijn hoofd pijn te doen. 'Ik weet het niet.' Zei ik uit eindelijk. 'Dan weet ik het ook niet, ik weet alleen dat we tussen neverland en de gewoon wereld in zitten.' Opeens kwamen flitsen mijn hoofd binnen. Blaire, Oma, Paris, Justin Bieber, Mijn baas, Twee meisjes, een groep jongens... How wait wat doet Justin Bieber in mijn gedachten? En opeens zonder dat ik er om vroeg kwam een derde beelt naar boven, mijn vader dood in een kist. Ik keek geschrokken op naar papa, dit kon niet hij zat naast me. Papa keek me aan, zijn ogen die zich in die van mij boorde. 'Ben je dood?' Vroeg ik. 'Ja, ik ben dood.' 'Ben ik ook dood?' 'Nee meisje, je bent niet dood, ik waak nu alleen over je, maar je kan altijd mee naar Neverland.' 'Ik wil nog niet mee papa.' 'Ga maar terug dan, ze wachten op je, daar zijn veel mensen die van je houden, ik zou dat ook altijd doen.' 'Kom dan mee papa.' Zei ik smeekend. 'Dat kan helaas niet.' Een traan rolde over mijn wang. 'Ik mis je zo!' 'Dat is nergens voor nodig, ik ben er altijd.' Hij tok me in zijn armen en zo zaten we een tijdje tot hij opeens weg was. 'PAPA!!' Ik bleef om hem schreeuwen en begon naar de zee te rennen. 'Papa is bij je.' Zei een stem achter me. Ik draaide me om en zag een knappe blonde vrouw. 'Mama?' De vrouw knikte. 'Je bent zo mooi geworden Madison het spijt me dat ik er nooit voor je kon zijn.' Ze keek me aan en toen was ook zij weg. Verloren zakte ik op de grond en voelde hoe de tranen bleven stromen. Nu was ik alleen op een plek, ik wilde weg hier maar ik zou niet weten hoe. Toen opeens een pijn schuut me ogen dicht lieten vallen en alles zwart was, zou ik nu naar Neverland gaan?

JasmineXJazz: Part 2 komt 1 Januari, en jullie reacties aahw I love it hihi, ik ga morgen op vakantie voor een weekje maar dont worry daar is wifi dus dit verhaal komt af maar natuurlijk alleen met jullie lieve reacties en kado's xxxx